Æskan - 01.08.1989, Blaðsíða 12

Kafli úr sögunni Oliver Twist eftir Charles Dichens.
Æskan gefur bókina út í 4. sinn haustið 1989.
Oliver hefur strokið af
munaðarleysingjahælinu og heldur í
átt til Lundúna. . .
Á leið sinni hittir hann Bragðaref
- sem í söngleiknum er nefndur
Hrappur. . .
Klukkan var orðin 8 um morguninn þegar
Oliver hvarf frá hælinu og þótt hann væri
kominn meira en eina mflu frá borginni
hljóp hann samt við fót af ótta við að sér
væri veitt eftirför. Um hádegisleytið taldi
hann sig þó vera úr allri hættu og hann sett-
ist niður við leiðarstein sem á var letrað: „18
mflur til Lundúna.“
Átján mflur, það var löng leið fyrir lítinn
dreng sem ekki hafði annað meðferðis í
böggli sínum en ofurlitla brauðskorpu, eina
skyrtu, tvenna sokka og einn tíeyring. Þetta
var aleiga hans.
En Oliver hugsaði ekki eitt andartak um
þá erfiðleika sem fram undan voru. Hann
var svo glaður yfir að vera frjáls undan valdi
kvalara sinna og hann huggaði sig við það
sem hann hafði heyrt fullorðna fólkið segja
að í Lundúnum gæti hver dugandi drengur
komist áfram.
Þegar hann hafði hvflt sig nokkra stund
hélt hann ferð sinni áfram eftir þjóðvegin-
um, glaður og vongóður. Þennan dag gekk
han rúmar 5 mflur. Hann hafði ekki annað
til matar allan daginn en brauðskorpuna,
sem hann hafði í böggli sínum, og vatnssopa
sem hann fékk á bæjunum er urðu á leið
hans.
Þegar dimma tók af nótt beygði hann út
af þjóðveginum og tók sér náttból í heysæti
einu þar í grennd. Þegar hann vaknaði
morguxúnn eftir var hann stirður af kulda og
svo svangur var hann að hann keypti brauð
fyrir alla peningana sína hjá bakara í næsta
þorpi.
Þennan dag komst hann styttri leið en
12 Æskan
| hinn fyrri og næstu nótt varð hann enn að
| sofa undir berum himni.
| Að morgni hins þriðja dags var hann svo
} þreyttur og máttfarinn að hann átti örðugt
1 með að komast af stað. Hann tyllti sér niður
1 neðan við hæð eina bratta og ásetti sér að
| bíða eftir vagninum sem hélt uppi föstum
1 ferðum til Lundúna. Þegar vagninn kom
I tók hann ofan og bað farþegana, sem næstir
j honum voru, um nokkra aura. Aðeins tveir
| menn höfðu tekið eftir honum og þeir lof-
j uðu að gefa honum u'eyring ef hann yrði
Ijafnfljótur vagninum upp á hæðina. Oliver
reyndi að fylgja vagninum eftir en hann var
svo þreyttur og máttvana, fætur hans svo
Iþungir og sárir, að hann komst ekki alla
leið. Ókunnu mennirnir sögðu að hann væri
| slæpingi og stungu tíeyringunum í vasana
I aftur.
I sumum þorpunum sá hann auglýsingar
} þess efnis að hver sem betlaði þar yrði settur
I í fangelsi og látinn sæta þungri refsingu.
1 Oliver flýtti sér sem mest hann mátti fram
e hjá þessum þorpum.
| Á öðrum stöðum, þar sem löggæslan var
ekki eins ströng, tók Oliver sér stöðu hjá
einhverju veitingahúsinu og horfði sorgbitn-
um löngunaraugum á þá sem fram hjá
gengu en fáir urðu til að víkja nokkru að
honum. Stundum bað veitingakona ein-
hvern að reka hann burtu því að hún þóttist
sjá það á honum að hann væri þangað kom-
! inn til þess að stela.
