Æskan - 01.01.1969, Síða 30

INGIBJÖRG ÞORBERGS:
„Gítarinn minn“ m
ÁRAMÓTAÞANKAR
Á gamlárskvöld, þegar klukkan slær tólf, á meðan álfabrennur
loga, kveðjum við árið, sem er að líða. Það er allt í einu orðið
,,gamla“ árið ....
Nýju ári er fagnað. Klukkur landsins hringja. Flugeldar kljúfa
loftið. Sungið er og dansað dátt. Víðast hvar virðist fögnuður alls
ráðandi. Erfitt er þó að skyggnast inn í hugskot manna, og líklega
eru hugsanir þeirra eins margar — og ólíkar, — og þeir eru sjálfir.
Sumir hafa átt erfitt ár, en aðrir ekki vitað annað betra. Einmitt á
þessu augnabliki blandast saman söknuður og gleði. Ótal spurn-
ingar þjóta gegnum hug hvers og eins. Óskir og jafnvel loforð
líka!
Kannski eru það flugeldarnir og öll hin lýsandi dýrð, sem eftir-
tekt yngri kynslóðarinnar beinist helzt að, þegar árin mætast. Og
kannski, að það sem mesta athygli vekur hjá eldri kynslóðinni, sé
bara sami sálmurinn, sem alltaf hljómar um allt landið á þessu
augnabliki: „Nú árið er liðið í aldanna skaut, og aldrei það kemur
til baka.“
Ég held, að þið sem yngri eruð, ættuð einnig að hlusta á þess-
ar línur. Þið eruð ekki farin að átta ykkur á, hvað tíminn líður
fljótt. Þess vegna er ykkur aldrei of oft bent á að nota hann eins
vel og unnt er.
Við hér á Islandi höfum margt að þakka, en kannski gleymum
við því oft, — kannski munum við bara eftir að heimta.
Þegar við sjáum í blöðum og sjónvarpi, t. d. myndir frá Biafra,
þar sem börnin líta út eins og beinagrindur. Þau eru grátandi af
sulti, og foreldrar þeirra ef til vill dánir við hliðina á þeim . . .
Þegar við sjáum myndir frá Indlandi, þar sem allt er að farast
úr þurrki. Menn og skepnur liggja kvalin af þorsta um eyðimerkur
og önnur skrælnuð landssvæði, þangao til dauðinn auðsýnir þeim
miskunn. Þar væru nokkrir sopar af vatni teknir fram yfir gull
og gimsteina ....
Þegar við sjáum flóttafólk, sem ekkert á og hvergi á heima.
Vonleysið f svip þess gefur til kynna, að ekki sé von um, að neitt
rætist úr fyrir því. . . .
Og þannig mætti halda áfram.
Þegar við sjáum allt þetta, þá hljótum við að muna eftir að
þakka. Þá hljótum við að sjá, hvað við eigum gott, og höfum
margt, sem aðra skortir. Nú hugsa kannski margir: Það eru nú
ekki allir, sem hafa það gott hér. Það er að vísu satt miðað við
þær kröfur, sem við gerum — en þær eru Ifka miklar.
Við skulum þó minnast þess, að hér íá öll börn að ganga í
skóla. Hér eru sjúkrasamlög og tryggingar o. fl. mætti upp telja,
svo sem ýmiss konar hjálparfélög.
Það er ekki nóg að krefjast mikils. Þegar við höfum fengið eitt-
hvað í hendurnar, verðum við líka að kunna að fara með það.
Um daginn heyrði ég unga konu segja, að það væri óskaplegt að
þurfa að kaupa mjólk fyrir meira en 45 kr. á dag handa tveim
börnum.
Það er alveg satt.
Hún minntist þó ekkert á, að þau hjónin þyrftu að kaupa sígar-
ettur fyrir meira en 90 kr. á dag, því að þau reykja sinn pakkann
hvort!
Ég vona, að þið, sem ekki reykið, farið ekki að venja ykkur
á þá vitleysu! — Og, þið, sem eruð svo óheppin, að hafa farið
að fikta við það, og vanizt á það, áður en þið vissuð af, vona ég,
að drífið ykkur í að hætta að reykja! Gott er að byrja árið með
því! Safnið ykkur heldur fyrir gftar eða öðru hljóðfæri með
sígarettupeningunum
Sjálf er ég svo heppin að hafa aldrei byrjað að reykja. ■— En
ég á líka bæði gítar og píanó. — Og þegar ég hugsa um það,
þá held ég reyndar, að ég geti að mörgu leyti þakkað þeim, að
mig hefur bara alls ekkert langað til að reykja. Sumir reyna að
telja okkur trú um, að það sé svo róandi að reykja. Ég held nú
fremur, að það auki taugaveiklun og dragi úr okkur alla orku. Það
er áreiðanlega ekkert meira róandi að fá sér sígarettu, heldur en
að grípa í gítarinn sinn. Ég hefi alltaf átt nægileg áhugamál — og
meira en það — alltaf verið i kapphlaupi við tímann! — Og mér
finnst það skemmtilegt. Þið ættuð líka að reyna að finna áhuga-
mál við ykkar hæfi: íþróttir, frímerkjasöfnun, föndur, söng, hljóð-
færaleik o. s. frv. — Og það verð ég að segja, að gítarinn er
alveg prýðilegur félagi!
Þá er komið að lögunum, sem ég sendi ykkur núna. Alltaf eru
einhver börn að læra ,,Stafrófið“. Þið, sem kunnið það nú þegar,
getið þá sungið það með þeim og spilað, því að gripin við það
fáið þið hér. (Sjá bls. 33). Og svo fáið þið einföld grip við lag,
sem allir syngja núna. „Eins og fuglinn frjáls.“ (Sjá bls. 28). Og
þeim sem spila t. d. á orgel, sendi ég svo sérstaklega nýárssálm-
inn „Sjá, nú er runninn nýársdagur".
I honum vil ég undirstrika nokkrar línur, sem beint er til Guðs,
okkar æðsta föður: „Með nýju ári nú vér biðjum, að nýjan mátt
oss gefir þú . . . .“ og: „Æ, farsæl vora fósturjörð . . . .“
Svo þakka ég ykkur innilega árið 1968, sem nú hefur kvatt
okkur, og vona, að árið 1969 verði gleði- og gæfuríkt ár.
Kærar kveðjur!
INGIBJÖRG.