Æskan - 01.10.1976, Page 19

PÉTUR SIGURÐSSON:
Móðurást
Hvers hönd er það, sem hjúkrar best?
Hvers hönd er það, sem vinnur mest?
Hvers hönd, sem styður hrumt og valt.
Hvers hönd er það, sem lagar a.jlt?
Hvers hönd, sem tekur helst að sér
þau hörðu störf, sem minnst á ber?
Hvers hönd, sem lítil laun fær greitt,
en leggst til hvíldar jafnan þreytt?
Hvers hönd er það, sem hjálpar þeim,
sem hjálparlausir koma í heim?
Hvers hönd, sem vaggar vöggu hljótt,
Þá vinir allir sofa rðtt?
ei9u konu, sem kölluð væri Amma Önd og ætti
heima á búgarði út í sveit. Varla hafði hann lokið
'Páli sínu, þegar Jóakim frændi var rokinn af stað
öl þess að heimsækja Ömmu Önd ennþá einu sinni.
..Góðan daginn, frændi!“ hrópaði Amma til Jóa-
^inis. „Hugsaðu þér bara, ég er búin að kaupa gamla
stólinn minn aftur. Ég stóðst ekki mátið, þegar ég
sá hann nýstandsettan á markaði niðri í bænum.
Sjáðu bara!“
..Já, og ég er einmitt kominn til þess að kaupa
hann, ég er svo veikur fyrir svona antik-húsgögn-
Urn,“ svaraði Jóakim.
..Já, það er nú það,“ svaraði Amma. „Ég gaf ookk-
uð hátt verð fyrir hann núna síðast, en þú getur
fengið stólgarminn á 600 krónur."
Jóakim hrukkaði ennið. „Jú, þetta er nokkuð hátt
Verð,“ sagði hann.
>.Já,“ sagði Amma. „Ef þú greiðir þetta verð fyrir
ðamlan stól, ertu meira en lítið kalkaður orðinn."
Og Sú gamla hætti að prjóna augnablik, til þess
geta skellihlegið.
Jú, Jóakim borgaði og ekki nóg með það, hann
bað ömmu um að lána sér sög. Síðan sagaði hann
sundur hvern stólfótinn eftir annan. Og já, ekki bar
a öðru, í síðasta stólfætinum sá Jóakim holu og með
titrandi fingrum dró hann út gamalt, samanbrotið
Psppírsblað. „Hæ, hæ og hó, hó,“ sagði Jóakim og
^rá blaðinu á loft. „Hér kemur leyndarmál Antoníus-
ar skipstjóra.“ Síðan fór hann að lesa blaðið: „All-
Hvers hönd, sem græðir hjartasár?
Hvers hönd, sem þerrar barnsins tár?
Hvers hönd er það, sem hefir þrótt
að hjúkra bæði dag og nótt?
Hvers hönd, sem aldrei hlífir sér?
Hvers hönd er það, sem liprust er?
Hvers hönd, svo fús að þjóna og þjást?
Hún þrek sitt fær hjá móðurást.
ar eignir mínar, sem ég hef breytt í peningaseðla frá
ýmsum löndum, eru í kistu grafinni í jörð þrjá metra
sunnan við gamla eikartréð í garði frænku minnar,
Ömmu Andar.“
Jóakim las ekki lengra. „Nú, þetta er þá í þínum
garði, frænka. En mundu eftir því, að ég, sem finn-
andi, á að minnsta kosti helminginn af fénu. Komdu
með mér, við skulum byrja að grafa sunnan við tréð.“
„Vertu nú bara rólegur,“ sagði Amma. „Þessa
kistu hef ég fundið fyrir löngu síðan. Hún var nú
mjög léleg og fúin orðin. Innihald hennar, sem var
mest pappírsseðlar, var allt í einum graut og ónýtt
orðið.“ Amma tók sér málhvíld og sagði síðan: „Já,
blessaður Antoníus frændi, hans gerð er nú söm
fyrir því að vilja arfleiða mig að eignum sínum. —
Jæja, ég græddi þó 600 kr. á stólnum þeim arna,
sem nú er raunar búið að saga í sundur."
Jóakim frændi var heldur framlágur, þegar hann
gekk að bíl sínum með eitt stólbrotið í hendinni,
líklega sem minjagrip. Hið seinasta sem til hans
heyrðist var: ,,/E, æ, asninn ég!“
Hvers hönd, sem reisir hniginn mann?
Hvers hönd, sem jafnan bjargráð kann?
Hvers hönd, sem þolir erfið ár,
þótt einatt verði þreytt og sár?