Æskan - 01.11.1973, Síða 32

BJARNARKLÓ
Teikningar: Jon Skarprud
1. Þegar fólklð hefur siglt hjá, stingur Bjarnar<<ló sér í sjóinn með skinnpokann sinn. Tilgangur hans er að komast hjá
þvi að klifra yfir bratt fjall, sem gengur alveg út i sjó. Þegar hann er kominn upp í slétta fjöruna hinum megin, skyggnist
hann vandlega um eftir bátnum góða, sem rekið hafðl frá þeim, þegar þeir voru á selveiðunum. — 2. Jú, þarna handan
við sundið glampar vissulega á eitthvað hvítt, sem hreyfist í flæðarmálinu. Hann hvilir sig um stund, en leggst svo tll
sunds að nýju, þvert yfir vikina. Þegar hann er kominn töluvert út á djúpið, verður hann var við allstórar skepnur allt I
kringum sig og fær litilsháttar áverka á annan fótinn. Þetta eru áreiðanlega háhyrningar. — 3. Bjarnarkló er nú staddur í
mikilli hættu. Þessi hættulegu dýr éta allt, sem að kjafti kemur, drepa meira að segja stundum stóra hvali. Hann losar
öxina frá hlið sér og tekst að veita einni þessara ókinda vænt högg í bakið, svo að blóð fossar úr. Bjarnarkló er borglði
þvi að dýrið, sem hann særðl, syndir burt i aðra átt, og hin fylgja öll blóðferlinum. — 4. Honum tekst að ná landi, klifrar
upp á klett rétt ofan við flæðarmálið og sér þaðan langþráða sýn: Eintrjáningurinn þeirra er aðeins nokkra metra
honum og veltist milli fjörusteinanna fullur af vatni. Annars kemur brátt i Ijós, að hann er næstum alveg óskemmdur, °g
Bjarnarkló er innilega glaður. — 5. Hann heggur handa sér eina ár i miklum flýti. Nú skiptir öllu máli að komast fram b\á
þessu fólkl af Hvalaættkvíslinni og láta mömmu og Odd vita um hættuna. Þegar hann nær fólkinu, sér hann, að það er
einmitt að beygja inn ( vikina, þar sem mamma og drengirnir hafa byggt kofa sinn. — 6. Bjarnarkló flýtir sér að landi og
dregur bátinn langt upp. Þvi næst hleypur hann stytztu leið yfir fjallið og gegnum skóginn. Þegar hann kemur nær, hægn"
hann ferðina, því það er svo einkennilega hljótt við bústað þeirra. — 7. Sér til mikillar undrunar veitir hann þvi athygli. a®
fólkið hefur snúið bátum sinum, en starir samt ákaft til lands. Bjarnarkló skilur þó brátt, hver ástæðan er. Bjarnarhúnarnir,
sem nú eru orðnir furðu stórir, standa þar báðir á afturfótunum og glenna ginin i áttina til ókunna fólksins. — 8. Fólkið,
30