Æskan - 01.01.1955, Blaðsíða 5

56. árgangur. o Reykjavík, jan.—febr. 1955. o
Framhaldssaga.
Falinn
f jársjóður.
EFTIR
I. Jansson.
20. A heimleið.
Sænslca hafskipið Drottningholm var á lieimleið
frá Ameríku með nokkur hundruð farþega. Meðal
þeirra var Allan Berg. Hann liafði farið frá Mexikó
til New York og komið þar aðeins í tæka tíð til að
ná í skipið heim. Honum fannst nærri því eins og
hann liefði verið í liringekju þessa síðustu þrjá
mánuði, og nú langaði hann lieim í svalt liaust-
veður og ró og frið. Hann var búinn að fá nóg af
sólskini og ferðalagi í bráðina.
Honum liafði auðnazt að sjá meira af Mexikó
en flestum öðrum ferðalöngum. Og feginn var
hann, að hann hafði byrjað á spönslcunámi, þegar
hann var unglingur. Ef liann hefði ekki kunnað
málið, liefði hann farið milcils á mis. En auk þess
gat liann ekki fullþakkað Ortegafólkinu, þvi að
líkast var, að það ætti hvert bein i honum.
Hann liafði farið um landið þvert og endilangt
i flugvélum og járnbrautarlestum og leiguvögnum
og langferðabílum. Hann hafði þotið áfram á hreið-
um og eggsléttum akbrautum, þar sem liraðans
varð varla vart, og liann hafði liætt lífi sínu á
krókóttum einstigum í hengiflugum fjallanna.
Hann hafði farið frá ströndum Atlantshafsins yfir
til Iíyrrahafsstranda, frá þurrum og þyrrkings-
legum Kaliforníuskaganum yfir til frumskóganna
í Yukatan.
Hann liafði gist í afskelcktum Indíánaþorpum
UPP til fjalla og dvalið á reisulegum búgörðum
hjá virðulegum Kreólum. Hann liafði ýmist etið
ttiiðdegisverð í fínustu gistihöllum höfuðborgar-
ittnar eða við snarkandi varðelda úli í eyðimerkur-
jttðrinum. Hann liafði liorft á bæði hanaat i
Httadaljara og nautaat á stærsta leikvangi liöfuð-
korgarinnar og reynt að þola að sjá þessar rudda-
legu skemmtanir, en mistekizt.
Hann hafði kynnzt fólki af ýmsum kynþáttum
og alls konar stéttum og stigum, og alls staðar
eignast vini. Hann hafði sannarlega frá mörgu að
se&ja> þegar heim kæmi. Og liann ætlaði að nota
næðistímann á skipinu til þess að rifja upp minn-
ingarnar frá ferðinni, meðan þær væru ferskar, og
hripa þær upp. Seinna mundu þær fyrnast, og
Ijómi ævintýranna fölna. Forsetinn hafði látið í
Ijós þá von við hann, að hann myndi bera Mexikó
söguna vel, þegar heim kæmi. „Svíþjóð og Mexikó
liafa ekkert um að deila, en ýmislegt að bjóða
livort öðru,“ sagði liann. Sjálfsagt hefur hann þá
haft í liuga, að samkomulagið við Bandaríkin var
ekki eins gott og æskilegt hcfði verið.
Einkum var Berg minnisstæður dagurinn áður
en hann lagði af stað. Senor Ortega hafði lialdið
veizlu i gömlu höllinni, honum til heiðurs. í endur-
minningunni var þetta líkast draumi. Margir gest-
anna, einkum konurnar, liöfðu húizt gömlum,
spænskum þjóðbúningum, og allt var blómaskrúði
vafið. Dans var stiginn, gamlir, virðulegir dansar,
sem nærfellt voru fallnir i gleymsku í flaumi og
flughraða tímans, þcgar fólk má naumast vera að
því að staldra við og lita til liðinna stunda.
Meðal gestanna var sendiherra Svía, og liann
óskaði Berg til hamingju með hið milcla gengi, sem
hann hafði hlotið Iijá mörgu ágælu fólki.
„Hvernig fóruð þér að þessu?“ liafði liann spurt.
Og Berg gat ekki sagt annað en það, sem satt
var, að hann hefði engan veginn farið að, þetta
liefði orðið svona af sjálfu sér.
„Já, það er líklega skýringin,“ hafði sendiherrann
sagt.
Berg liafði notið lífsins hið bezta. Hann var sem
endurfæddur og hafði gleymt áhyggjum sínum.
Gleymt þeim á þann hátt, sem nauðsynlegt er, til
þess að geta lifað lífinu. Það er elcki hið sama og
að allar minningar séu þurrkaðar út. En lionuni
fannst á ný, að framtíðin brosti við sér, eins og
þegar hann liafði lokið stúdentsprófi.
Frú Ortega, kona ráðherrans, hafði tekið eftir
þessari breytingu, sem orðin var á Berg, og hafði
orð á við hann. Hún hafði gert svolítið að gamni
sínu um Svíana, sem væru svo barnalega feimnir.
Fulltíða karlmenn báru sig eins og þeir væru að
biðja afsölcunar á því, að þeir skyldu vera til. En
henni fannst mexikanska sólskinið liafa gert
kraftaverlc á þessum norræna slcógarbirni.
3