Þegar Oliver hætti sér heim á bændabýlin
| til að biðja um mat eða peninga var honum
j oft hótað að hundunum skyldi verða sigað á
1 hann ef hann hypjaði sig ekki burt og ef
j hann steig fæti sínum inn í einhverja sölu-
j búðina var undireins talað um að sækja lög-
| reglufulltrúann.
| Ef Oliver hefði ekki verið svo lánsamur að
(j hitta góðhjartaðan varðmann og konu eina,
jj sem átti sjálf son, hefði hann vafalaust dáið
I úr hungri. En þessar góðu sáhr gáfu honum
bæði mat og ofurlítið af peningum °S
kvöddu hann loks með nokkrum vingjarn-
legum hughreystingarorðum.
í sex daga þrammaði OUver eftir stem-
lögðum þjóðveginum og í sex nætur varð
hann að sofa í heysætum, hjöUum eða þurr-
um gryfjum undir berum himni.
Að morgni hins sjöunda dags kom hann
að Utíu þorpi skammt frá Lundúnaborg.
Hlerar voru fyrir öllum gluggum og göturn-
ar mannlausar. Urvinda af svefni og þreytu
settíst OUver á dyraþrepið á húsi einu og
beið þess að þorpsbúar vöknuðu. Á meðan
hann sat þarna kom sóUn upp í allri sinni
dýrð og fegurð en hann var of hungraður og
þreyttur tíl að veita eftirtekt allri fegurð sem
við augum blastí.
Loksins fóru að sjást lífsmerki með þorps-
búum. Hleramir voru teknir frá gluggun-
um. Gluggatjöldin voru dregin upp og fólk'
ið tók að tínast út á götumar.
Sumir námu staðar andartak og störðu a
Oiver en enginn yrti á hann og enginn vék
nokkm að honum. Hann hafði ekki kjark til
að standa upp og biðjast beininga í húsun-
um heldur sat hann kyrr og hnipraði sig
saman á köldu dyraþrepinu. Hann fann sart
tíl einstæðingsskapar síns.
Allt í einu sá hann ungan pilt koma þvert
yfir gömna í áttina til sín. Þetta var sá ein-
kennilegastí náungi sem Oliver hafði nokk'
urn tíma séð. Hann var söðulnefja, með lág1
enni og fram úr hófi óhreinn. Og þó hlutu
föt hans að vekja enn meiri athygli. Buxurn-
ar voru allt of síðar og víðar. Hann var i
frakka af fullorðnum manni, svo stómm að
hann varð að brjóta upp á ermamar, og a
höfðinu hafði hann stóran silkihatt en á fot'
unum skælda og götótta skó.
„Hver ert þú?“ spurði hann og stakk
höndunum í buxnavasana. „Hvað gengur a
þér, félagi?“
„Ég er bæði svangur og þreyttur,“ sago
Oliver með tárin í augunum, „ég er búinn
að ganga svo lengi - í sjö daga.“
„í sjö daga. - O-ho, það eru hárkollU'
mót. - Hvað er þetta? Veistu ekki hvað þa
er, græninginn þinn? Hefurðu verið í My11
unni?“
„Hvaða myllu?“ spurði Oliver undrandi-
„Ha, ha, sá er grænn. Jæja, það gerir ekK
ert til, en mér sýnist þú þurfa að fá ósvikinn
matarbita og hann skaltu fá. Brauðbita °S
ölkrús ættí ég að geta látíð þig fá. - LpP
með lappirnar og reynum svo að komast
stað.“
Þessi einkennilegi piltur hjálpaði 01ivef
tíl að standa upp og fór síðan með hann mn
matvömverslun. Þar keyptí hann stórau
fleskbita og brauð, því næst leiddi hann O j
ver inn í dálitía veitingastofu á bak við ver
unina. Þar bað hann um tvær krukkur al
og bauð því næst Oliver að gera svo vel 0
nota sér þessar veitingar. Oliver borðaði si
saddan og hresstist mikið við það. ,■
„Jæja, hvað vantar þig svo meira?“ sPl“
þessi einkennilegi drengur þegar OU