Æskan - 01.03.1982, Blaðsíða 10

gff'l

''Mwl'llltib
ÆVINTÝRI RÓSU
brúni drengurinn lá hreyfingarlaus eins og óttaslegin
mús.
Nú haföi Ben hönd á steini einum allstórum, sem hann
hóf á loft og kastaöi, svo aö hann kom niður og þá
vaknaði hinn vöröurinn einnig. Báöir spruttu á fætur og
hlupu í þá átt, sem steinninn haföi komið til jaröar. Þá
spratt Ben upp eins og tígrisdýr og skaust eins og örskot
aö flagginu, greip þaö eldsnöggt, hljóp síðan aö ofurlitl-
um fjallstoppi þarna í grennd og renndi sér svo niður
hlíðina. Hann heyröi heróp ræningjanna eins og dauft
bergmál.
Hann hafði meitt sig ofurlítiö, en hélt áfram að hlaupa
niður eftir grýttum stígnum. Þessi leið var dálítiö lengri,
en ræningjarnir myndu ekki veita honum eftirför alla leiö
niöur aö þorpinu, þeir vissu, aö þar myndi lögreglunni aö
mæta. Þaö lá þung refsing viö því aö ræna útlendinga,
og þaö vissu þeir. . .
En Ben lítli var ekki öruggur enn. Hann skalf allur
þegar hann heyrði skothvell aö baki sér, og þegar hann
leit til baka sá hann tvo skugga á ferö í fjallshlíðinni, þar
sem hann var sjálfur staddur. Hann vissi, að þaö rann á
einhvers staöar í nánd, og hann nam staðar eitt andartak
og hlustaöi. Jú, hann heyrði niö hennar. Hann klifraði yfir
nokkra kletta og þá sá hann ána. Hann fleygði sér í hana
og lét berast meö straumnum. En nú varö fáninn votur,
en þaö dugöi ekki aö hugsa um þaö.
Nú heyrði hann öskur ofan úr fjallinu, og hann sá einn
ræningjann miöa byssunni. Hann stakk sér á kaf og hélt
sér nokkra stund undir yfirborói vatnsins, og eftir litla
stund komst hann í hvarf viö bakkann, og litlu síóar
skreiö hann á land og smaug síöan inn í þétt skógarkjarr.
— Nú skaut ræninginn, en Ben læddist hljóölaust gegn-
um kjarrið og komst aö vörmu spori aftur á stíginn. Eftir
hálfa klukkustund myndi hann veröa kominn niður í
þorpið, en þá þurfti hann ekkert aö óttast.
— En hvaö var nú þetta? Rétt í því, aö Ben ætlaði aö
renna sér niður bratta brekku, kom í Ijós skeggjað andlit.
,,Jæja, litli ræningi," sagöi þessi óvelkomni gestur, og
um leið var gripið hraustlega í treyjukraga hans.
Ben braust um og gat losað sig, en flaggið varöveitti
hann innan á sér. Eftir nokkrar sekúndur var hann aftur
laus og hljóp þá eins og fætur toguðu niöur hlíðina og
áfram yfir sléttuna framnundan. Maöurinn veitti honum
eftirför, og nú barðist Ben fyrir lífi sínu, og af því aö hann
var liðugur eins og köttur og þar aó auki fljótur að
hlaupa, dró nú nokkuö sundur meö honum og ræningj-
anum. En nú varö hann aö nema staðar, viö fætur hans lá
breiöur og djúpur skurður. Hann mældi fjarlægöina með
augunum. Jú, hann varð að hætta á aö stökkva. Hann
náöi yfir, þaö var hreint og beint kraftaverk.
Kjarrið var nú orðið gisnara og því ekki eins mikil
hindrun. Hann gat hlaupið viö fót. Það leið óðum aö
sólarupprás, og nú var hann kominn á sléttuna utan við
þorpiö og var nú væntanlega úr allri hættu.
Forman og Lewis áttu mjög annríkt viö aö reyna að
bjarga því sem bjargað varö af náttúrugripum sínum, en
mikið af þeim var gjörónýtt eftir aöfarir Alis og félaga
hans. Til allrar hamingju voru allar teikningar þeirra fé-
laga óskemmdar, en þaö var sorglegt meö gamla fánann.
Þaó hefði þótt mikill fengur heima í Englandi, ef hann
hefði komist þangað. En nú var leiöangri þeirra lokiö hér
og gott var aö hugsa til heimferðarinnar og losna við
hitann hér og alla erfiöleikana.
,,Hver er þar?“ spurði Forman og leit upp. Lítill
drengur, nálega örmagna af þreytu kom inn meö dálítinn
böggul undir hendinni.
,,Er þetta Ben?" sagði Forman. ,,Ég vissi ekkert, hvaö
var oröiö af honum. Hvar hefur nú litli ræninginn okkar
verið?"
En Ben var svo þreyttur að hann hneig á gólfiö. Lewis
hljóp til hans. „Forman" kallaði hann. „Drengurinn er
með flaggiö okkar. Gamla flaggiö, sem okkur var svo
dýrmætt. .
Þegar Ben sagöi þeim síöar frá öllu því, sem viö hafði
boriö í feröinni, Ijómaði brúna andlitiö hans eins og of-
urlítil sól.
,,Bara ofurlítil þökk frá litla Ben," sagði hann. ,,Þökk
fyrir þaó aö þiö björguðuð mér úr höndunum á Ali."
„Þennan dreng skulum viö taka aö okkur," sagöi For-
man.
Og þeir geröu alvöru úr því.
Þ^tt^úniorskU;
10