Æskan - 01.04.1989, Qupperneq 13

Fyrsta
kurkjuferðin
eftir Ingunni Þórðardóttur.
að var mikið um að vera. Ekki nóg
eð að jólin væru komin í allri sinni
' rð heldur átti að skíra litla frænda
annan jóladag.
hegar maður er þriggja ára er tveggja
manaða frændi ósköp lítill en um leið
mlðg merkilegur á sinn hátt.
rændinn er minnstur allra í fjöl-
s yldunni og heitir ekkert enn þá.
pabh'nn *ær na^nrð sitt í kirkju í dag og
ti, 1 ætlar með drenginn þriggja ára
a vera við messu.
þarfanima fær ekki að fara með. Hún
er á VCra ^etma með litlu systur sem
0 a ° ru ári og getur aldrei verið kyrr
en e , Þa8að. Hún skilur fjarska lítið
Verið H ^eyndar hafa pabbi og mamma
1 álítið áhyggjufull yflr syninum.
að hT ^ ne^n^e§a skelfing erfitt með
^rru fyrtr nema örstutta
0g , 1 einu- Einnig er hann símasandi
bh^-dr og gerir athugasemdir
ailgu ^ vhr hinu ólíklegasta sem fyrir
^arnma er vantrúuð á að strákur
geti setið stilltur og hljóður meðan heil
guðþjónusta fer fram.
Þess vegna æfði hún drenginn
nokkrum sinnum.
Þau settust bæði í stóla í stofunni og
létust vera í kirkju.
Mamma mátti tala því að hún varð
að segja frá því í stórum dráttum
hvernig messan færi fram.
Aðaláhersla var lögð á að drengurinn
væri stilltur, sæti kyrr hjá pabba, stæði
ekki á fætur til að skoða neitt sem vekti
áhuga hans.
Ekki mátti tala allan tímann. Ekki
hvísla einu sinni þó að mikið lægi við.
Þessu var tekið alvarlega og drengur-
inn lofaði öllu fögru.
Hann var svo stór og var að fara til
kirkju einn með pabba til heiðurs litla
frænda og öllu hinu skyldfólkinu sem
yrði viðstatt. Hann myndi ekki haga
sér illa.
Mamma kvaddi feðgana og var enn
ekki trúuð á efndir loforðanna.
Hún gat naumast hugsað sér fjörkálf-
inn litla sitja kyrran og þöglan undir
predikun og sálmasöng.
Skírnin og öll athöfnin yrði líklega
tilefni margra spurninga.
Vonandi biði drengurinn með þær
allar þar til heim væri komið.
Feðgarnir tilkynntu heimkomu sína
með því að hringja dyrabjöllunni.
Pabbi var afar stoltur yfir góðri
hegðun sonar síns, átti varla orð yfir
stillingu barnsins.
Drengurinn átti aftur á móti til mörg
orð. Hann var óðamála og hafði ýmis-
legt að segja.
„Mamma! Veistu það að ég sat alveg
kyrr allan tímann hjá pabba.
Ég var bestur en stóra fólkið var allt-
af að standa upp og hreyfa sig. Allir
stóðu á fætur. Pabbi líka en ekki ég.
Presturinn var alveg fjúkandi reiður.
Hann rétti oft fram hendurnar til að
láta fólkið setjast og svo talaði hann og
söng hátt. Svona var þetta alltaf. Fólk-
ið settist eða stóð upp.“
Mamma átti erfitt með að byrgja inni
hláturinn yfir þessari hástemmdu
ræðu.
Drengnum hafði verið kennt að ekki
mætti standa á fætur eða tala til að
trufla ekki helga athöfn.
Hann hafði staðist raunina.
Stóra fólkið hafði brugðist og brotið
allar reglur.
Þriggja ára á maður margt ólært um
messusiði, guðspjöll og blessunarorð,
hvernig á að sitja og standa, hvenær á
að syngja, tala eða hafa hljóð.
Mamma og pabbi hrósuðu drengn-
um á hvert reipi fyrir góða frammi-
stöðu.
„En hvernig var litli frændi?“ spurði
mamma að lokum.
„Var hann stilltur eins og þú?“
„Já, nú heitir hann Sigmar og það er
fínt nafn,“ var svarað að bragði.
„Og hann má vera með læti í kirkj-
unni því hann er nú bara lítið barn.“
Drengurinn þriggja ára hafði dregið
þá ályktun af viðburðum dagsins að
börnum mætti fyrirgefa margt sem
þeim yrði á í kirkju. En framkomu
stóra fóksins, sem hvorki sat kyrrt né
þagði við messugjörð, ætti að taka til
nánari athugunar.
(Ingunn Þórðardóttir er hjúkrunarfræðingur að
mennt og starfar nú sem húsmóðir í Reykjavík.
Allmargar smásögur cftir hana hafa birst í Les-
bók Morgunblaðsins og Vikunni og verið lesnar í
Ríkisútvarpi. Hún hefur einnig samið stutta lcik-
þætti og hafa nokkrir verið birtir í Æskunni)
ÆSKAN 13