Afturelding - 01.09.1946, Blaðsíða 5

AFTURELDING
Syom deyr kristinn maðiir
Norðurlandakona, trúuS, fór um Reykjavík í sumar.
I viðtali við ritstjóra Aftureldingar, sagSi hún frá
eftirfarandi atburSi, meSal annars:
ÁriS 1936 skeSi sá sorglegi atburSur á mjög þekktu
sjúkrahúsi á Norðurlöndum, aS bjúkrunarkona, sem
átti að gefa fjórum sjúklingum deyfingarlyf, gaf þeim
eitur af vangá. Hægt og liægt dreifðist eitrið um líkami
sjúklinganna og J>eir urðu svarbláir. Allir sjúkling-
arnir dóu af eitrinu. Maðurinn, sem lifði lengst, var
ungur maður, trúaður, og meðlimur í livítasunnusöfn-
uði J>ar í borg.
A. N. bafði með miklum dugnaði byggt sér nýtt bús
með öllum þægindum. Síðasta verkið, er bann lagði
liönd á í heimilinu, áður en bann fór á sjúkrabúsið
til að láta skera sig upp við litlu kviðsliti, var að baun
smíðaði vögguna fyrir fyrsta erfingjann, er þau ungu
lijónin átlu von á innan skamms..— Hann var sein
sé giftur maður.
Konan lians hafði beðið liann að fara ekki á sjúkra-
húsið fyrr en bún væri búin að fæða, en hann langaði
aftur á móti til að vera kominn beim í nýja lieimilið
þeirra alfrískur, áður en Jieim fæddist barnið.
Eftir að bann liafði verið sprautaður með eitrinu,
blánaði annar liandleggurinn fyrst. Síðan breiddist
eitrið liægt og bægt um allan líkamann, unz augun,
jafnt og andlitið, voru orðin svarblá.
Hjúkrunarkonan, sem varð til þess að gera þetta
ógæfuverk, féll í ofurmikla angist, sem eðlilegt var.
Varð liún algerlega miður sín af afléttislausri sorg.
Ekki er Jiess getið, livernig Jieir Jirír, er fyrst dóu,
bafi snúizt gagnvart hjúkrunarkonunni, en A. N.
reyndi með öllum uppbugsanlegum ráðum að tala
um fyrir benni og hugga liana. Meðan líkami lians
var að blána meir og meir, kallaði bann lijúkrunar-
konuna aftur og aftur til sín og vottaði lienni fyllstu
fyrirgefningu sína og á margvíslegan liátt. Síðast
lagði bann svo fyrir, að ef Jiað yrði meybarn, sem
konan lians fæddi, Jiegar bann væri dáinn, þá skyldi
barnið bera nafn bjúkrunarkonumiar. Með þessu
skyldi bún vita með fullri vissu, að bann dæi með
bróðurkærleika í hjarta til bennar.
Eiginmaður sögukonu minnar kom daglega í sjúkra-
búsið til A. N. þann tíma, sem bann lifði og gat Jiess,
að í stað þess að þurfa að uppörfa, liefði bann sjálfur
verið uppörfaður af trúargleði bins deyjandi manns
•— og Jiannig dó'hann.
6. september 1936 var A. N. borinn til grafar, en
6. okt. fæddi ekkjan meybarn og var Jiví gefið nafn
hjúkunarkonunnar, samkvæmt ósk lians.
Röddin, sem ekki varð
þögguð niður
Réttarböldunum var lokið. Nú sáust Jieir í síðasta
skipti, ákærandinn og sakborningurinn. Sakborning-
urinu, er nú var búið að dæma sekan, liorfði með
djúpri alvöru í augu ákæranda síns og sagði: Ég er
glaður yfir því að þurfa ekki að lifa með samvizku
Jiína. Síðan gengu þeir bvor sína leið.
Um miðja nótt bylti ákærandinn sér eirðarlaus
í rúminu. Síðustu orð mótstöðumanns lians gáfu lion-
um engan frið. Hann sá allt réttarfarið fyrir sínum
innri augum, frá fyrstu málsupptöku. Og svo Jietta
dekksta og alvarlegasta: Jiegar hann lagði fingur
sinn á Biblíuna og vann eiðinn. Síðan hljómar sama
orðið í liuga bans: meinsærisrnaSur!
Nokkrum vikum seinna flutti liann til Ameríku.
Þangað flýði hann undan ásökunum samvizkunnar.
1 svimandi ysi og önnum hinna stóru lieimsborga
Vesturálfu, beyrði bann orðin bljóma sér stöðugt
fyrir eyrum: Ég er glaSur aS þurfa ekki aS lifa meS
þína samvizku.
Að lokum varð Jiessi Jjjáning of þung fyrir liann,
svo að bann varð að bverfa aftur heim til Evrópu.
Hanu leitaði dómarann uppi og talaði um allt við
bann. Dómarinn áminnti hann alvarlega. Það varð til
Jiess að hann játaði synd sína fyrir Guði. I fangels-
inu varð hann ábugasamur sálnaveiðari er leiddi
marga menn til Krists.
Og svo ert Jiað J)ú, lesari. Hefir þú líka vonda sam-
vizku? Ef til vill er það aðeins lítil synd, t. d. göinul
„nauðlygi“, er ásakar samvizku Jiína í dag. Vinur minn,
lítið sár Jiarf græðslu, alveg eins og það stóra. ef ekki
á að verða meinsemd úr því. En græðslulyfið er:
að játa synd sína fyrir Kristi og fá hana fyrirgefna.
Mikill málarekstur varð út af bessum sorglega at-
burði og margir blaðamenn tóku liörðum liöndum
og miskunnarlausum á málinu. En mitt í binum liarð-
vítugustu skrifum dagblaðanna var framkoma liins
kristna manns rómuð mjög. Meðal annars settu dag-
blöðin Jiessi orð í stórletraðar fvrirsagnir: Svona deyr
kristinn maSur!
En bæta má binu við: Svona fyrirgefur kristinn
ma&ur, og það er ekki síður athyglisvert.
53