Æskan - 01.04.1975, Side 18

Hversu hátt fljúga
farfuglarnir?
Sennilega flýgur kondórinn hæst allra
fugla. Er það trú sumra, að hann kom-
ist stundum upp f 20—21 þúsund fet.
Loftið f þeirri hæð er orðið svo þunnt
og snautt af súrefni, að litlir fuglar,
flestir a. m. k., missa meðvitund, ef þeir
eru fluttir upp í þá hæð í flugvél. Senni-
legt þykir, að fuglar nái mun meiri hæð
yfir háum fjöllum heldur en annars stað-
ar. Þótt flugmenn hafi ekki rekist á
fugla í meiri hæð en 15 þúsund fetum,
hafa fjallgöngumenn f Everest skýrt frá
því, að þeir hafi séð lambagamma og
spóa á flugi f 20 þúsund feta hæð. Þeg-
ar farfuglar fljúga um langa vegu, fara
þeir venjulega undir lægstu skýjum,
fara sjaldan upp fyrir þrjú til fjögur
þúsund fet.
— Information Roundup.
hugsa um hættur eða dauðann, nema þá að hann standi
honum beint fyrir hugskotssjónum, eða hann sé neyddur
til þess að sjá hætturnar og taka tillit til þeirra." •
„Aldrei geturðu getið upp á því, hvað hann hafði fyrir
stafni í morgun,“ hélt Tennington áfram. „Ég var á heim-
leið, hafði verið á veiðum. Ég gekk eftir dýraslóð. Mæti
ég þá ekki karlinum allt í einu. Hann var á hraðri ferð
og stefndi brott frá tjöldunum. Hann hélt höndum á
baki undir frakkalöfunum. Á höfðinu bar hann pípuhatt.
Hann laut höfði og starði á jörðina um leið og hann
herti gönguna — út í opinn dauðann hygg ég — hefði ég
ekki ávarpað hann: „Nú, prófessor! Hvert eruð þér að
halda?“ — „Ég er á leið inn í borgina, Tennington lá-
varður,“ svaraði hann, eins alvarlegur og vant er, „til
þess að kvarta yfir því við póstmeistarann, hve illa hér
er ræktur útbúrður póstsins. Ég hef ekki fengið svo mikið
sem blaðsnepil í margar vikur. Ég ætti að minnsta kosti
að eiga nokkur bréf frá Jane. Það verður strax að kæra
þetta til Washington.“ — Og trúir þú því, ungfrú Strong,“
liélt Tennington áfram, „að ég átti fullt í fangi með að
sannfæra karlinn um það, að hér væri enginn póstútburð-
ur, ekki nein borg, og að hann væri ekki einu sinni á
sama jarðarhelmingi, hvað þá í sömu álfu og Washing-
ton. Þegar hann áttaði sig, fór hann að tala um dóttur
sína — ég held bara að það sé nú í fyrsta skipti, sem
hann hefur veitt því eftirtekt, hvar við erum stödd, og
honum hefur komið í hug, að dóttir hans hafi kannski
týnst.“
„Ég má ekki til þess hugsa," sagði stúlkan, „og þó get
ég ekki annað en hugsað stöðugt um þá, sem vantar í hóp'
inn.“
„Við skulum vona hið besta,“ svaraði Tennington.
hefur verið okkur hrein fyrirmynd, því að þú hefur á
vissan hátt beðið mest tjónið.“
„Já,“ svaraði hún. „Mér hefði ekki þótt vænna um Jane>
þó að hún væri systir mín.“
Tennington lét ekki bera á undrun sinni. Hann átti
alls ekki við þetta. Hann hafði mikið verið með þessan
fögiu konu síðan skip lians fórst, og hann fann, að hofl'
um þótti meira til hennar koma en svo, að hugur hans
og tilfinningar gætu verið í ró, því að alltaf var hann að
hugsa um leyndarmálið, sem Thuran hafði trúað honud1
fyrir: það, að þau Hazel Strong væru heitbundin. Honun1
lék forvitni á að vita, hvort Thuran hefði sagt alls kostar
rétt frá. Af hálfu stúlkunnar hafði hann aldrei séð koina
fram annað en algenga vináttu við Thuran. „Og sé Thuf'
an látinn, hefur þú orðið fyrir verulegum ástvinamisS1’
að því er mér skilst,“ mælti hann.
Hún leit snöggt á hann. „Thuran var orðinn góður
vinur minn,“ sagði hún. „Mér var vel við hann, þótt við
hefðum aðeins þekkst skamma stund.“
„Þú varst þá ekki heitbundin honum?“ hrópaði haU11
upp.
„Nei, síður, en svo,“ svaraði hún. „Á þann hátt datt mer
aldrei í huga að hugsa.“
16