Æskan - 01.01.1969, Síða 23

Hœsti maður í Englandi.
Líf Kristofers Greenes, sem er nú orðinn 24 ára, hefur verið mik-
il kvöl, því hann er yfir 2 metra á hæð eða nánara tiltekið 2,35.
15 ára að aldri var hann nokkuð hár unglingur en þó ekkert óvana-
legur, en þá byrjuðu ósköpin. Hann tók að vaxa og vaxa, og
18 ára að aldri var hann næstum búinn að ná þeirri hæð, sem
hann nú hefur, 2,35 m. Hann hefur nýlega unnið metið að vera
hæsti maður í Englandi. Allir stara á Kristofer og á slðustu
árum hafa oft komið þau tímaþil að hann hefur verið alveg örviln-
aður út af þessari stærð sinni. Hann langar til að giftast, en hver
vill giftast risa? Hann fær engin mátuleg föt handa sér svo að
allt verður að sauma á hann og fyrir það verður hann að borga
tvöfalt verð. Hann getur ekki baðað sig í baðherbergi, og þegar
hann gengur inn um venjulegar dyr verður hann að beygja sig.
Hann getur ekki ekið í venjulegum bíl og þegar hann notar almenn-
ingsvagna verður hann að standa á pallinum, sem er aftast í
öllum vögnum erlendis. Hann hefur verið að hugsa um hvort ekki
væri hægt fyrir lækna að finna einhver ráð til að gera þá að-
gerð á sér að hann minnkaði. Það síðasta, sem frétzt hefur af
Kristofer er að hann var að reyna að gerast körfuboltamaður, en
þar er það kostur að vera hár.
varð veifað, hafði hún hrifsað barnið npp úr vöggunni,
en lét dána barnið sitt falla niður í hana í staðinn. Hún
beið ekki boðanna heldur flýtti sér út úr þessu undarlega
greni og hljóp lil skógar. Hún klifraði fimlega upp í hátt
tré og þrýsti litla drengnum að brjósti sér, en hann grét
stöðugt af sulli. Kala var fljót að sefa hann, eðlishvötin
hjá þeim báðum brúaði bilið milli þeirra og brátt saug
ungi lávarðurinn brjóst hinnar kafloðnu apynju. Kala
hélt vandlega með annarri loppunni um þetta nýja barn
sitt. Hún var minnug þess, sem skeð liafði fyrir stuttu
þegar hún sá barnið sitt detta niður úr mikilli liæð.
Hún vildi ekki eiga slíkt á hættu öðru sinni.
Nú er að segja frá því, sem á meðan gerðist inni í
kofanum. Þegar Kerchak liafði fullvissað sig um að báðir
hvítu aparnir voru dauðir, skipti hann sér ekki meira af
þeim, en tók nú, ásamt félögum sínum, að skoða þetta
skrítna greni að innan. Meðal annars sá hann að svarta
þrumuprikið hékk á einum veggnum. Fyrst í stað þorði
liann ekki að snerta það, heldur gekk urrandi í kringum
riffilinn.
Eftir að Kerchak hafði æst sig upp um stund með urri
og öskrum, snerti hann riffilinn með loppunni en kippti
henni þó eldsnöggt að sér aftur, og hélt áfram að urra
að byssunni. Félagar hans horfðu á en höfðust ekki að.
Allir þekktu þeir mátt þessa svarta priks og sumir þeirra
höfðu jafnvel séð félaga sína deyja fyrir þrumuraust þess.
Spennan var mikil innan veggja kofans og allþröngt var
þar, því að flestir úr apaflokknum voru nú komnir á vett-
vang og tróðust út og inn um dyrnar. Kerchak óx nú þor
við það að snerta riffilinn án þess að nokkuð skeði.
Skyndilega liætti hann að spígspora og öskra, en þreif
nú riffilinn í krumlur sér. Ekkert skeði ennþá og tók
apinn nú að skoða þetta galdraprik nánar. Hann gægðist
ofan í hlaupið, strauk skeftið og miðin og að síðustu fór
hann að fitla við gikkinn. — Geysihár hvellur bergmálaði
í kofanum og allir aparnir ruddust lafhræddir út hver
sem betur gat. Kerchak sjálfur varð stjarfur af hræðslu.
Svo hræddur varð hann, að hann steingleymdi að kasta
frá sér því, er öllu þessu uppnámi olli, nefnilega byssunni
og þegar hann, síðastur af öpunum rauk út um kofadyrnar
rakst byssan í hurðina, þannig að hún small í lás að
baki honum. Það var fyrst í rjóðrinu fyrir utan, að apa-
kóngurinn tók eftir því, að hann hélt ennþá á byssunni.
Hann beið ekki boðanna, en kastaði henni frá sér, eins
og hún væri sjóðheit.
Það leið alllangur tími þar til aparnir höfðu kjark í
sér til þess að fara aftur til kofans, en þá komust þeir
alls ekki inn hvernig sem þeir reyndu. Lokan góða, sem
Clayton hafði smíðað á sínum tíma, sá fyrir því. Þeir
héldu því inn í skóginn og tóku til við sína venjulegu
iðju að ná sér í eitthvað í svanginn. Nokkru seinna kom
Kala með nýja fósturbarnið í hópinn. Hún sýndi það
félögum sínum, og þótti þeim þetta nýja hvíta apabarn
vera hið mesta furðuverk. Ef aparnir ætluðu að verða
nærgöngulir við barnið rak Kala þá burtu með reiðiurri.
Hún hafði það á tilfinningunni, að þetta litla barn væri
mjög veikburða og þess vegna þyrfti hún að gæta þess
mjög vel fyrir öllum hættum skógarins. (frh.)
19