Æskan - 15.12.1925, Qupperneq 25

Æ S K A N
117
sagði annar. »En hann ívarl Hann var
nú glettilega góður«.
»Góður var hann, en Magnús var
óskeikulli á fluginu«.
»t*að er ekki alt undir þvi komið«,
sagði einhver.
Öllum kom saman um það, að annar-
hvor þeirra Magnúsar eða ívars hlylu
að fá fyrstu verðlaun.
Sjáum nú hvað setur.
Magnús og ívar fylgdust heim að
skólanum. Peir komu á síðustu stundu,
svo að lítill tími var til að masa við þá.
En er þeir höfðu nálgast skólann, leit
Magnús til ívars og sagði: »Ég þakka
þér innilega fyrir skíðalánið«. Hann var
hress í huga og blóðrjóður í framan.
ívar nam staðar. »Pér gekk ágætlega. Eg
er viss um að þú færð fyrstu verðlaun«.
»Nei, nei, þú slóðst þig líka vel. Og
ég gæti bezt trúað, að þú fengir fyrstu
verðlaun«.
»En heyrðu, Magnús, þú barst þig
svo dæmalaust vel á fluginu«.
Magnús dró djúpt andann og var
hýr á svipinn. »En svo er þetta nú síð-
asta flugið mitt, því að nú er ég skíða-
laus«.
»Pú skalt fá alla peningana fyrir
rjúpurnar, sem við fáum í snörurnar.
Og það verður dálitið upp í skíði«.
wPað kemur nú ekki til nokkurra mála,
þú verður að hafa það sem þér ber«.
»En heldurðu, að það sé nokkurt vit,
að þú sért skíðalaus, annar eins skíða-
maður«.
Rétt í þessu kallaði kennarinn á börnin
inn í skólahúsið, svo að ekki var lengur
næði til að tala saman.
Skólasalurinn var allur ljósum prýdd-
ur og fagurlega skreyttur. Fánanum var
sveipað um kennaraborðið. Kertaljós log-
uðu i fallegum ljósastjökum. Grænum
greinum var fest á veggina, kringum allar
myndir. Pað var hátíðlegt þetta kveld.
Skólanefnd var viðstödd, og margir for-
eldrar voru mættir.
Athöfnin byrjaði. Allir sungu. Börn-
unum fanst þessi stund mjög hátíðleg
og voru hrifin af gleði.
Kennarinn gekk upp í ræðustóliun og
lalaði nokkur orð til barnanna. Hrósaði
hann þeim fyrir kapp þeirra og ástund-
un. Kvað hann marga drengina efni í
íþr.óttamenn. »Pað er ánægjulegt að sjá
börn svona hress, glöð og fjörug. Vona ég
að þér haldið í horfi og hverfið ekki frá
uppteknun hætti«, sagði kennarinn. »Það
verður yður áreiðanlega að gagni og öðr-
um gleðiefni. Pér verðið hraust kynslóð
og harðger, siðferðisstyrk og sjálfstæð«.
Nú átti að fara að afhenda verðlaunin.
Börnin tyltu sér á tá, störðu á kennarann
og biðu með óþreyju.
»Magnús frá Bjargi hefir fengið fyrstu
verölaun«, sagði kennarinn.
Magnús leit upp, fyrst á kennarann
og svo á Ivar.
»Þú stóðst þig vel, Magnús minn. Þú
rendir þér laglega, og á fluginu varstu
eins og fugl. Komdu nú hingað og taktu
á móti verðlaununum þínum«, sagði
kennarinn brosandi.
Magnús gekk inn til kennarans. »Hérna
færðu nú ný skiði úr bezta viði og á-
gæta stöng« Magnús beygði sig og þrýsli
skíðunum upp að sér. Skíðin mín! Er
þetta vaka eða draumur? Hann brosti
og hneigði sig aftur. Síðan gekk hann
beint fram til ívars.
»Önnur verðlaun hlaut Ivar frá Ási«,
sagði kennarinn.
»Aldrei fór það svo, að þetta yrðl síð-
asta skíðaförin mín«, hvíslaði Magnús
að ívari rétt í því að hann vatt sér inn
að kennaraborðinu, til að taka á móti
fáðum beltisknífi í glitrandi skeiðum.
Iiallgrimur Jónsson
ritaði á íslenzku.