Æskan - 01.04.1975, Qupperneq 7

w f
Margrét Jónsdóttir:
Hviti, kaldi, harSi vetur
hypjaðu þig serw á braut,
nú er mörgum mál á vori,
margir liSa sára þraut.
Sumar, þig vér sáran þráum,
sólskin þitt og hótin blíS,
fuglakliSinn, fossaniðinn,
fjöllit blóm um tún og hlið.
Oft ég dáist að þér vetur,
undur hrein er mjöllin þín,
frostrósirnar furSu smiSi,
fagurt, þegar sólin skin
yfir hvitar isabreiður,
allt er þá sem töfraspil,
stjörnur glitra, himinn heiður
hvelfist yfir mjallhvit þil.
VORÞRfl
En nú getur enginn lengur
unaS viS þitt Ijósa skart,
þaS er ekki þörf á hvítu,
þegar svona er orSiS bjart.
Skikkjan betur foldu færi
fagurgræn, um dægrin löng,
undir jökla fanna faldi
friS er Ijómar geislaspöng.
Vík á brautu, Vindsvals mögur,
vetur, i þinn rétta heim,
komdu til vor svása sumar,
sólarveldi fylltu geim.
Láttu gróa’ í grættum hjörtum
gulli dýrri vonarós.
SiíSra brand þinn, siysavetur,
slökk ei fleiri gleSiljós!
Margrét Jónsdóttir.
Komdu fífill, komdu sóley,
komdu fugl á skógargrein,
komdu, Ijúfi lækjaniSur,
leiktu þér við kaldan stein.
Komdu, sumars blessuS blíSa,
bræddu klakann jörSu af.
Láttu ekki lengur bíSa
lýSinn við hiS ysta haf.

t.bu:
w-if-
Ur gekk me5 reidda öxi og lét hið dólgslegasta, og
•ét það enginn sem vissi.
En er boði var lokið, fór Hallgerður suður með
Þeim. En er þau komu suður til Varmalækjar, þá
spurði Þórarinn Hallgerði, ef hún vildi taka við bú-
ráðum.
„Eigi vil ég það,“ segir hún.
Hallgerður sat mjög á sér um veturinn, og líkaði
v>3 hana ekki illa.
En um vorið töluðu þeir um fjárhagi sína, bræður,
°9 mælti Þórarinn: „Ég vil gefa ykkur upp búið að
Varmalæk, því að ykkur er það hægast um hönd. En
ég mun fara suður I Laugarnes og búa þar. En Engey
skulum við eiga báðir sarnan."
Glúmur vildi, að svo væri. Fór Þórarinn suður
byggðum, en þau bjuggu þar eftir. Réð Hallgerður
sér hjón. Hún var örlynd og fengsöm. En um sumar-
'ð fæddi hún meybarn. Glúmur spurði, hvað heita
skyldi. „Hana skal kalla eftir föðurmóður minni
— og skal heita Þorgerður — því að hún var komin
frá Sigurði Fáfnisbana í föðurætt slna að langfeðga-
tö|u.“
Mærin var vatni ausin — og þetta nafn gefið. Hún
óx þar upp og gerðist lík móður sinni að yfirlitum.
Þau sömd'ust vel við, Glúmur og Hallgerður, og fór
svo fram um hríð.
Þau tíðindi spurðust úr Bjarnarfirði norðan, að
Svanur hafði róið að veiðiskap um vorið, og kom að
þeim austanveður mikið, og rak þá upp að Veiði-
lausu og týndust þar. En fiskimenn þeir, er voru að
Kaldbak, þóttust sjá Svan ganga inn í fjallið Kald-
bakshorn, og var honum þar vel fagnað. En sumir
mæltu því í mót og kváðu engu gegna. En það vissu
allir, að hann fannst .hvorki lífs né dauður. En er
Hallgerður spurði þessi tíðindi, þótti henni skaði mik-
ill eftir móðurbróður sinn.
Glúmur Bauð Þórarni að skipta um löndin. Hann
kveðst eigi það vilja, „en seg þú Hallgerði, ef ég lifi
þér lengur, að ég ætla mér Varmalæk".
Glúmur segir Hallgerði.
Hún svaraði: „Maklegur er Þórarinn þess frá oss.“
Framhald.