Afturelding - 01.09.1946, Blaðsíða 12

AFTURELDING
gletfi. Ég vildi trúa [)ví. ÞesiTvegná hélt ég áfram
að lifa þessu lífi. En var það nú virkilega svo, að
maður væri innst inni ánægður? Nei, það var ekki.
Þegar allt kom til alls, þá voru ávextirnir vonbrigði
og gleðisnautt lijarta. Ekki gat Iieldur svona líferni
gefið manni von um betra líf liinumegin, ef til væri
líf eftir þetta líf. Orð Biblíunnar vöktu í samvizku-
lífi mínu: „Því að það sem maðurinn sáir, það mun
hann og uppskera. Því að sá, sem sáir í hold sjálfs
sín, mun af holdinu uppskera nlötun, en sá, sem
sáir í andann mun af andanum uppskera eilíft líf‘‘.
Gal. 6, 7—8.
Þegar ég hugsaði um þetta, livílík örvænting greip
þá ekki um sig í lijarta mínu! Ég fékk að sjá, að með
líferni mínu hafði ég hryggt Skapara minn og Endur-
lausnara og virt Orð hans að vettugi.
Mér fannst ég vera stærstur allra syndara, sem
hefðu lifað á þessari jörð. í þessuin ömurlegu kring-
umstæðum hrópaði ég til Guðs: „Er náð að finna
fyrir mig?“ Ég grét og bað, já, svo gagntekinn var
ég af neyð, vegna synda minna, að ég tók ekkert
eftir fólkinu, sent var á samkomunni, er ég þriðju-
dagskvöld, 21. nóv. 1939, hað um fyrirbæn á inn-
byrðissamkomu í Betel.
Enn á ný fékk ég að sinakka, livað Drottinn er
góður. Hann tók í burtu harða steinlijartað og gaf
mér nýtt hjarta úr holdi, sbr. Esekíel 36, 26. Hann
gaf mér fullvissu unt að syndir mínar væru afntáðar,
vegna hlóðs Jesú Krists og að nafn mitt væri skrifað
í lífsins bók.
Eftir að ég hafði komið til Jesú Krists gjörbreytt-
ist líf mitt. Ekkert getur til fulls útskýrt þann mis-
mun, sem er á því, að lifa eftir eigin geðþótta, úti
í synd og myrkri, eða lifa sem Guðs barn. Dásamleg
hamingja er að liafa reynt frelsandi náð Jesú Krisls,
sem ljóslifandi staðreynd í lífi sínu. Fyrir mér er
ekkert meira hér á jörðu. Eftir að þetta undur hafði
skeð í sálu minni, .þráði ég aðeins eitt, að vera Guði
velþóknanlegur. Las ég þegar Biblíuna líkt og þegar
dauðþyrstur maður teygar að sér ferskt vatn. Af
lestri Guðs orðs, sá ég að ekki var Iiægt að ganga
fram lijá niðurdýfingarskírninni. Því að Jesús, sem
bauð lærisveinum sínum að feta í fótspor sín, lét
skíra sig niðurdýfingarskírn.
Tæpri viku eftir afturhvarf mitt, lét ég því skíra
mig og mikla hlessun hafði ég af henni. Sá sein í
einlægni og trú til Drottins tekur þetta spor, mun
komast að raun um hvort skírnin er frá Guði e'ða
mönnum. Matt. 21, 25.
Þess vegna, þú, sem lest j)essar línur og játar nafn
Jesú Krists, þú liefur ekki efni á því, að ganga fram
hjá skírninni. Drottinn gefi þér auðmjúkt hjarta til
að taka þetta hlýðnisspor.
60
EF ÞÚ VISSIR -
Ef þú vissir, hve óviðjafnanlega hvíld og djúpan frið
þeir öðlast, er fundið liafa Jesúm Krist sem Frelsara
sinn, þá myndir þú þrá það eins og þyrstur maður
svalan drykk.
Ef þú vissir aðeins lítið eitt um þann heim, er læri-
sveinum Krists er fyrirheitinn, strax eftir dauðann,
-—■' Jiað óendanlega líf og unaðsleika í svellandi lieilsu,
gleði, fögnuði og fullkomnun, þar sem ekkert er til,
er minnir á sorg eða sársauka, ]>á myndir þú ekki
þekkja nafn á neinu svo þungu böli, sorg eða ofsókn-
um hér á jörðu, að þú vildir ekki taka J)að á })ig, til
þess að fá aðgöngu inn í þann heim, })egar lífi þínu
lýkur liér.
Ef })ú vissir, live vegurinn er mjór, sem liggur til
lífsins og hve mikið í húfi, ef þú misstir af honum,
þá myndi þér finnast sem hvass sverðsoddur styngisl
í brjóst þitt í hvert skipli, er þú ætlaðir að ganga inn
á þá staði, sem leikið er við syndina og henni þjónað.
I hvert skipti, er þú freislast til að vera ósanuur í
orðum eða breytni, já, í livert skipti, er samvizkan
í brjósti þínu hvíslar að þér og segir: Þetta er ekki
rétt að gera.
Ef þú vissir, þó að ekki væri nema um einn hundr-
aðasta hluta af þeim orðum, er Heilög Ritning segir
um það, live alvarlegt það er að deyja, án þess að hafa
fengið synd sína fyrirgefna fyrir Jesúm Krist, myndir
þú enga ró hafa í beinuin þínum fyrr en að þú vi- sir
það fyrir víst, að Ivristur væri þinn persónulegi
Frelsari, er væri búinn nú þegar, að fyrirgefa þér þína
eigin synd.
Einnig liefi ég fengið að reyna bænlieyrslu við
líkamlegum sjúkaleika, þar sem ég hafði blæðandi
magasár. I trú til Drottins bað ég, ásamt trúarsyst-
kinum mínum, og Drottinn, sem „er í gær og í dag
liinn sami og um ahlir“, lieyrði bæn okkar — tók
sjúkdóminn í burtu á augnabliki meðan á bæninni
stóð. Nú neyti ég þeirra fæðutegunda, sem áður
voru sem eitur fyrir mig.
Þú, sem finnur, að þú ert sjúkur, andlega eða
líkamlega, dragðu eigi að leita Drottins, sem kom
til að lækna öll þín mein. Þegar |)ú svo hefir fundið
lífið í lionum og friðinn, sem hann gefur, þá verður
það einlæg löngun þín að vera vottur lians í hyggð-
arlagi þínu.
Einar J. Gíslason.