Afturelding - 01.07.1942, Qupperneq 11

•AFTURELDING
47
tveim, er áðiir hai'a verið halrtin á Sauöárkróiii.
Trúaða fólkið fann þetta Ijóslega og utanviðstand-
andi höfðu orð á því.
Aðsókn að vakningasamkomunum var miklu
meiri, en á undanförnum mótum. Samkomuhús-
ið Bifröst, sem leigt var fyrir samkomurnar og
rúmar á þriðja hundrað í sæti, var fullt öll kvöld
vikunnar, nema fyrstu kvöldin, því að þá var
fjöldi manns brottu úr bænum.
Fyrirkomulag mótsins var á þessa leið: Bæna-
samkomur kl. 10£ f. h., biblíulestrar kl. 4 og vakn-
ingasamkomur kl. 8|. Svo heppilega vildi til, að
allir leiðandi bræður innan starfsins voru á mót-
inu, en það er í fyrsta skipti, sem þeir hafa get-
að mætt allir á sumarmóti. — Boðun Orðsins var
því ekki bundin við fáa eina. 1 biblíulestrunum
komu fram margvísleg efni svo sem: Þýðing
frjálsra safnaða á biblíulegum grundvelli; nauð-
syn hins andansfyllta trúarlífs; eining og fast-
heldni við hma heilnæmu kenningu, eins og Guðs
Orð opinberar hana án lillits til erfðavenja og
kirkjusiða; einkenni hinna síðustu tíma, sögð fyr-
ir í Guðs Orði, svo sem: forherðing, fráfall, og
ýmiskonar villukenningar o. fl. o. fl.
Mikil bæn, söngur og gleði var einkennandi
fyrir mótið. Aftur og aftur hafði utanviðstand-
andi fólk orð á því, hvað gleðin væri mikil og
augljós hjá hvítasunnufólkinu. En það er ekkert
undarlegt, þó að hinir endurleystu gleðjist stór-
lega, enda er það vilji Guðs: »Verið því eigi hrygg-
ir«, segir Nehemía spámaður, »því að gleði Drott-
ins er hlífiskjöldur yðar« (Neh. 8, 11). Enginn
hefir jafn ríka ástæðu til að vera glaður á þess-
ari jörð og þeir, sem vita að nöfn sín eru inn-
rituð í himininn. (Lúk. 10, 17—20).
Guði til dýrðar má segja það, að blessunarrík-
ur árangur varð sýnilega af mótinu. Sálir tóku
á móti boðskapnum og létu frelsast. Guði séu
þakkir fyrir það. Þá fór og fram skírnarathöfn,’
þar sem þrjú trúsystkini lýstu yfir því að þau vildu
deyja og rísa upp með Kristi. Skiptu þá vinirnír
verkum með sér þannig, að á sama tíma og skírn-i
arsamkoma var frammi í Varmahlíð, var af öðr-
um haldin vakningarsamkoma á Sauðárkróki. Því
fleiri hermenn, því fleiri herdeildir getnr Drott-
inn sent út í bardagann.
Af mörgu að dæma má álíta, að enn sé ekki
í Ijós leitt, nema lítið af þeim árangri, sem við
teljum að mótið hafi náð. Það er alveg víst, aö
svo margt ungt trúað fólk, sem hér var saman
komiö þessa daga á Sauóárkróki, hefir gei'iö mein
vitnisburð um sanngildi trúaiúnnar, en auövelt er
aó lýsa. Án þess að vilja rýra hlut nokkurs, hygg
ég, að söngflokkurinn undir stjórn Sigurmundar
Einarssonar frá Vestmannaeyjum, hafi vakið
mesta athygli. Hreinn vantrúarmaður sagði, eft-
ir að hafa hlýtt á söngflokkinn syngja: »Það er
ómótmælanlegt, að hvítasunnufólkið hefir yfir
óvenjulegum kröftum að ráða«. Og þeir kraftar
eru Guðs kraftar, bæti ég við.
Meðal söngfólksins voru sjö systkini frá Vest-
mannaeyjum, börn sama föðurs og sömu móður.
Sungu þau saman af og til. Ýmist sungu þau öll
jueð hljóðfærum, cða þau sungu kórsöngva með
öllum röddum. Er það sennilega fátítt, ef til vill
einsdæmi hér á landi, að sjö systkini séu öll svo
söngvin, að þau geti þetta svo að vel fari?
Á laugardagskvöld komu þrír hvítasunnubræð-
ur frá Reykjavík til þess að vera xneð okkur síð-
asta daginn. Þeir voru sinn af hverri þjóð: Islend-
ingur, Englendingur og Norðmaður. Otlending-
arnir höfðu aðeins 70 klukkustunda frí frá skyld-
um sínum í hernum. Báðir voru þeir okkur áður
kunnir frá starfinu í Reykjavík og uku nú mjög
á gleði okkar með komu sinni og íslenzki bróð-
irinn ekki síður, Páll Einarsson. Þannig voru ótai
elfarkvíslir, sem glöddu Guðs borg. Og ekki má
gleyma veðurblíðunni. Hún var einstök. Hrein-
viðri og sólskin allan tímann, og blá fjöll stóðu
eins og útverðir um byggð og bæ vorlanga daga.
Svo kom mánudagurinn með regni, eins og upp-
fyllta ósk sáðmannsins, er gengið hefir út að sá.
Brottfararstundin var komin. Vinirnir röðuðu sér
í bílana og þeir runnu af stað. Hópurinn skipti
leiðum. Annar fór véstur um Vatnsskarð og suð-
ur til skyldustarfa sinna. Hinn norður Öxnadals-
heiði og til Akureyrar, til að spynna meira gull
úr þeim fáu dögum, sem enn voru cftir af sum-
arfríinu. „Mikill hluti söngfólksins fór til Akur-
eyrar, þó ekki allt.
Hátíðin á Sauðárkróki var búin. En nafn Jesú,
sem gaf okkur þetta ógleymanlega sumarmót,
yerður sem »hnýti með myrru«, er ber okkur ilm
og angan, unz við hittumst jafnmörg eða fleiri
á næsta sumarmóti (Ljóðal. 1, 13).
I fyrsta lagi þökkum við Guði fyrir mótið, þar
næst vinunum á Sauðárkróki fyrir risnu og tak-
markalausan kærleika, og loks hverjum einstakl-
ingi, sem sótti mótið, því að hver og einn var
ómissandi hlekkur í keðjunni. Á. E-