Æskan - 01.01.1955, Blaðsíða 20

ÆSKAN
Lesendurnir
Á sjómannadagínn.
Einu sinni fór óg út að selja merki
með henni Margréti. Við fórum út um
allt, og það seldist ekkert.
Þá tókum við upp á því að fara út á
Álftanes. Við vorum að vita, hvort við
seldum ekki meira þar. Við fórum á
hjólinu hennar Margrétar. Hún Mar-
grét reiddi mig, og svo héldum við
áfram. Svo fórum við í húsin og seld-
um svolítið af merkjum. Við œtluðum
að selja hjá forsetanum á Bessastöð-
um, en við þorðum ekki að fara þang-
að, því að þá hefðum við þurft að
hneigja okkur. Við sáum alveg heim
til hans.
Svo komum við að hvítu húsi, og
þar var hundur, sem kom út og gelti
svo agalega mikið, að við urðum
hræddar. Við urðum alveg vitlausar
og grenjuðum og orguðum. Hundur-
inn gerði okkur vitlausar. Svo kom
kona og sagði okkur að fara, hún
skyldi gæta lnindsins. Við fórum og
komum að glerhúsinu, og þar var þá
úlfhundur.
Við flýttum okkur áfram og kom-
umst lieim. Fólkið heima var orðið
hrætt um okkur. Við komum heim
klukkan 3. Margrét fór Iieim til sín,
og ég fór heim til mín. Svo fórum við
að skiia merkjunum, og ég fékk 15
krónur, en Margrét 13 krónur.
Svo hófust hátiðahöldin, og þá var
nú gaman. Hæ, hæl
Jóhanna Pálsdóttir.
Tjörgun.
Einu sinni voru tvö systkini á bæ.
Þau hétu Stína og Halli. Stína var
fjögurra ára og Halli sex ára.
En svo bar við einn góðviðrisdag,
að Halli sagði:
„Stína, eigum við ekki að koma
austur á réttartún og leika okkur? Þú
átt að vera kindin, og ég á að vera
smalamaðurinn.“
„Já, það skulum við gera,“ sagði
Stína. Þau tóku bæði á rás, og innan
stundar voru þau komin að stekknum.
Og þá hófst leikurinn. Stína lientist
til og frá um túnið og smalamaðurinn
á eftir, þvi að nú átti að reka kindina
í réttina. Það tókst eftir mikil hlaup.
En nú var Halli svo heppinn, að pabbi
þeirra hafði gleymt tjörubrúsanum,
þegar hann var að marka lömbin.
Nú grípur Halli kindina, teymir
18
hafa orðið.
hana að tjörubrúsanum og tekur spýt-
una upp úr. Stína hljóðar:
„Æ, Halli, þú mátt ekki tjarga mig.“
„Góða Stína, láttu ekki svona! Þetta
er allt í lagi. Ég tjarga pínu lítið i
toppinn. Svo þvæ ég það úr i ánni,
áður en við förum heim í matinn.“
Allt í einu kallar mamma þeirra:
„Komið strax að borða!“
Ilalli segir: „Komdu, Stina, ég ætla
að þvo þér um höfuðið.“
Krakkarnir stukku niður að á. Halli
fór að þvo henni um höfuðið. Honum
til mikillar undrunar og skelfingar
virtist tjaran vaxa i hárinu. Mamma
þeirra kallar aftur: „Komið strax að
borða, krakkar!“ Hún var höstug í
málrómnum. Krakkarnir þorðu ekki
annað en hlýða. Þau lölluðu af stað
heimleiðis, Stína organdi, en Halli
sneyptur, því að hann vissi sökina
upp á sig.
Þau héldu beina leið inn í bað-
stofu. Mamma þeirra sagði: „Hvað er
að sjá þig, barn?“ Halii neyddist til
að segja upp alla söguna. Af tilviljun
var staddur þar gamall maður af næsta
bæ. Hann sagði við mömmu þeirra,
að það væri hægðarleikur að ná tjör-
unni úr með steinoliu.
Hildur Gísladóttir.
Alfkonan.
Einu sinni var lítil stúlka. Hún var
eitt sinn sem oftar að leika sér á tún-
inu heima við bæinn, en bærinn hét