Æskan - 01.12.1941, Qupperneq 24

Jólablað Æskunnar 1941
Kveðja.
Starf mitt í þágu „Æskunnar" hefir verið svo
mikill þáttur í lifi mínu undanfarin 14 ár, að eg
veit að eg mun eiga eftir að sakna þess mjög
mikið. Og ])egar eg er nú að lúka við að búa sið-
asta blaðið, er eg fjalla um, undir prentun, þá
geri eg það með söknuði í huga.
Eg befi unnað þessu starfi og viljað rækja það
af alúð. En þar sem það liefir ávallt verið tóm-
stundavinna og aðalstarf mitt, kennarastarfið, er
bæði erfitt og ábyrgðarmikið starf, — og heilsa
mín befir ekki verið sterk —, þá hefi eg oft fundið
til þess, að eg befi ekki getað leyst ritstjórn „Æsk-
unnar“ af bendi, svo vel sem eg hefði kosið. Vil eg
nú nota tækifærið og biðja ykkur, lesendur góðir,
velvirðingar á öllu því, sem ábótavant hefir verið
frá minni bendi.
En jafnframt vil eg þakka fyrir hinar miklu
vinsældir, sem blaðið befir átt að fagna undir
stjórn minni. Eg þakka ykkur kærlega fyrir öll hlý
og vingjarnleg ummæli í minn garð, bæði í bréf-
um og viðræðum, þakka fyrir öll góðu bréfin, sem
eg hefi fengið frá ykkur. Eg hefi því miður eklci
svarað nema allt of fáum þeirra. Velvild, samúð
og þakklæti, sem eg liefi svo oft hlotið, frá lesend-
um „Æskunnar“, liefir verið mér milcil uppörvun,
og oft og einatt glatt mig mikið.
Þannig leið kvöldið. Piltarnir skemmtu sér svo
vel, að þeir sögðust aldrei liafa lifað skemmti-
legra jólakvöld, og þeir steingleymdu alveg, að
nudda og ónotast út af salta fleskinu og öllum
gamla og lélega matnum.
Þegar kominn var háttatími, tók verkstjórinn í
lubbann á bangsa og leiddi hann með sér út í
skemmu, sem stóð við hliðina á kofanum. Þar
bjuggu þeir um bangsa í hálmi og alls konar dóti,
sem þeir tíndu til i ból hans. Hann rumdi ósköp
ánægjulega og hnipraði sig niður. Það var auðséð
á öllu, að liann var ánægður að vera nú kominn
aftur til vina og þurfa ekki að lifa lengur eins og
villidýr úti í skógi. Og piltunum kom saman um,
að þeir hefðu ekki getað fengið skemmtilegri jóla-
gest þarna úti í óbyggðunum.
144
Eg vil enn fremur þakka öllum þeim, sem hafa
lagt „Æskunni“ lið á þessum liðnu 14 árum, lagt
til efni í blaðið, eða stutt að gengi þess á einhvern
hátt.
Þá vil eg síðast, en ekki sízt, þakka aðal-sam-
verkamanni mínum, Jóh. Ögm. Oddssyni, af-
greiðslumanni „Æskunnar“, fyrir ágætt samstarf.
Hann hefir jafnframt verið forráðamaður blaðs-
ins fyrir hönd útgefandans, Stórstúku íslands. —
Eg þakka einnig yfirmönnum og prenturum Rík-
isprentsmiðjunnar, þar sem blaðið er prentað, en
þar hefir mér jafnan verið sýnd hin mesta lipurð
og góðvild.
Eg óska svo „Æskunni“ allra heilla og góðs
gengis í framtíðinni. Vona eg að hún verði fram-
vegis, eins og hún hefir lengi verið, vinsælasta og
víðlesnasta barnablað landsins, og óska eg nýja
ritstjóranum til hamingju með starfið.
Og svo langar mig til að segja þetta við ykkur
að skilnaði:
Nú eru vondir tímar, tíjnar ófriðar og umbrota.
Dökkur skuggi grúfir yfir landinu okkar og litlu
þjóðinni, sem byggir það, — yfir öllu mannkyn-
inu. En margir góðir menn ala samt þá von í
brjósti, að þetta verði „él eitt“, og að aftur megi
búast við betri tímum.
En eitt er þó víst, livernig sem allt fer. Óvenju-
legir erfiðleikar liljóta að bíða þeirra, sem nú eru
ungir, og svo framarlega sem íslenzka þjóðin á að
lialda áfram að vera þjóð, þá verða öll börn henn-
ar að vera samtaka, og enginn má liggja á liði
sínu, livorki ungur né gamall.
Kæru, ungu vinir mínir! Fylkið ykkur jafnan
undir merki þeirra, er vilja vernda og efla íslenzkt
þjóðerni og íslenzka tungu, og reynið ávallt að
fylgja málstað þeirra, sem berjast fyrir því, sem
er rétt, gott og fagurt.
Að svo mæltu óska eg ykkur öllum gleðilegra
jóla og bið ykkur allrar blessunar í framtíðinni.
Þó úti geisi stormar,
og húmið hylji sól,
það salcar ei, ef áttu
i hjarta heilög jól!