Æskan - 15.12.1925, Blaðsíða 21

skíðamenn bygðarinnar voru í nefndinni.
Þetta var nú eitthvað annað en verið
hafði undanfarna vetur. Þarna var öllu
fyrir komið eins og fullorðnir ættu í
hlut. Fyrstu verðlaun áttu ekki að vera
nein ómynd. — Og hverjir voru mun-
irnir? —
Drengur eigraði fram með bæjarveggn-
um í Ási og virtist eitthvað vera utan
við sig. Hann tók upp tréflís, sem lá
fyrir fótum hans, Hann leit aftur og
horfði yfir veginn, sem hann hafði farið;
svo stóð hann við og gekk nokkur skref
áfram. En alt í einu skauzt hann að
húsabaki og gægðist inn um eldhús-
gluggann. »Hvernig stendur á, að hann
ívar kemur ekki út?«
Pað var hann Magnús litli frá Bjargi,
sem þarna var á vakki. »Reyndar get
ég nú gengið inn til hans. En það er
svo stutt síðan ég kom. Það getur vel
verið, að hann megi ekki koma út og
renna sér. Ætíð er nóg að gera. Þannig
komst mamma ívars að orði um dag-
inn. Svona stórir drengir eiga ekki að
vera iðjulausir. í'etta er víst alveg rétt
hjá henni, minsta kosti að sumu leyti.
Pað var gott, að ég var búinn að
höggva í eldinn. Kverið get ég Iært í
kveld. En Ivar má ég til að finna, það
má ekki farast fyrir. Of seint verður það
á morgun, því að þá á að keppa. Petta
er áríðandi erindi. Ó, gaman væri að
gela kept!« Þetta sagði Magnús upphátt.
»Ekki hefir húsmóðirin hérna mikla
hugmynd um þetta alt. t*að er bezt að
biða hérna og vita, hvort hann ívar
kemur ekki út. Það líður víst ekki langt
frá máltíð, þangað til hann kemur út,
ef ég þekki rétt til. En hann verður að
hafa matfrið, drengurinn!«
Leið nú ekki á löngu, þangað til í-
var kom út. Hann kom frá matborðinu.
Magnús gat rétt til, að hann myndi
ekki verða Iengur inni heldur en hann
þyrfti. Hann kom meira að segja með
kökubita í hendinni.
ívar leit í kringum sig eins og hann
byggist við, að einhver væri kominn,
Og innan skamms kom hann auga á
Magnús. Þeir fóru þegar inn í viðar-
skýlið og byrjuðu að höggva. Ivar hjó
viðinn karlmannlega. En hann haföi
ekkert högg'íið í dag. Nú ætlaði Magnús
að hjálpa honum. Magnús og ívar voru
beztu vinir. Þeir voru saman, þegar þeir
gátu og hjálpuðu hvor öðrum. Þeir lásu
saman, unnu saman og léku sér saman.
Aldrei þraut þá umræðuefni. En í dag
var Magnús óvanalega þögull. Hann var
samt sem áður ástúðlegur eins og vant
var. En honum svelgdist á, þegar hann
ætlaði að segja eitthvað. Það var eins
og hann kæmi engu orði upp. En ívar
lét dæluna ganga. Hann var að bolla-
leggja, hvar þeir ættu að leggja snör-
urnar. Það var ekki vandalaust að leggja
þær. Og hvar átti fyrst að bera niöur?
Mikið var um rjúpuna uppi á Ás-
heiði. Þar var sjálfsagt að leggja nokk-
urar snörur. En hvernig er það uppi
hjá Bjargi? Magnús raknaði við sér,
þegar hr . heyrði nefnt Bjarg. Rjúpur
hjá Bjai jil
»Ég skal segja þér það, að þar eru
óleljandi rjúpur«, sagði Magnús og gekk
fram með veggnum.
ívar hló.
»Hvað ert þú alt af að hugsa um,
drengur? Tókstu ekki fyr eftir, um hvað
ég var að tala?«
»Ég, nei. Hvað varstu að segja? Það
verður víst gott skíðafæri á morgun?«
Magnús roðnaði eins og liann hefði
sagt einhverja vitleysu.
»Það lítur út fyrir gott færi og golt
veður«, sagði ívar. »Hann er skemti-
legur maður, kennarinn okkar. Og hann
á að sjá um alt. Ætli það komi ekki
ósköpin öll af fólki? Eg hefi heyrt, að
fjöldinn allur ætlaði að koma. Sumir
segja, að það verði eins margir áhorf-
endur og þegar fullorðnir keppa. Ætlar
þú ekki að reyna þig, Magnús?«