Afturelding - 01.09.1946, Blaðsíða 4

AFTURELDING
ÁFANGAR
Það var áhrifarík stund, þegar hópur ungs fólkg
gaf til kynna, með því að rísa úr ssetum sjnum í sam-
komuhúsinu í Fíladelfíu, Reykjavík, 8. júlí síðast-
liðinn, að það vildi verja parti af sumrinu til þess
að fara út með fagnaðarboðskapinn.
Ung stúlka, er vitnaði síða^t, mælti fram sálminn,
sem prentaður er hér á sömu síðu, og gerði hann að
öllu leyti að sínum orðum. En það liefðu þau víst
öll, og livert fyrir sig, viljað gera, af þeim 10 manna
hóp, er fór til fjarlægra staða fyrir Drottin sinn og
Frelsara.
Það sýndi sig líka, að þessi starfsáhugi átti djúpan
hljómgrunn í lijörtum þeirra, er heima voru. 1 fórn,
sem tekin var á þessari samkomu, vegna þeirra, sem
fóru út, komu inn kr. 2300,00. Fórn þessi sýndi það
ekki, að þá var búið að fórna miklu í sambandi við
sumarmótið og aðrar þarfir. En þetta sýnir, að við
viljum öll vera með í starfi Drottins, enda þótt við
getum ekki öll ferðasl, og betri meðmæli er varl hægt
að fá með trúarlífinu.
Síðan livítasunnufólk Jiefir farið að verja sumar-
fríum sínum, sumir miklu lengri tíina, í útbreiðslu-
starf Guðs ríkis, höfum við fengið mörg uppörvandi
bréf frá ýmsum, er þessir sendiboðar Drottins hafa
mætt á ferðum sínum. Bréf þau sýna, að ferðirnar
liafa ekki verið árangurslausar. Sjaldnast höfum við
þó rúm til að birta nokkuð úr þessum bréfum.
Bréfritari einn skrifar á þessa leið:
,, . . . Mér fannst það svo sárt, þegar þið kvödduð
mlg í sumar. Ég fann mig svo einmana, sem mest mátti
vera. Þegar ég kom heim, eftir að hafa kvatt ykkttr,
gekk ég út að glugganum og liorfði á eftir ykkur. Þá
skildi ég, hvers vegna það var, sem ég saknaði ykkar
svo mikið. Það var kærleiki Krists, sem batt mig svo
fast við ykkur. Jesús hafði gefið mér hlutdeild í þess-
um óviðjafnanlega kærleika, kærleika lærisveinsins.
Og þarna við gluggann steig ég það spor, sem ég hefi
lengi þráð að stíga: Ég gaf mig Kristi algerlega . . .“
Sami bréfritari skrifar seinna: „ . . . Ásetningur
minn, að gefa mig Kristi algerlega, er ekkert augna-
blikshjal. Nei, það er bjargfastur og einbeittur vilji
minn að lifa honurn. Ég veit líka, að það er vilji
lians, að ég vitni um liann í mínu daglega lífi, og það
er ég farin að gera, Guð hjálpi mér til að standa
stöðug og forði mér frá því að styggja lians Heilaga
Anda . .
Bréf er hér líka í bréfaskúffunni, er þekkt sveita-
kona ritar, sem fróðlegt vásri að birta kafla úr. En
þar sem ritstjórinn þykist skilja það, að bréfritarinn
52
Krists í hendi kransinn Ijómar
Þcgar mér í háminhœðum
heilög Ijómar dýrSarvist
þrái ég þar einhvern eiga
unninn fyrir Jesúm Krist.
Kór: Krists í hendi kransinn Ijómar,
kórónan mér geyrnd þar er.
Mun í henni geimsteinn glóa?
Gufii unnin sál af rnér?
Tugþúsundir týnast, deyja,
trúa ei á krossinn þinn.
I\á<5, Guö, veit mér nokkra’ aö vinna,
nokkra fyrir himininn.
Ljúfi Jesús, lát mig vera
Ijós á jörfiu fyrir þig.
Rödd sem laóar, lokkar, dregur,
lei'Svillt hórn á réttan stig.
Elska Krists mig örvar, þvingar,
öllu «S týna, lífi, fé,
fyrir þetta eina, eina,
að þeim föllnu bjargað sé.
skrifi ályktanir sínar í trúnaðartrausti, þá er það ekki
hægt, nema að litlu leyti. En bréfið gefur til kynna,
að æ fléiri eru að opna augu sín fyrir því, hvað krist-
indómslífið er orðið óheilbrigt meðal þjóðarinnar,
og einasta ráðið til úrbóta sé hrein biblíutrú. — Á
einum stað segir bréfritarinn:
„ . . . Mér hefir oft dottið í hug, með okkur, sem
erum í kirkjunni og viljum vera Krists: Við erum svo
lík Nikódemusi. Þekkjum lílt endurfæðingu og alls
ekki Heilags-Anda-skírnina, sem Kristur telur þó ber-
um orðum fyrirbrigði, sem hér á jörðu gerist og eigi
að gerasl. Guð gefi að þeir atburðir megi gerast, að
þetta breyttist. Fyrir mitt leyti óska ég, að standa
ekki í gegn Guðs Heilaga Anda, heldur að hann megi
leiða mig og fræða mig um það, hvað ég g'e’ti gert . . .“