Æskan - 01.11.1973, Blaðsíða 20

Moldvarpan er gráðug og undirförul og kemur því engum á óvart, að fjölskyldulíf
hennar er allt annað en til fyrirmyndar. Karldýrin berjast blóðugt um kvendýrin og síðan
beita þelr kvendýrið hinu mesta ofbeldi. Eftir fáa „hveitibrauðsdaga" hverfur kvendýrið
á braut og felur sig fyrir karldýrinu, þangað til hún hefur alið unga sína, að nokkru
leyti til þess að verða ekki étin af hinum gráðuga maka sínum og að nokkru leyti til
þess að forða ungum sínum frá sömu örlögum. í nokkra mánuði lifir hún með þeim í
sótt og samlyndi, en svo kastar hún þeim út úr hreiðrinu og skilur þá eftir til að sjá
um sig sjálfa.
Fyrir nokkrum árum var það tízka að klæðast fatnaði úr moldvörpuskinnum. — En
skinnin voru of veikbyggð og of dýr. Auk þess fækkaði moldvörpunum, en moldvarpan
étur aldinborana, sem eru með skæðustu óvinum hennar.
Svo lengi sem hjartað slœi'i
heldur lífið áfram. Þegar hjart-
að gefst upp, er lifinu lokið.
f hjartað bætast aldrel fleirl
frumur en það hafðl við feeS-
Ingu. Þess vegna verðum við
að varðveita það vel, tll að
halda heilsu og lífi. Áfengíð
skemmlr vöðvafrumur hjartans.
Áfengisneyzla er því skaðleg
fyrlr hjartað.
Mamma var mcð tárin í augunum. Við lilupum á cítir
vagninum, hclclum okktir í grindurnar og l’ylgclum Vaski
alla Icið á nýja heimilið lians. I>ar vorum við langt l’ram
á kvöld að hjálpa til við að búa um hann í stóra, nýja
búrinu hans. Við útbjuggum handa lionum mjúkt bæli
úr heyi, klöppuðum honum og kvöddum hann.
„Við komum til Ju'n strax í lyrramálið,” sijgðum \ið
að skilnaði. I>egar við iórum, J>á veinaði vcsalings tígris-
dýrið okkar hástiilum. Hann haíði aldrci l’yrr á ævinni
vcrið skilinn cinn cl’tir.
Við |>utum af stað til lians í býtið næsta morgun. Við
vöktum varðmanninn, sem svaf í garðinum hjá dýrunum,
og hcimtuðum að fá að komast inn til \'asks.
Hann ætlaði ckki að vilja lileypa okkur inn, cn við
sögðum, að við ættum \'ask og við mættum víst lara tii
hans. Við værum ckki komnar til ]>css að skoða nein
önntir dýr. Svo ruddumst við fram lij;í lionum og hltipum
niður götuna á harðasprctti. Okkur fannst, að citthvað
hræðilcgt hlyti að Iiafa komið lyrir \'ask fyrslu nóttina,
sem hann var ckki hjá okkur. l.oksins sáum við búrið
hans. I’arna stóð hann og starði í áttina til okkar, |>\ í
hann hal’ði heyrt til okkar, og ckki bar á öðru cn að
hann væri sprelllilandi og liress, |>ví að hann stiikk á
fætur til að koma á móti okkur.
Sonya komst fyrst til hans.
„Hvcrnig líður |>cr. clsku Vaskur minn?" kalhiði hún^
Vaskur liljaði upp ;i nefið og brosti og sagði „idb
Hann rctti okkur loppuna út á milli rimlanna °g v
hcilsuðum honum allar mcð haiulabaiuli.
\ ið |>\c>ðum g<’>lli(\ í búriim og |>urrktiðum |>að. b>lS
um hcyið og sögöum, að ]>að ætti að |>vo matarskahd
hans bclur, |>\ í hann væri s\ o vandlýsinn og æli ‘‘hh
úr (ihrcinni skál. \'ið litum nák\æmlcga cftir öllu, bCI
hann lckk að borða, og lörum s\<> hcim c>g sögð111
pabba og miiinmu hvcrnig gcngi.
Xæst ]>cgar pabbi átli Irídag, löru bæði hann
mamma mcð okkur. Pabbi opnaði búrið, svo \'askn> n
lcikið scr í stóra garöinum. Mikið \ar hann ánægð"^
Hann stcikk og vclti scr í grasinu, nudtlaði scr ui>lJ
læturna ;í pabba, slcikti ;i hontim hcndurnar, lagði laPl
irnar titan inn liann og vildi ckki víkja frá hontini. Ha"
malaði og murraði af ánægju.
I’cgar \ ið vorum búin að leika við hann og mata han
|>á iirðum við að fara. Hann chi pabba imi í búrið. hi
l' / * 1111
af irúnaÖarirausii, og |>egar pabbi smcygði scr út og ss ^
hurðinni í lás, ]>á tc'ik hann |>\ í mcð mestii rc'iscini. Ha' ^
hclt álram að mala og ntitlda hausnum við rinilana- ^
]>cgar við lögðum al stað út úr garðintim, |>;i skiph ^‘lJ^
um ham. Hann kastaði scr al' cillu alli ;i rimlana og (,s
aði í örvæntingu. I>;tð var hræðilcgt að hlusta á ha>'