Afturelding - 01.04.1959, Blaðsíða 3

AFTURELDING
þakka yður, því að þér sýnduð mér fram á að Biblían
stenzt og að hún er Guðs orð.“
Áður en ég vissi af hafði hann lagt armana um háls
mér og grét af gleði. Ég verð að viðurkenna, að það var
erfitt fyrir mig að halda tárunum aftur, en svo sagði ég:
„Ef Jesús hefur frelsað þig, þá verðum við að hafa
bænastund núna og þakka honum fyrir.“
Sérhver sá, sem .beðið hefur með sálum, veit að það
getur verið mjög erfitt að fá fólk til að biðja upphátt. I
þetta skipti mætti það engri hindrun. Allan var fyrstur nið-
ur á knén og tók forustuna í bæninni. Fyrstu orðunum
mun ég aldrei gleyma. Hann sagði: „Góði Guð, blessaðu
þennan mann um eilífð fyrir allt gott, sem hann hefur
auðsýnt mér.“
Ég grét og þakkaði Jesú og skildi það mjög vel, að
Allan hafði allt frá okkar fyrsta samtali, átt í baráttu
við Guð og að hann var nú þegar vanur að ganga veg
bænarinnar, þótt hann núna fyrst hefði náð að trúa á
Guð sér til sáluhjálpar. Nú fyrst hafði ljósið brotizt í
gegn um þokuna og myrkur syndarinnar. Er við stóð-
um upp frá bæninni spurði hann hvort hann mætti koma
aftur morguninn eftir.
Hann kom eldsnemma morguninn eftir. Við áttum lítil
börn þegar þetta var, og vorum varla komin á fætur.
Ég spurði hann hvernig honum liði.
„Þetta er lífið!“ svaraði hann. Síðan spurði hann
hvort hann gæti fengið skírn strax og einnig hvort hann
þegar, þetta ár, gæti farið út sem kristniboði. Ég lofaði
að skíra hann bráðlega en hitt dró ég mjög í efa. Það
skildi hann að vísu ekki, en lét þó gott heita.
Meðan við töluðum saman hringdi síminn og kona
spurði eftir mér. Þetta reyndist vera móðir Allans Törn-
bergs. Hún vildi aðeins hringja og þákka fyrir það, sem
skeð hafði með son hennar. Hann hafði komið seint
heim kvöldið áður og þá játað allt sitt fyrra líf fyrir
henni um leið og hann sagðist hafa gefizt Guði og byrjað
nýtt líf. „Nú hef ég fengið nýjan Allan“, sagði hún um
leið og hún bað mig að fylgjast með syni sínum heim,
sem ég svo gerði.
í heimili þeirra mæðginanna lásum við í Biblíunni og
höfðum bænastund, en Allan söng einn söng. Hann var
yfirfljótandi hamingjusamur og glaður. Allt í einu kast-
aði hann fram þeirri uppástungu, hvort ég vildi ekki
auglýsa að liann vitnaði í næstu samkomu, því að þá
gætu allir vinir hans og skólafélagar í borginni fengið
flð vita, að hann væri frelsaður. og kannski gæti hann
unnið þá fyrir Guð. Ég skildi að það var áhuginn fyrir
frelsi sálna, sem brann í hjarta hans, svo að ég lofaði að
auglýsa hann. Er ég hafði lofað því tók hann fram
nokkur þéttskrifuð blöð og bað mig áð lesa þau. Þar
F,vrir ógfuðlegfa.
„Kvöld eitt,“ sagði Moody, „talaði ég við mann einn
sem sagði:
„Þér þurfið ekki að tala við mig. Mér verður ekki
hjálpað.“
„Nei,“ sagði Moody. „Enginn maður getur hjálpað yður,
en það getur Jesús.‘‘ Síðan fletti Moody upp í Rómverja-
bréfinu 5;6 og benti manninum á ritningarstaðinn og
sagði: „Leslu þetta!“
Hann las: „Kristur dó — fyrir óguðlega."
Maðurinn virtist ekki ætla að trúa augum sínum, því
að hann las orðin að nýju með hinni mestu athygli, og
sagði: „Kristur dó — fyrir óguðlega.“ „Þetta hef ég
aldrei fyrr séð í Biblíunni og ekki heldur heyrt um það.“
Hendur hans byrjuðu að skjálfa og mjög hrærður með
augun full af tárum hrópaði hann upp yfir sig með
titrandi röddu: „Ég hafði enga hugmynd um það, að
Jcsús elskaði mig svo heitt!“ í djúpri sálarneyð hrópaði
hann aftur: „Ó, Guð frelsaðu mig vegna nafns Jesú!“
Bæn lians var heyrð og henni var svarað. Guð gaf
lionum fullvissu um það, að syndir hans væru fyrir-
gefnar, vegna Krists, sem dó fyrir óguðlega.
hafði hann skrifað það, sem hann hugsaði sér að segja
á samkomunni.
Ég las. Það byrjaði á þessa leið: „Ég er Hvítasunnu-
maður, ég er frelsaður. Áður gékk ég og snapaði í upp-
urnum almenningi heimsins, en nú hef ég flutt yfir á
fyrirheitarík lönd Guðs orðs.“
Hann fullvissaði mig þó um að hann hugsaði sér ekki
að lesa þetta af blöðunum á samkomunni, heldur vildi
'hann bara styðja sig við það í sínum fyrsta vitnisburði
um Jesúm Krist og frelsið í honum.
Miðvikudaginn sem Allan Törnberg bar fram fyrsta
vitnisburð sinn, urðu margir frá að hverfa sökum þrengsla
í samkomusalnum. Æskukunningjar og skólafélagar fylltu
salinn og Allan byrjaði sína fyrstu prédikun: „Ég er
Hvítasunnumaður, ég er frelsaður, o.s.frv.“ Síðan söng
hann einn söng og lífsstarf hans var hafið.
19