Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 20

112
ÆSIÍAM
® 5
« £
| Tóan og storkurinn.
*®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®|
B
»
ÓNUM kom eitt sinn
sainan um að bjóða storki ein-
um, sem bjó í nágrenni við
þau, til miðdegisverðar. Hann þáði
þeirra og afsökunum með mestu hóg-
værð, en bað þau kurteislega að gera
sér og konu sinni þá sæmd, að þiggja
hjá þeim miðdegisverð næsta dag.
Þessu bjuggust þau sízt við, en létu
sér samt ekki bilt við verða og Iofaði
refsi að þiggja boðið, en frúin grun-
aði storkinn um græsku og gaf sig ekki
að tali þeirra. Daginn eftir fór því refsi
einn i boðið, og er þangað
kom, var all reiðubúið og
lagði ilminn af réttunum að
vitum . hans. Storkahjónin
voru hin stiinamjúkustu og
afsökuðu mj()g, hve fátæk-
lega væri fram borið. Kvað
storkurinn það ólíkt veiting-
unum daginn áður.
En krásirnar urðu refsa
augnamatur einn, því svo
var ílátið hálsmjótt, að hann
varð að láta sér nægja
að sleikja opið og gleypa
gufuna: Getið þið get-
boðið og kom á tilteknum
tíma. Matur var borinn fram
á dúkað borð og settust þau
að snæðingi.
En af glettum við stork-
inn og til þess að hann
skyldi ekki éta þau út á hús-
gang, höfðu hjónin ekki ann-
að til matar en lapþunna
súpu á stórum grunnum
diskum. Hjónunum veittist
létt að háma í sig súpuna á svipsundu.
En storkurin hefir mjótt nef og langt,
eins og kunnugt er, og því varð honum
örðugt um snæðinginn og stóð jafn-
svangur upp frá borðinu eins og hann
settist að því.
Hjónunum var skemt, eins og þið
sjáið á svip þeirra, en létu þó, eins og
þeim þætti þetta mjög leiðinlegt. Mat-
urinn hlyti að falla honum illa í geð
eða hann væri mjög lystarlaus.
Storkurinn tólc þessum ummælum
ið því nærri, hvílík skapraun honum
var þetta, ekki sízt fyrir það, að hann
hafði svelt sig til að geta notið boðs-
ins sem bezt. En storkunum veittist létt
að njóta matarins, eins og þið sjáið,
enda gerðu þau sér gott af réttunum
með beztu lyst. Þegar refsi sá, að ferð
þessi mundi eigi verða sér til fjár,
kvaddi hann hjónin kurteislega og lét
þess jafnframt getið, að hann teldi
þetta eklci nema maklega útreið. Þetta
væri aðeins „krókur á móti bragði“.