Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 15

ÆSKAN'
107
og -því síður að hann kæmi frain til
óláns fyrir hana. Hann varð upphafið
að hamingju hennar og har ávöxt án
þess að hún vissi af því.
Aldrei gat hún gleymt bæn fölu kon-
unnar: „Hyldu inig! hyldu inig!“ -—
„Hvernig getur það orðið?“ hugsaði
hún.
Jú, hana dreymdi nýjan draum, sem
lauk upp á henni augunum. — Svona
dreymir börn oft og tíðum hið rétta.
Hana dreymdi, að það væri um vor-
ið einn morgun. Faðir hennar geklc út
á túnið til að líta eftir vinnumönnun-
um, sein voru að slétta. Hvert árið var
sléttað dálítið stykki, grjótið borið burt,
holurnar fyltar með mold og siðan
þakið yfir með torfi. Næsta ár var alt
gróið.
„Viltu koma með, góða?“ sagði Grím-
ur til dóttur sinnar og þau fóru út á
völlinn. Eimnitt þegar hún kom, voru
þeir að hisa við afarstóra jarðfasta
hellu og gátu með engu móti náð henni
upp. „Látum hana liggja, piltar“. sagði
Grímur. „Það gerir ekkert til. Fyl 1 i Ö
með mold í kring og þekið síðan með
torfi“, sagði hann; „að ári um þetta
leyti bala“. verður það orðið að grænum
Nú rankaði Helga við sér. „Svona
skal ég hylja dysina fyrir allra aug-
um“, sagði hún.
Með frábærri iðni og þolgæði tók nú
Helga litla til starfa. Ótal sinnum var
hún við dysina, ótal sinnum bar hún
mold í litlu svuntunni sinni og kastaði
á hrúguna; ótal sinnum hvarf það nið-
ur á milli steinanna, aldrei sýndist
henni glufurnar og holurnar ætla að
fyllast. Margir dagar, mánuðir og
jafnvel ár Iiðu áður en dysin varð að
grænum hól. Helga litla var átta ára
þegar hún byrjaði, en nú var hún orð-
in fullorðin stúlka. Eftir veturinn kom
sumarið og blómgaði hólinn liennar.
Alt al' miðaði honum áfram á hverju
ári, þangað til loksins að eitt sumar
kom og þá var Grímsbakkadysin orð-
in að fögrum grasivöxnum hól.
Allir voru hissa á þessu starfi Helgu
og enginn vissi því hún gerði þetta.
Heimafólkið bar ósjálfrátt einhverja
lotningu fyrir þessu starfi og bölvunin,
sem bjó áður yfir þessum stað, hvarf
smátt og smátt í burtu í augum þeirra,
af því að saklaust barn gerði sér far
uin að afnema hana. Ferðamennirnir
úr hinum sveitunum urðu öldungis
forviða. Hvað var orðið af Grímsbakka-
dysinni? Þeir urðu sjálfsagt að vera
komnir fram hjá henni. Nei! það gat
ekki verið, „og grasið sem hérna er!“
sögðu þeir, „hér var þó ekki stingandi
strá fyrir nokkrum árum síðan“.
Bezti áfangastaður var í kringum
hólinn.
Það var ekki einungis dysin, sem
lók stakkaskiftum á þessum tíma. Það
var líka Helga sjálf. Hiin tók andlegum
og líkainlegum þroska, og honum fögr-