Æskan - 15.12.1927, Blaðsíða 7

Æ S IÍ A N
99
rikjunum, að liann gat ferðast heim til
Noregs aftur. Ætlaði hann að gefa sig
á vald réttvísinnar, er heim kæmi, og
þola réttmæta refsingu fyrir afhrot sín.
En glataði sonurinn var kallaður heim
til föðurhúsanna á himnum áður en
þetta kæmist í framkvæmd. Hann hafði
skýrt svo frá, að orsökin til þess, að
hann líreytti lífi sínu til hins betra,
hefði verið jólanælurgisting sín á
Sluderud, en einkum þó hin barnslega
ástúð Óla litla. Öll þau ár, sem liðin
voru frá þeim tíma, hafði hann geymt
harða brauðskorpu í fórum sínum —
síðustu leifarnar af gæsakökunni, sem
drengurinn hafði stungið niður í pok-
ann hans um nóttina.
Hann lagði svo fyrir, að peningun-
uin, sem í bréfinu voru, skyldi verja
til þess að kaupa Sluderuds jörðina
handa Óla, ef þess væri kostur, og
einn iieningaseðill lá þar með, sem átti
að afhenda Birtu gömlu, með innilegu
þakklæti fyrir fyrirbænir hennar fyrir
honum. En hún hafði nú hvílt í gröf
sinni í mórg ár. — En þó hefir henni
eflaust verið kunnugt um, að bænir
hennar fyrir honum þetta umgétna
jólakvöld voru heyrðar og færðu hon-
um eilífa blessun.
^£^1^ þú lesið námsgreinarnar
þínar rækilega, Georg Fried-
— —' rich?“ sagði líflæknir liertog-
ans af Sachsen-Weiszenfeld einu sinni
við yngsta son sinn, er sat niðursokk-
inn yfir stílabókinni sinni.
„Já, það hefi ég gert, pabbi“, svar-
aði drengurinn, „en ég ætla nú samt að
lesa þær betur yfir, því þú veizt, að mig
langar til að verða dugandi drengur“.
„Það er ágætt, drengur minn, þú
getur þá vonandi orðið duglegur og
mikilsvirtur læknir með tímanum“,
sagði faðir hans vingjarnlega.
„En viltu ekki lofa mér að íá ofur-
litla tilsögn í hljóðfæraslætti, pabbi?
Ég skal samt —“. Lengra komst hann
ekki, því faðir ha.ns leit reiðilega til
hans og sagði allbyrstur:
„Þegiðu, drengur! Nefndu þessa vit-
leysu ekki á nafn framar. Ég hefi sagt
það í eitt skifti fyrir öll, að ég vil
ekki eiga þann son, sem sýknt og heil-
agt situr og glamrar á hljóðfæri; þú
átt að vinna eins og önnur börn — og
þar með er því máli lokið.
Heldurðu að mig langi kannske til
að sjá barnið mitt rápa um götur og
gatnamót og draga fram lífið eins og
auðvirðilegur götuspilari. Nei, það kæri
ég mig ekkert um“.
Aumingja Georg Friedrich litli lædd-
ist sneyptur burtu og inn í herbergi
sitt. Þar hélt hann kyrru fyrir, þang-
að til hann hélt að allir væru háttaðir
í húsinu. Þá læddist hann á náttklæð-
unum einum upp stigann og upp á
loft, inn í litla geymslukompu, sem þar
var. Þar stóð gamalt hljóðfærisskrifli,
sem hann settist við og tók að leika
á það. Honum þótti vænt um þetta
gamla hljóðfæri, og rnarga nóttina sat
hann niðursokkinn við það, óumræði-
lega sæll og ánægður, meðan foreldrar
hans og systkini sváfu værum svefni.
í þettá skifti urðu þau vör við ferða-
lag hans og komu að lionum óvörum,
þar sem hann sat við hljóðfærið á nær-
klæðunum, og ætluðu varla að trúa
sínum eigin augum.