Æskan - 01.04.1975, Síða 50

Skrjtlur. gj j
Feðgar sátu fyrir hjá Ijós-
myndara, af þvi að sonurinn
hafði verið að Ijúka langskóla-
námi.
— Stattu ögn nær honum
föður þínum og styddu hend-
inni á öxl hans, sagði Ijósmynd-
arinn.
— Ætli það færi ekki fullt
eins vel á því, að hann hefði
hana í vasa mínum? sagði fað-
irinn.
;
,
Fyrr á öldum var kattadýrk-
un mjög útbreidd ( Egypta-
landi. Til dæmis var köttur-
inn heilagt dýr, og lá dauða-
refsing við því að drepa
ketti.
Sagt er, að Kambyses kon-
' ungur I Meda hafi eitt sinn
náð borg úr höndum Egypta
með því að beita köttum
fyrir hersveitir slnar, en við
það herbragð gátu Egyptar
ekki ráðið.
Ef heimiliskötturinn dó í
Egyptalandi að fornu var
heimilissorg, og til merkis
um þá sorg rökuðu heimilis-
menn af sér augabrúnirnar.
:
Texti: Johannes Farestvelt
Teikn.: Solveig M. Sanden
1. „Farðu norður og niður, þú illa hross,“ kallar Bjössi um leið og Þrándur ýtir
bátnum frá klettunum með veiðistönginni. Bjössi gerir upp færi sitt og segir;
„Nú látum við okkur bara reka niður ána og sjáum til, hvort ekki bitur á bjá
okkur.“ — 2. Brátt eru þeir sestir og hafa veiðarfærin úti. Þrándur hallar sér
makindalega aftur, en hrekkur upp. „Hver skollinn, ég er allur á floti 1“ Og ekki
ber á öðru, háturinn er hriplekur og er nú óðum að fyllast. — 3. „Við verðuni
komnir í kaf áður en við komumst nokkuð áleiðis,“ kallar Bjössi. — 4. Báturinn
er orðinn hálfur af vatni á örskammri stund og ekkert ílát til að ausa með og
myndi lítið koma að gagni, þvi að vatnið streymir inn um allar rifur. „Við verð-
um að reyna að stjaka okkur áfram með veiðistöngunum. Sérðu oddann þarna,
segir Þrándur. „Við verðum að reyna að ná þangað.“ — 5. En þetta ætlar ekki
að verða auðvelt, því að í sama mund sem Bjössi kippir stönginni til sín hefur
bitið á færið, og að þessu sinni er ekkert um að villast. Stór urriði, sem ekki
verður svo létt að innbyrða. — 6. „Stjaka þú, Þrándur, eins og þú getur,“ hrópar
Bjössi. En báturinn fyllist óðum, þetta gengur lítið og enn er nokkur spölur að
oddanum. En nú fær Þrándur óvænta hjálp, þvi að stóri urriðinn hans Bjössa
setur á fulla ferð til lands. Þeir nálgast nú oddann á fullri ferð og báturinn er
orðinn kafbáti líkastur, er þeir yfirgefa hann þarna á grynningunum og vaða
í land, og Bjössi sleppir ekki veiðistönginni. Urriðinn spriklar og er ekki á Þv*
að láta góma sig, en Þrándur dregur hægt að sér línuna og er ákveðinn í því að
ná þessum væna fiski á land.

48