Æskan - 01.01.1969, Qupperneq 57

Ævintýri HERAKLESAR
10. ÞRAUT
FRAMHALD
Nú varð Herakles enn að taka
sér litla hvild, en svo reis hann
upp, J)reif um dranginn eins og
i tryllingi og steypti lionum
niður eftir bjarginu og urðu af
]>vi dunur miklar og dynkir. En
]>ar sem dranginn fór, varð gil-
glufa eftir i fjallinu, og svo
heppilega hafði ]>ar tekizt, að
drangurinn hafði tekið með sér
nokkurn hluta af loftinu yfir
helli Kókosar, svo að ]>ar var
»ú bjart orðið, og komnar á
rúmgóðar dyr. Kókos var fang-
inn eins og fugl í búri og
skreiddist ]>ar inn i skot og
æpti þaðan og grenjaði, en eld-
urinn gaus út úr nösum lians
og munni og ætlaði hann að
brenna Herakles þar til ösku.
En þegar Kóltos sá, að það lán-
aðist ekki, hætti hann að fnæsa
eldinum, en gaus nú i staðinn
úr sér voðalegum reykjarmekki,
svo að Herakles skyldi ekki sjá
hann, en í sama bili hljóp Hera-
kles á dólginn og greip með
báðum höndum fyrir kverkar
honum.
Þeir bárust þar nú fram og
aftur um liellinn i þessari
hrylliglímu, þangað til máttinn
fór loks að draga úr óvættinni,
armatökin linuðust og augun
ætluðu nærri því út úr augna-
tóftunum á risanum, og því
næst datt hann þungt til jarðar
og var þá dauður. Herakles
hafði lcyrkt liann.
Þá velti Herakles bjarginu út
úr hellisdyrunum og gat nú rek-
ið þar út naut sín, og loks dró
liann þar út hræ Kókosar. En
allir hirðarnir þar úr nágrenn-
inu komu að og störðu þar lengi
á ófreskjuna dauða, og maður
einn þar úr grendinni reisti
blótstall þar i skóginum til
minningar um þetta afreksverk
Heraklesar, og mælti svo fyrir,
að þar skyldi á hverju ári halda
liátíð á dauðadegi jötunsins.
Heraltles hélt nú áfram ferð-
inni með fénað sinn, steig á
skip og náði landi farsællega á
Korinþuheiði. En þar ætlaði þá
annar voðajötunninn til að
hanna honum leið. Risi þessi
tók upp rokna bjarg og þeytti
á Heraldes. Svo mikið og þungt
var bjargið, að hefði það verið
lagt á vagn, þá hefðu tuttugu
og fjögur villinaut ekki getað
hrært þann vagn úr stað.
En bjargið hitti ekki Hera-
kles, þvi þegar hann sá, að það
stefndi á höfuð hans, sló hann
á móti þvi með kylfu sinni svo
rækilega, að bjargið flaug aftur
langar leiðir, eins og leikknött-
ur. Herakles felldi og þennan
jötun og hélt svo áfram ferð-
inni og kom loks heim næsta
dag til Tírýns, heill og hraustur
með nautaflokk sinn.
Hvefjum er hann að kenna?
Hér sjáum við hann Jóa danskennara. Það stendur
yfir hjá honum danstími, og hann hefur látið plötu
á fóninn, en hverjum er hann að kenna að dansa?
Með því að draga línu frá 1—2 og allt upp í 51 fáið
þið að sjá nemandann.
Buxurnar.
Eftirfarandi saga er sögð um
Friðþjóf Nansen, hinn norska
lieimskautafara og stjórnmála-
mann, og lýsir skapgerð hans.
Þegar hann undirbjó einn af
leiðöngrum sínum, heimsótti
hann geysilega stór og sterkur
maður, sem gjarnan vildi vera
með í væntanlcgum leiðangri.
Maðurinn settist gegnt heim-
skautafaranum og var með
liarðan hatt á höfðinu.
Nansen réð ekki til sin nema
stálhrausta og kjarkmikla menn
og til þess að prófa 'þennan
mann tók hann upp skamm-
byssu, miðaði á manninn og
skaut gat i gegnum hattinn
hans.
Maðurinn lireyfði sig ekki og
Friðþjófur Nansen.
sýndi engin merki liræðslu og
Nansen varð liiminlifandi:
— Hérna eru peningar fyrir
nýjum hatti, sagði hann.
— Kærar þakkir, svaraði mað-
urinn. En buxurnar?
— Ekki hef ég eyðilagt þær,
sagði Nansen undrandi.
— Nei, en ég hef gert það,
svaraði maðurinn.