Æskan - 15.12.1925, Qupperneq 10

102
Æ S K A N
skeggið og var nú að binda um hálsinn
hvítum treíli, lét svo á sig kollháan og
barðastóran hatt og þá var Guðni orð-
inn fínn.
Svo fóru þau niður í eldhúsið; þar
hittu þau mömmu sína og allar stúlk-
urnar, spariklæddar, og Gunna gamla
var komin og var að spjalla við þær.
Hún heilsaði börnunum og tók upp úr
vasa sínum klút, sem hún rakti sundur
i kjöltu sinni, úr honum tók hún tvenna
rósaleppa og fáein smákerti og rétli
börnunum, en þau hlupu upp um háls-
inn á henni og kystu hana í staðinn.
Ósköp var Gunna fín, með bláu svunt-
una og rósótt slifsi, hún hafði húfuna
framarlega og fléttaði hárið fyrir framan
eyrun, það þótti stúlkunum kerlingarlegt,
en það gátu börnin ekki séð.
Nú kallaði mamma á fólkið og allir
settust til borðs. t*etta var óvenjulega
hátíðlegt borðhald; lítil marglit kerti
loguðu hjá hverjum diski og steikin
ilmaði um alt húsið. Búðingurinn stóð
á kommóðunni og beið eftir að röðin
kæmi að sér. Já, maturinn var góður,
en þó áttu börnin fult í fangi með að
sitja kyr allan tímann, sem fólkið var að
borða; þau voru alt af að hugsa um
jólatréð; en fólkið fór að öllu hægt, það
rabbaði saman um alía heima og geima.
Bokki húkti á eldhúsborðinu og át steik
í næði, hann leit upp stórum augum í
hvert skifti, sem stofuhurðinni var lokið
upp.
Loksins var þó borðhaldið á enda,
fólkið stóð upp og þakkaði fyrir mat-
inn, stúlkurnar flýltu sér að bera fram
diskana og svo var farið að lesa jóla-
iesturinn.
Börnin sátu kyrlát og hlustuðu á
fegurstu söguna, sem þau höfðu heyrt;
þeim fanst jólaatburðurinn vera að ger-
ast og ósjálfrátt leituðu augun út um
gluggann, ef vera kynni að þau fengju
að sjá himininn opnast og englana birt-
ast. Þau litu á fólkið i kringum sig,
ekki var það að gá að neinu út um
gluggann, það var alt svo alvarlegt*og
amma og Gunna gamla þurkuðu sér um
augun. Skyldi eitthvað ganga að þeim?
það var þó óskiljanlegt, því þau hefðu
getað hrópað hátt af gleði.
Nú var lesturinn búinn og sálmurinn:
»Heims um ból« sunginn, hann gátu
þau sungið með. Svo þakkaði fólkið fyrir
lesturinn og jólatréð var sótt og kveikt á
því, það var í fyrsta sinn að þau höfðu
fengið jólatré og þeim fanst eins og allar
himinsins stjörnur væru komnar í stof-
una til þeirra, og efst i toppnum var
stór logagylt stjarna, það hlaut að vera
Betlehemsstjarnan; þau spurðu mömmu
sína að því og hún kysti litlu börnin
sín og sagði þeim að jólatréð væri i-
mynd Jesú-barnsins, sem fæddist á jóla-
nóttina, syndugum mönnum til sálu-
hjálpar, og við ættum öll að keppa eftir
því að verða sem skínandi Ijós á grein-
um þessum.
®<3®3&3&3®(3<3&®<3<3<3<3<3®&3<3<3®3<3<3®<3a
aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaí.
ö Barnabæn.
Ijjúfi Jesú, lilin’ á mig,
liliö barn, sem elskar pig,
jáll ég vcit, ó, vorkenn mér,
vef mig upp nð brjósli pér.
0, ég hlakka, hlakka til
hjarla píns ad vermasl ijl;
Ijú/i Jesú, leg/ mér inn,
lillu barni’, í himinn pinn.
Lambið Guðs, ég líl lil pin,
lifið pilt sé forskri/t min,
pú varsl lika lílið barn,
lyndisglaður og gndisgjarn.
Auðsveipnina innrœt mér,
ég vil feginn líkjasl pér;
ge/ 'ég elski, eins og pú,
ástvin minn, ég bið i Irú.