Æskan - 01.01.1969, Síða 7

Ólafur Þorvaldsson:
Litla stúlkan
með kassann.
■Rk/ITér finnst ég mega til, að segja
nokkur orð um litlu stúlkuna
með kassann. Ég varð andvaka í nótt
vegna þess að ég gerði það ekki í gær.
Þótt það, sem ég ætla að segja hér
frá, muni vera frá flestra sjónarmiði
bæði lítið og langt frá því að vera
merkilegt, þá er þó eitthvað sem kall-
ar, og það kall kemur, að mér finnst,
innan frá innstu og viðkvæmustu lind-
um sálar rninnar.
Það var í gær, sem litla stúlkan
með kassann varð á vegi mínum, —
eða ég á vegi hennar, þar eð hún á
ekki minni rétt á veginum heldur
en ég.
Ég var á heimleið. Veður var hrá-
slagalegt, stormur, sem gekk á með
stórdropóttum krapaskúrum. Þegar
ég beygði úr Vonarstræti inn á eystri
gangstétt Suðurgötu, sá ég, þar eð
umferð var lítil, á vestari gang-
stéttinni, nokkru sunnar lieldur en
ég var, tvær litlar stúlkur, og ýtti sú
minni, á að gizka 4—5 ára, kerru sem
barn var í, li/í,—2ja ára. Eldri telpan,
að ég ætla 6—7 ára, gekk á undan
kerrunni, og hélt með báðum höndum
á dálitlum pappakassa. Kassa þenn-
an bar litla stúlkan af svo miklum
settleik og varfærni, að í honum hlaut
að vera, jafnvel eitthvað nokkuð
þungt, — eða þá mjög brothætt og
vandmeðfarið.
Þar eð ég var heldur sporadrýgri
en litlu stúlkurnar, dró ég þær nokk-
uð uppi, en áður en ég væri alveg á
móts við þær, rak litla stúlkan með
kassann upp sárt vein og grát mikinn.
Ég hraðaði mér yfir götuna til þeirra,
og var þá kominn smá stanz á ferða-
lagið. Litla stúlkan með kassann kom
þá aftur með kerrunni, lotin af sárs-
auka og grét sáran. Ég sneri mér til
hennar og spurði: „Meiddir þú þig?“
Hún reyndi að svara mér, þótt hún
gæti það varla fyrir gráti: „Hún
keyrði ofan á fótinn á mér."
Þá segir sú litla, sem kerrunni ýtti,
og virtist hin harðasta: „Þú þurftir
ekki að vera fyrir,“ og hélt áfram að
ýta sinni kerru. Ég athugaði hinn
veika fót telpunnar og sá á sokknum
að kerruhjólið hafði komið á hásin og
hæl hennar, og skildi vel sársauka
hennar. Ég reyndi að segja nokkur
hughreystingarorð við liana. Og hers-
ingin seig áfram á ný.
Gegnum þetta áfall mætti ætla, að
litla stúlkan hefði við meiðslin fleygt
frá sér kassanum, í það minnsta lagt
hann niður og farið að nudda meiðsl-
ið. Ég hugsa, að mörgum á hennar
aldri hefði orðið það á, jafnvel livað
sem í kassanum hefði verið. Nei, litla
stúlkan gerði það ekki, heldur hélt
ávallt á kassanum af sömu varfærn-
inn og sleppti aldrei af lionum liönd-
um. Þetta sannfærði mig enn betur
en áður um, að hér væri um eitthvað
það að ræða, er hvað sem fyrir kæmi
yrði að varðveita.
Áður en ég skildi við telpurnar fóru
aftur að falla úr loftinu stórar og
kaldar rigningarslettur. Allar voru
þessar telpur (eða börn, þar eð ég
veit ekki hvort heldur var stúlka eða
drengur í kerrunni, þó frekar telpa)
vel klæddar, úlpur þeirra hlýjar og
hreinar, svo og öll föt sem ég sá. Þeg-
ar fyrstu stóru droparnir fóru að
detta, sá ég á tilburðiun litlu stúlk-
unnar með kassann, að hún vildi laga
hettuna á úlpu sinni, sem hafði við
allt þetta dregizt nokkuð ofan af
liöfði liennar. — En hér virtist ekki
vera hægt urn vik, því ég sá að hún
vildi lielzt ekki sleppa, þótt ekki væri
nema annarri hendi af hinum dýr-
mæta kassa. Ég spyr hana því, hvort
hún vilji ekki að ég haldi á kassanum,
svo liún geti dregið hettu sína vel upp
yfir höfuðið, og hún réttir mér kass-
ann orðalaust. Ég tók mjög varlega
við kassanum, því að ennþá hugði ég
hann geyma nokkuð það, sem varlega
yrði með að fara. Þetta var einn þess-
ara venjulegu umbúðakassa, sem
koma í verzlanir, um ýmsan smávarn-
ing, varla meira en 10—12 þuml. á
lengd, en dýpt og vídd nokkru minni.
— En hvað var þetta? Mér fannst kass-
inn vera tómur. Lokspeldin slöptu
nokkuð niður í kassann, svo ég sá til
botns. Mér varð litið betur ofan í
kassann. Nei, hann var ekki alveg
tórnur. Hvað lialdið þið svo að hafi
verið í kassanum, sem verðskuldaði
alla þá varfærni og umhyggju, sem
litla stúlkan, sem bar hann, sýndi í
öllu atferli sínu gagnvart honum?
Mér hefði seinast komið til hugar
3