Afturelding - 01.04.1959, Blaðsíða 11

AFTURELDING
Sigur líisins.
Fagran sólskinsdag, árið 1953, var ég á ferð um Vestur-
Gautaland í Svíþjóð. Farartæki mitt var venjulegt reið-
hjól svo að ég gat virt fyrir mér fegurð landsins eftir
geðþótta mínum. Skógar, akrar og vötn tóku við hvað
af öðru og bóndabæir og þorp voru dreifð víðsvegar.
Sólskinið, fegurð landsins og allt, sem fvrir augu bar,
gerði ferðina eins unaðslega og mögulegt var. Við brekku
eina steig ég af hjólinu og hvíldi mig. Þar skammt frá
veginum, milli trjánna, kom ég auga á gamalt merki.
Það var slegið saman úr nokkrum borðum, hafði einu
sinni verið hvítt með svörtum stöfum, en var nú orðið
máð af veðri og vindi. Stafirnir, sem eitt sinn höfðu
Verið greinilegir voru það nú ekki lengur, en þó fluttu
þeir boðskap áhugasömum ferðamanni. Á merkinu stóð
orðið: „Gálgabrekka. 11 ér liafa menn frí&þœgt fyrir af-
hrot meS lífi sínu.“
Ég fór að hugleiða þetta, sem ég hafði séð. Margir
slíkir staðir hafa fundizt hér á jörðu, hugsaði ég. Flestir
eru týndir nú nema einn og einn eins og þessi hér. En
einn staður gleymist þó aldrei meðan náðardagurinn var-
lr- Sá staður er Golgata. Um þann stað má segja eins
°g þennan: „Hér hufa menn friSþa’.gt fyrir afbrot meS
lífi sínu.“ — Og meira mætti segja um þann stað.
’Mannssonurinn hefur meS lífi sínu „jriSþœgt fyrir
syndir margra.“
Á þeim stað söfnuðust margir saman eitt sinn til að
sJa mann krossfestan. Áður höfðu þeir hrópað: „Kross-
^estu hann, gef oss Barrabas lausan!“ — Nú hæddu menn
Fann og smáðu, meðan hann þjáðist hljóður. Á meðan
þeir negldu hendur hans og fætur á krossinn, heyrðist
en<?in kvörtun, heldur aðeins bæn: „Faðir, fyrirgef þeim
því að þeir vita ekki hvað þeir gera.“
Þyrnikórónu þrýstu þeir á höfuð hans og yfirskrift
Var yfir honum: „Þessi er konungur GySinga.“
Þ ’ílíkar þjáningar er okkar blessaði frelsari hékk þar
n'illi himins og jarðar á tré bölvunarinnar. Baráttan var
SVn hörð að hann hrópaði í angist: „Guð minn! Guð
rninn! Hví hefur þú yfirgefið mig!“ — Hann var einn
°S yfirgefinn í þjáningum sínum, en hann varð að ganga
þennan veg. Sigurinn varð að vinnast.
Sólin hafði þegar misst birtu sína og allt bar vott um
að nú nálgaðist stórkostlegt augnablik. Allt í einu heyrð-
ist rödd hrópa þau orð, sem síðan hafa orðið hjálp svo
margra: „ÞaS er fullkomnaS!“ Sigurinn var unninn,
vald myrkursins brotið og höfðingi ljóssins orðinn sigur-
hetja. Þegar á eftir hneygði Jesús höfuð sitt og gaf
upp andann. Jörðin skalf og björgin klofnuðu og for-
tjald musterisins rifnaði að ofanverðu og allt niður í gegn.
Einhver ber sér á brjóst og lirópar: „Sannlega hefur þetta
verið réttlátur maður!“
Jesús var lagður í gröf, en gröfin gat ekki haldið
honum. Á þriðja degi reis hann upp, eftir að hafa leitt
það verk, sem honum var ætlað, fram til sigurs. Hann
var dauður, en hann lijir í dag og hefur lykla dauðans og
Heljar.
Nú hafði Jesús sjálfur reynt í hvílíkum aumkunarverð-
um kringumstæðum mennirnir lifðu, bundnir í syndum
og yfirtroðslum.
\ Róm. 3:23 stendur: „Allir hafa syndgað og skortir
Guðs dýrð,“ og í Sálm. 49 ;9 stendur: „Því að lausnar-
gjaldið fyrir líf þeirra mundi verða of hátt, svo að
hann yrði að hætta við það að eilífu.“ Hver gæti þá
biargað mönnunum úr þessum kringumstæðum? Jesús
vissi að einasta björgunin var þjáningar hans oa dauði
á Golgata. Fyrir sigur hans þar fengu hjálpræðisfyrir-
heit Guðs uppfyllingu og urðu virkileiki fyrir hvern og
einn, sem trúir og tekur á móti. Vegur var lagður úr
táradal í gleðinnar himin. Þótt syndirnar væru blóð-
rauðar urðu þær snjóhvítar. Svndirnar geta verið mara:-
víslegar, en allar eiga þær upphaf sitt í því að trúa ekki
á Krist og fylgja honum, hví að við fórum allir villir
vega, stefndum hver sína leið, en Drottinn lét misgjörð
okkar allra koma niður á honum.
Lögmálið krafðist blóðs fyrir syndina en blóðið varð
að koma frá gallalausri og hreinni fórn. Vegna þess að
Jesú var freistað á allan hátt eins og vor, en án syndar
getur hann hjálpað og frelsað enn í dag, því að hans
blóð er hreint og fórn lians gallalaus.
Hverjir þurfa þá að eignast þetta hjálpræði? Biblían
segir að allir menn þurfi þess. Enginn er undanskilinn.
A, 27