Afturelding - 01.09.1946, Blaðsíða 11

AFTURELDING
Einar 3. Glslason
Þetta hefi ég reynt
Ég var ekki gamall, þegar andlegu málin fóru að
snerta viS sálarlífi mínu.
Er það ekki með öllu ástæðulaust, þar sem ég á
frelsaða móður.
Var lienni eðlilega umliugað um það, að lifandi
og sannur kristindómur hefði álirif á líf mitt.
Með því fyrsta, sem ég man eftir, var, að ég var
á kristilegum samkomum í faðmi móður minnar.
Má því segja um mig eins og stendur um Tímóteus,
samstarfsmann Páls postula, að hann „frá blautu
barnsbeini þekkti Heilagar Ritningar“. — Það eru
mikil forréttindi.
Þeim, sem lesa þennan vitnisburð, gæti e. t. v. dottið
í bug, að ég befði alltaf lifað Guði velþóknanlegu
lífi. — Nei, ekki var það svo. Ég kynntist syndinni
og afleiðingum bennar, óróleika og vondri samvizku.
Ég vildi liafa frið við Guð og menn og þekkja aðeins
„bið góða, fagra og fullkomna“. Mér bafði verið bent
á veginn til Guðs, fyrir fórnarverk Jesú Krists á
Golgata.
Þess vegna vildi ég reyna í barnslegri trú, að öðlast
frið við Guð, bví að ég fann og vissi, að ég varð, eins
og Biblían kallar það að endurfæðast.
Fimmtudagurinn 29. desember 1932, er einn af
; minnisstæðari dögum í lífi mínu. Þá um kvöldið
á samkomu í Betel,, Vetsmannaeyjum, beygði ég kné
mín fyrir Drottni, bað Hann að taka mig að sér,
eins og ég var. Reynsla mín var samkvæmt orðum
Jesú í Jób. 6, 37, þar sem *Hann segir: „... og þann
| sem til mín kemur, mun ég alls ekki burt reka“.
Ér öðlaðist sálarfrið og óumræðilegan föghuð. Slíkt
bafði ég aldrei þekkt áður, þetta var alveg nýtt fyrir
mér. Ég var virkilega fæddur að nýju. Þegar þetta
ekeði var ég 9 ára gainall. Einhver beldur e. t. v.
að þetta sé prentvilla. — Nei, ég var aðeins 9 ára,
þegar ég var fullvís um persónulegt samfélag við
Guð og bluttakandi eilífs lífs. Já, slíkur er Drottinn,
þegar óskipt, leitandi lijarta þráir að finna Hann.
I spádcmsbók Jercmía 29, 14. stendur: „Þegar þér
leitið mín af öllu lijarta, vil ég láta yður finna mig“.
Ég lifði sæll með Guði fram eftir vetri 1933. En
vegna vanþroska míns sjálfs, gætti ég ekki, sem skyldi,
að varðveita liið nýja líf með bæn og lestri Guðs
orðs, ásamt góðuin siðum. Dofnaði svo bið andlega
líf mitt og ég fjarlægðist, unz svo var koinið, að
ég féll alveg frá. Af ávöxtunum þekktist ég þá. Það
voru ávextir, sem ég í dag blygðast mín fyrir, því
að þeir leiða að lokum til dauða, sbr. Róm. 6, 21.
Gamall ísl. málsbáttur segir: Ein syndin býður
annari lieim. Það leiðir þá af sjálfu sér, að sá maður,
sem ætlar að njóta þess sem heimurinn liefir upp
á að bjóða, verður að leita úr einu í annað, því að
livergi er saðning að fá fyrir sálina í þeim efnum.
Við sjáum það í kringum okkur daglega og næst-
um allstaðar, livernig menn reyna að fá löngunum
sínum fullnægt. Ungir menn, sem eitt sinn áttu bjart-
ar framtíðarvonir og e. t. v. glæsileg tækifæri, sitja
nú í dag fjötraðir í ánauð ýmiskonar lasta, vegna
þess að þeir gættu sín ekki. Þeir byrjuðu að leika sér
við litla synd, en í dag cru þeir þrælar lastanna.
Ef ég ætti að rekja, hvernig ég komst út í syndalífið
og fékk að reyna, hvemig ein syndin bauð annari
heim, þá byrjaði ég á þessum „saklausu barnaböll-
um“, sem tíðkuðust stöku sinnum í „stúkunni“, sem
ég var í. Þau urðu til þess að vekja löngun til þess
sem var meira og stærra. Þá komu kvikmyndirnar,
ásamt dansleikjum. næturvökum, tóbaksreykingum
og öðru óheilbrigðu líferni.
Eðlilegast væri að álíta, að þeir sem liafa svo margt
sér til afþrcyingar, befðu fundið liamingju og sanna
59