Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 6

98
Æ S K A N
augum mannsins, þegar hann kom inn
í litlu stofuna; vingjarnleg andlit i
kringum hátíðlega búið borð, þó einfalt
og óbrotið væri.
Amma gamla annaðist stjórnina þar,
þó hún væri bogin í baki af gigt og
lúa. Húsfreyja hal'ði nóg að gera sjálf
að annast börnin.
Sveitafólk er oft forvitið og spurult,
eins og kunnugt er, en gamla konan
þarna sá af hyggjuviti sinu, að ráð-
legast væri að láta þenna gest í friði,
ekki sízt eftir að Óli sagði henni hvað
við hafði borið hjá Birtu gömlu
Tippen.
Sannur jólafriður hvíldi yfir þessu
jólakvöldi á þessu heimili, og Guð
hafði áreiðanlega sent þeim þenna gest
í ákveðnum tilgangi. Jólasálmarnir
voru sungnir. Barnsaugun ljómuðu af
gleði og horfðu ýmist á tólgarljósin
þrjú, sem stóðu á borðinu, skreytt með
grenigreinum, eða á gæsakökuna og
smjörkökuna.
Óli litli sendi hinum ókunna vini
sínum þýðingarmikið augnatillit, er
hann skar á gæsakökunni sinni og drap
gætilega á hana smjörinu.
Þegar hátíðahaldinu var lokið uin
kvöldið, var gestinum vísað til herberg-
is uppi á loftinu og í'engið hlýtt og vel
búið rúm til að sofa í. Þegar hann var
lagstur út af, féll ósýnilegur jólaengill
á kné við rúmið hans og hvíslaði dá-
samlegum orðum i eyra hans.
Stjörnurnar tindruðu á dimmurn
næturhimninum. Refurinn læddist úr
greni sínu og hélt til bygða og snuðr-
aði í kringum bæjarveggina þangað til
hann rak trýnið í poka ókunna manns-
ins. Þá tók hann að krafsa í hann og
naga á milli ólanna þangað til hann
fann eitthvað að lokum, sem hann
hljóp í hurtu með. En um leið valt
einhver gljáfagur gripur út úr pokan-
urn og lá þar hjá í snjónum. Skömmu
seinna opnuðust bæjardyrnar með hægð
og ÓIi litli læddist á tórnri skyrtunni
að pokanum, stakk einhverju ofan í
hann og flýtti sér síðan inn í hlýju
haðstofuna aftur.
Þegar arnrna gamla fór að sópa snjó-
inn fyrir framan bæjardyrnar morg-
unin eftir, þá fann hún spegilfagra
silfurskeið í snjónum. Hún tók hana
upp og stakk henni í barm sinn án
þess að nokkur vissi urn fund hennar.
Hún kærði sig ekki um að aðrir fengju
grun um, hverskonar næturgest þau
höfðu hýst á sjálfa jólanóttina. En
sjálf hafði hún sínar ágizkanir og grun.
Hún afhenti síðar sóknarprestinum
fund sinn og reyndist skeiðin að vera
eign sýsluskrifarans og hafði verið
framið innbrot hjá honum þegar jóla-
annríkið var sem mest. En nú var ó-
kunni inaðurinn farinn veginn sinn og
enginn vissi, hvert hann hafði farið.
Mörgum árum eftir þenna alburð
barst sóknarprestinum stórt peninga-
bréf frá björgunarfélagi einu í New
York með mörg hundruð krónur í.
Bréfið sagði frá manni nokkrum, sem
Guð hafði að lokurn fundið á dásam-
legan hátt. Hann hafði framið margs-
konar ódáðaverk í ættlandi sínu, Nor-
cgi, en seinna hafði hann auðgast svo
mikið við heiðarlega vinnu í Banda-