Afturelding - 01.04.1959, Blaðsíða 7

AFTTTR FT.DTN G
„Vissirðu, að það var þar, fyrr en í morgun?“
„Nei, ég vissi það ekki.“
„Áttu við það, Oral, að þú hafir lesið Biblíuna í öll
þessi ár og síðustu mánuðina raunverulega dag og nótt,
og hafir ekki vitað, að þetta vers væri í Biblíunni?“
„Það er svo. Ég hef lesið hana að minnsta kosti hundr-
að sinnum, en alveg sézt yfir þetta vers.“
„Hvernig gaztu lesið hana svo oft, án þess að sjá það.“
Ég gat engu svarað spurningunni, því að eitt af því
dularfulla í lífinu er, hvers vegna fólk les Biblíuna þann-
ig, að sjá ekki hennar réttu meiningu.
Við stóðum þarna og töluðum um þetta undursamlega
og kraftmikla vers í nokkrar mínútur. Þá þegar gat ég
séð inn í nýja heima, ný sjónarsvið. Ég sá dyrnar opnast
í fyrsta sinn í lífi mínu.
★
Allt mitt líf hafði eitthvað haldið mér niðri. Pabhi
var prédikari, og fólkið sá honum ekki vel farborða.
Það hugsaði sér, ef Guð héldi honum auðmjúkum, héldi
það honum fátækum; — og þeir breyttu þannig. Pabbi
hafði þess vegna ekki mikið til að verja til þarfa okkar
barnanna. Við urðum að tína baðmull nokkurn tíma á
ári, okkur til framdráttar. Stundum urðum við að vera
berfætt til jóla, af því að peninga vantaði til skókaupa.
Þeaar pabbi loks flutti okkur í borg, varð ég að selja
blöð á götunum, til þess að fá peninga fyrir fötum, svo
að ég gæti gengið í skóla.
Ég stamaði frá fyrstu tíð, og það eyðilagði líf mitt.
Þegar ég var 16 ára, hljóp ég að heiman. Ári síðar var
ég fluttur heim með brennandi hitasótt og skerandi þján-
ingar, sem hnífar stæðu mér gegn um lungun. Læknir-
inn lýsti yfir, að ég hefði berkla í báðum lungum. Ég
hafði haft þá í nærfellt ár, án þess að vita um það. Ég
lagðist í rúmið og lá þar í 163 daga, milli heims og
helju.
Trúrækið fólk kom í heimsókn til mín og sagði, að
ég ætti að taka við þessum þjáningum með þolinmæði:
jiað væri Guðs vilji, að ég væri veikur. Fólkið sagði:
„Sonur, Guð hefur lagt allt þetta á þig.“ Þetta fólk var
farið að taka harmleika lífsins sem Guðs vilja, og það
vænti ekki neinnar réttingar þess lífs-ójafnaðar. Einn
hlaut að vera veikur, annar heill — einn fátækur, annar
n’kur — einn hamingjusamur, annar raunamæddur. Ef
maður væri nógu guðrækinn, kæmist maður gegn um
þetta allt, og dag einn, er maður dæi og færi til himins,
breyttust þessir lilutir. Fyrir þessu fólki var trúin ekki
guðleg lausn, heldur það að meðtaka harmleika lífsins.
Eitthvað innra með mér sagði, að þetta væri ekki satt.
En ég var hlekkjaður við sjúkrabeðinn af berklunum og
varð að hlusta á þessa aívega-leiddu huggara. Allt, sem
ég nokkurn tíma sagði, var: „Ef Guð gerði mig stamandi
og ef hann setti berklana í mig, þá óska ég ekki að
þjóna honum, og það er bara tímaeyðsla fyrir ykkur að
revna að fá mig til að láta frelsast.“
En Guð hefur alltaf einhvern til að tala fyrir sig. —
Stundum er það kyrrlát, lág rödd. En ef við aðeins
vilium hlusta, getum við lært að velja réttan veg.
I þetta sinn talaði Drottinn til mín gegn um móður
mína. Hún kom að rúmi mínu, dag einn, og settist hiá
sjúkrabeðinum. la^ði hönd sína vfir brár mínar oof fór
að s'riúka háríð frá enninu og saaði jbví næst: ..Oral,
þú mátt ekki taka of mikið mark á því, sem allir eru
að se<íria við þisr, sérstakle^a, sem beir segia um Drottiu,
því að Tieir eru aðeins að endurtaka það, sem þeir hafa
heyrt einhvem annan segja.“
Þar sem ég vissi, að hún átti við bað, sem fólk hafði
verið að se<na við mier, að Guð 1e<ú5i biánin"ar á líkama
minn, saerði ég: „Mamma, trúir bú bví, að Guð hafi lagt
þessa hluti á mig?“ Hún sagði þá: „Oral, Guð hefur
ekkert með bað að gera. Sonur minn, Satan er að reyna
að eyðileggja líf þitt.“
Þe'ta var í fvrsta skipti, að ég hevrði diöfulinn nefndan
í sambandi við sjúkleika, og bað hliómaði miklu betur
fvrir mér en að varpa skömminni á Guð. Ég sagði:
„Mamma. Ef það, sem þú segir er rétt, hvers vegna er
þá diöfullinn að áreita mig?“
Það, sem hún sagði við mig næst, þarf hver einasti
maður að hevra, sem nokkru sinni kvalizt hefur. Hún
sagði: „Oral. Þegar Drottinn leggur hendur vfir líf ein-
hvers, reynir diöfullinn alltaf að eyðileggia líf bess sama
manns.“ — Hún tók hendur mínar og sagði: „Ef þú vilt
gefa Jesú hiarta þitt og trúa, mun Guð reisa þig upp úr
rúminu.“ Þetta alveg gagnhreif mig — en mamma var
ekki búin: „Oral, áður en þú fæddist, talaði Guð til mín
og sagði, að barnið, sem ég gengi með, væri hans, og að
ég ætti að láta mér annt um þig. En það er ekki allt.
Það er spádómur um líf þitt, sem Guð gaf föður þínum.
Drottinn sagði honum, að einhvern tíma mundir þú
verða prédikari og mundir hafa stærstu samkomur þinna
daga. Bæði höfum við heyrt Guð tala, viðkomandi lífi
þínu. Við vitum, að djöfullinn veit um þessa spádóma,
og hann er að reyna að tortíma þér. Það er hans vegur
til að koma aftan að Guði.“
Það var þá, sem fyrst fór að opnast skilningur minn.
þegar ég byrjaði að líta á Guð í öðru ljósi. Mamma var
búin að opna huga minn, óg ég fór að sjá möguleika í
lífi niínu. í fyrsta lagi gæti ég snúið mér til Guðs. Mig
langaði til að frelsast. Þessi beining hugans að Guði tal-
aði til mín og ég þráði hann. Ég hafði næstum glatað
23