Afturelding - 01.04.1959, Blaðsíða 13

AFTURELDING
Dí'oltimi ei* siiiiin liirdir.
„Drottinn er minn liir'Sir, mig mun ekkert
bresta.“ Sálm 23 ;1. 1>óra i’orvaidsdóttir.
Það sem Kristur sagði um sjálfan sig, hafði allt sérstaka
þýðingu. Hann kallast góði hirðirinn, brauð lífsins, ljós
heimsins og í Opinberunarbókinni er hann nefndur skín-
andi morgunstjarna. Hann er undursamlegur og náðar-
ríkur við okkur, sem viljum koma til hans í bæn og tru
með öll okkar vandamál í sannri auðmýkt cins og böru.
Hann er læknir allra meina eins og Biblían kennir og
við reynum sjálf enn í dag. Sjálf hef ég reynt það alla
stund, síðan ég var 14 ára barn. Þá sá ég í skýru Ijósi
að hann læknaði mig og það hefur hann alltaf gert síðan.
Þegar ég var barn, var ég alltaf svo lirædd við blóð.
Ég fékk kvöl í hjarta mitt og tók fyrir augun af hræðslu
ef ég sá það. Engum sagði ég frá þessu. Þegar ég var
10 ára fór ég að lesa smásögur, sem voru þess efnis, að
Jesús læknaði fólkið, hvað sem að því væri. Þegar ég
var háttuð í rúmið mitt á kvöldin, fór ég að biðja Guð
og Jesúm Krist að lækna mig. Eins var ef systkini mín
eða foreldrar voru lasin, þá bað ég og ævinlega bæn-
heyrði hann mig. Mín barnslega þakkargjörð hljómaði
þó hvergi nema í mínu eigin hjarta.
Svo liðu árin þar til ég var að verða 14 ára. Þann 8.
marz um vpturinn veiktist faðir minn af lungnabólgu og
var afar þungt haldinn og að dauða kominn. Ilann
kvaddi okkur börnin sín sex, sem þá vorum.Sömuleið-
is kom systir hans og maður hennar til að kveðja hann.
Ég var elzt af systkinahópnum, ég skildi að faðir okkar
var að kveðja hinstu kvcðju í þessum heimi. Læknirinn
hugði honum ekki líf. Ég var að vísu hrygg í huga er
ég háttaði um kvöldið, en þó vonaði ég á Jesúm eins
og ég hafði alltaf gert og sofnaði með þá bæn á vörum
að Jesús læknaði föður minn.
Morguninn eflir vaknaði ég klukkan 8. Ég fór að jrefa
fénu, sem ég þafði hugsa>ð um síðan faðir minn -veikt-
ist. Við bjuggum í gömlum bæ, sem var hólfaður|Sund-
ur í þrennt, miðbaðstofu, suðurhús og norðurhús. For-
eldrar mínir sváfu í suðurhúsi, en við systkinin í mið-
baðstofu. Áður en ég vaknaði þennan morgun var mig að
dreyma föður minn veikan í rúminu, en ég sá Krist,
eins og krossfestan yfir rúminu hans. Hendurnar voru
íestar í þilið, en fæturnir negldir í rúmstokkinn svo að
hann lá þvert yfir rúm föður míns.
Ég var bæði hrygg og glöð. Ég horfði á sár frelsara
míns og sá blóðið streyma niður um hann. Ég var ekki
lirædd að sjá hans blessaða blóð, af því að það læknaði
bæði mig og föður minn.
Gleði mín var mikil er ég leit inn í suðurhúsið til
mömmu um leið og ég fór til kindanna og hún sagði
mér að nú liði föður mínum betur, hann hefði sofið í
nótt.
Uti var mikill snjór og hjarn yfir allt en ég hraðaði
ferð minni syngjandi Guði lof og dýrð.
Já, nú vissi ég að Jesús hafði læknað föður minn, því
að honum fór dagbatnandi og lifir enn við sæmilega
heilsu, 85 ára að aldri .
Um sjálfa mig er það að segja, að ég tók strax eftit
því, að þótt ég sæi blóð var ég ekkert hrædd. Ég lofaði
Jesúm hátt og í hljóði fyrir hans miklu náð og blessun
við mig. Mér leið svo vel og var svo örugg í hans bless-
aða faðmi. Það var undursamlegt eins og allt, sem hann
hefur blessað mig með um ævidaga mína, sem eru nú
orðnir 56 ár. Ég vil lofa Jesúm fyrir hans heilaga blóð,
sem lneinsar af allri synd og bjargar frá eilífum dauða.
Þú gafst mér snemma ljós og líf.
Lof sé þér, Drottinn, ár og síð.
Ég, sem er blessað barnið þitt
burtu þú tekur angrið mitt.
Lof sé þér, ástkær lausnari minn,
lof sé þér fyrir krossinn þinn.
Lofa ég vil þig lífg um ar,
lofa þitt blóð og heil lög sár.
Þóra Þorvaldsdóttir.
29

, • •