Æskan - 01.01.1969, Blaðsíða 39

Biblíusögur barnanna.
Guð skapaði trén og blómin
og öll dýr jarðarinnar.
Hann hefur einnig skapað sólina,
tunglið og stjörnurnar.
Lærum að gleðjast yfir því,
sem Guð gefur okkur og nota það,
eins og hann vill.
Fanginn og dómarinn
Hann var ungur og álitlegur
maður, fríður sýnum, en lítil
merki skapfestu í svipnum.
Hann var ásakaSur fyrir glæp
og stóð nú frammi fyrir dóm-
aranum og reyndi að verja
sjálfan sig. Hann notaði mörg
orð, en gat ekki séð í járn-
andliti dómarans hver áhrif
þau höfðu. Sjálfur vissi hann
sig sannan að sök, en þóttist
viss^um að hann gæti logið sig
út úr þvi. Hann lauk máli sínu.
Dómarinn mælti, fast en liægt:
„Þú ert margsaga. Það er von.
Þú hefur notað mörg orð, en
þau hafa ekki sannfært. Enginn
maður, sem gerir það að vana
sínum að ljúga, man allar lyg-
arnar. Lygina er erfitt að muna.
En það er alltaf auðvelt að
muna sannleikann. Og liann
er sagna beztur, þrátt fyrir
allt.“
Fanginn leit upp. Hvert orð
hafði hitt hann. Sannleiksgildi
hvers orðs var honum ljóst.
„Ég vil segja sannleiltann,"
sagði liann loks. Hann játaði
glæp sinn, sem var smár. Og
liann bætti við:
„Ef ég hefði fyrr heyrt orð
yðar, lierra dómari, og sögð á
sama hátt, þá væri ég ekki hér
nú.“
Dómarinn hrosti litið eitt.
„í þeirri von, að þú viljir
muna orð mín og breyta cftir
þeim, skal dómur þinn vera
vægur. Ég dæmi þig til að
dvelja eina klukkustund á heim-
ili mínu, og segja sonum mín-
um hvað breytti hugarfari þinu.
Guð mun með þér vera, er þú
byrjar lif þitt að nýju, ef þú
elskar sannleikann í smáu og
stóru.“
Fanginn brosti. Hann gerði
það, sem fyrir hann var lagt.
Mörgum árum seinna sat
hann á sama bekk sem dómar-
inn. — Hann var þá dómarinn.
„Stirður er ég nú, og verðum vér
lausir á fótum hinir gömlu mennirn-
ir.“
Þegar sveinninn tók á móti honum
af hestbaki, sá hann, að spjótið stóð í
gegnum hann. Ingimundur mælti:
„Þú hefur mér lengi trúr verið, gerðu
nú sem ég segi þér, enda má búast
við, að ég biðji þig ekki um margt
eftir þetta.“ Síðan bað hann sveininn
að fara til Hrolleifs og segja honum
hvernig komið væri og skyldi hann
flýja, áður en dagur kæmi, því að
hann teldi víst, að synir hans nrundu
vilja hefna sín. „Mín er ekki betur
hefnt, þótt Hrolleifur deyi,“ sagði
Ingimundur, enda kvað hann sér ekki
sæma annað en hlífa honum, úr því
að hann hefði einu sinni tekið þenn-
an mann að sér.
Hann braut skaftið af spjótinu og
gekk inn með hjálp sveinsins og sett-
ist í öndvegi sitt og bað að kveikja
ekki áður en synir hans kæmu heim.
Sveinninn gerði eins og fyrir hann var
lagt, þótt ekki væri honum það ljúft,
því að liann unni húsbónda sínum.
Þegar Ingimundar synir komu
heim, var kveikt ljós, og sást þá að
Ingimundur sat í öndvegi sínu og var
dáinn; stóð þar spjótið í gegnum
hann.
Þorsteinn Ingimundarson sagði þá:
„ .. . við það megum vér huggast,
að mikill manna munur er orðinn
með Hrolleifi, og njóta mun faðir
minn þess frá þeim, er sólina hefur
skapað og heiminn, hver sem sá er.“
Svo fór að vísu, að Hrolleifur slapp
ekki við hefnd þeirra Ingimundar-
sona. Þeir urðu honum að bana.
En svo göfugur maður var Ingi-
mundur gamli, að hann vildi láta
hlífa banamanni sínum, sem launað
hafði honum illa góð verk. Slíkir
menn voru til þá, þótt þeir væru
heiðnir kallaðir.
35