Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 10

102
ÆSK AN
kasta barnatrú sinni og svaraði því
djarflega og með tindrandi augum:
„Ég þekki biblíuna mina vel og veit
hvað er sannleikur og hvað er ósann-
indi. Trú minni kasta ég ekki; þá af-
sala ég mér heldur allri frægð og heiðri
heimsins“. Að svo mæltu leit hann í
kringum sig í salnum og kinkaði angr-
aður kolli til Scarlatti vinar síns og ætl-
aði svo að draga sig i hlé, en kardin-
álinn aftraði honum og mælti:
„Þannig megið þér ekki skilja við
vini yðar. Höldum hver sinni trú og
virðum hver annars sannfæringu. Svo
skulum vér bjóða Hándel velkominn til
lands vors og í vorn hóp, slíkan hljóm-
listarsnilling af Guðs náð sem hann
er“.
V.
Frá þeim degi gaf Hándel sig allan
við hljómlistinni, sem hann unni svo
mjög. Hann samdi nú hvert tónsmíðið
öðru fegra og tilkomumeira og varð
elskað og mikilsmetið tónskáld bæði í
ættlandi sinu og utan þess. Hann var
kærkominn gestur og ómissandi stjórn-
ari við konungshirðina. Og stórkost-
lega viðurkenningu hlaut hann hjá
hinum mikla tilheyrendaskara, er safn-
aðist um hann, þegar hann sjálfur
stýrði hljómsveitinni, sem fór með
„Oratoríur“ hans („Oratoriurnar“ eru
tónsmíðar, sem samdar eru fyrir ein-
söngva, kórsöngva og hljóðfærasveitir iit
af sögum úr biblíunni eða kristilegum
helgisögum). Hándel varð fyrir því
mikla böli að verða blindur, en samt
spilaði hann og samdi tónsmíðar eftir
það, en varð að láta skrifa nóturnar
fyrir sig.
Hinn 14. april 1759 andaðist hinn
mikli tónsnillingur og hlaut hinzta
legstað í Westminsterklaustrinu í Lon-
don, við hlið margra hinna mætustu
sona Englands.
Fögur myndastytta hefir honum ver-
ið reist þar, er sýnir hið fríða og höfð-
inglega andlit hans með hinum milda
og göfugmannlega svip. En hann hefir
þó sjálfur reist sér miklu fegra og var-
anlegra minnismerki i verlcum sínum,
því enn þann dag í dag — 167 árum
eftir dauða hans — eru óratoríur hans
þektar um allan hinn nientaða heim,
sem óviðjafnanleg snildarverk.
tlIIIIIIIIIIIIIIÍ
Illllllí
Grímsbakkadysin.
Saga eftir Karl Anderscn.
Með myndum eftir Otto Bache.
Guðm. Þorláksson íslenzkaði.
RÝÐISFAGURT mátti heita á
bæ einum á íslandi, einkum
þegar sólin slcein. Bær þessi lá
undir fjalli einu, og var skamt til
fjöru; viða gnæfðu þar allháar kletta-
borgir upp í loflið, en mest prýði var
þó að túninu algrænu utan í fjalls-
hlíðinni. Þegar þessi saga gerðist, bjó
þar maður, sem Grímur hét og var
Grímsson; hafði Grímur hinn eldri
fyrstur manna sett nýbýli og lcomið til
túni á þessum eyðistað, og var þá bær-
inn, svo sem lög gera ráð fyrir, kallað-
ur Grímsbakki. Þeir Grimarnir höfðu