Æskan - 01.01.1955, Blaðsíða 10

ÆSKAN
Leiktjaldahellir.
Tjöldin eru þúsundir dropasteina, sem hanga
niður úr hvelfingu hellisins. Þeir myndast við það,
að vatn, sem blandið er steinefnum, drýpur lát-
laust niður úr hvelfingunni, öld eftir öld og árþús-
undum saman. Smám saman mynda steinefnin í
vatninu þessa dröngla, sem stöðugt lengjast, því
að droparnir lianga á endunum og skilja þar mest
eftir af steinefni. — Þessi hellir er vestur í
Ameríku.
Það er búið að reka féð inn i réttirnar, og Vala
horfir undrandi á allan þennan mikla fjölda af
kindum.
Þarna er húsbóndinn og vinnumennirnir og
Geiri inni í miðri þvögunni.
Geiri veifar hendinni til Völu, en heldur svo
áfram að hjálpa karlmönnunum til þess að draga
í sundur féð.
Vala lítur í kringum sig og horfir á fólkið, sem
er þarna á ferð og flugi, og hún sér líka hópa af
börnum, sem eru að leika sér skammt frá réttunum.
Á öðrum stað eru unglingar að dansa eftir
harmonikumúsik, og danslögin blandast hundgá
og kindajarmi.
Vala fer einförum, hálf utan við sig af öllu því,
sem ber fyrir augu og eyru, og hún verður inni-
lega fegin, þegar Geiri kemur hlaupandi til hennar
að góðri stnndu liðinni.
— Húsbóndinn sagði, að ég mætti leika mér með
strákunum, segir hann. En mig langar ekkert til
þess.
— Eigum við að koma og horfa á dansinn? spyr
Vala.
— Dansinn. Geiri dussar fyrirlitlega. Finnst þér
ekki bjánalegt að sjá stelpur og stráka lcrækja sig
saman og snúast í hring?
En Völu finnst það ekkert bjánalegt. Hún hefur
svolítið lært að dansa, og henni þykir það gaman.
— Þá vil ég heldur horfa á hunda fljúgast á,
segir Geiri, og Vala er svo fegin að fá að vera með
Geira, að henni finnst sjálfsagt að láta hann öllu
ráða.
Það er bráðlega kallað á börnin til þess að borða.
Heimilisfólkið frá Ey hefur allt komið sér fyrir
undir réttarvegg, og þar er setzt að snæðingi. IIús-
móðirin dregur upp allskyns .góðgæti, sem hún
hefur haft með sér að heiman, og Gvendur vinnu-
maður opnar líka malinn sinn og tekur upp leif-
arnar af nestinu sínu. Brauðið er orðið liart lijá
lionum og kjötið með undarlegum afkeim eftir
að iiafa fiækzt dögum saman um fjöll og
firnindi.
Völu þykir þetta ekkert gott, en samt er dálitið
gaman að geta sagt frá því heima, að hún hafi
borðað svona viðförulan mat.
Karlmennirnir tala um leitirnar, og hvað vanti
af fénu, en kvenfólkið talar um föt, slifsi og
svuntur, sem stúlkurnar á hinum bæjunum eru
með.
— Nú skulum við koma inn í veitingatjaldið og
fá okkur kaffi, segir húsbóndinn. Kralckarnir geta
verið hjá dótinu á meðan.
— Svona er fullorðna fólkið alltaf, segir Geiri,
þegar þau Vala eru orðin ein. Krakkarnir geta
þetta og hitt, en það er ekki verið að spyrja um,
hvað krakkana langi til að gera.
— Mér finnst ágætt að vera hérna hjá dótinu,
fyrst þú ert líka, segir Vala.
— Geiri færir sig nær Völu og hvíslar að henni,
eftir að liafa litið vandlega i kringum sig:
— Við skulum fara inn i veitingatjaldið á eftir
og kaupa okkur eitlhvað.
— Ég á enga peninga, segir Vala.
— Það gerir ekkert til. Ég á nóga peninga fyrir
8