Afturelding - 01.12.1959, Blaðsíða 13

AFTURELDING
És: fann livíld.
Ég hcyrði rödd, er vifikvœmt viS mig sagSi:
„Ó, veiztu, barn, hvaS leiS ég fyrir þig,
á mig f)ín vegna kröm og kvöl ég lagSi.
Ó, kom, mitt barn! Ó, heyr, ég elska þig!“
eint mun ég gleyma þeim áhrifum, sem þessi sálm-
ur hafði á mig, þegar ég heyrSi hann sunginn í
fyrsta sinn. Mér fannst hvert orð vera sagt viS mig. Ekki
af þeim, sem söng, heldur af Jesú. „Ó, kom mitt barn!
Ö, heyr ég efska þig.“ Ég hugsaSi meS söknuSi til hernsku-
áranna, sem liSin voru. Áranna, sem geymciu svo margar
fiiartkærar minningar um systkinin þrjú, föSur og móSur.
Ég minntist stundanna þegar mamma kenndi okkur börn-
Unum aS biSja og tala um allt viS barnavininn Jesúm.
Hann vissi allt. Hann vissi um litla barniS, sem marga
nottina gat ekki sofiS þegar stormurinn lamdi gluggaun
°SI hugurinn dvaldi viS skip á úfnum býlgjum úthafs-
ms. Á skipinu var pabbi og heimkomu hans þráSi ég
heitara en orS fá lýst, en þaS munu sjómannabörnin
skil ja bezt.
efdhaf. En þaS sem var einhvers virSi brann ekki. GulliS,
ef eitthvaS var, tók meistarinn í sína hönd. MeS öSruin
0rSum, ég leystist frá því gamla, öllum áSur unnum verk-
um, til aS geta siglt fram á viS mót því fullkomna og
séS meiri árangur, stundina sem er aS líða.
ÞaS sem skeði varS til mikilhp- auSmýkingar fyrir
stolt og stundum dramblátt eSli mitt. Nýja kerið’ átti að
^fennast í glóSarofninum og koma þaðan sem nýmótað
ker- AS engu gert, sundurmariS og óverðugt sýndist mér
baS vera. en þaS varS aS skrifast á reikning þess, er tók
það í þjónustu sína.
Eftir eldraun þessa varS vakningin staSreynd. Sigur
uPprisukraftarins yfir öllum andavöldum, sem tilheyra
böfðingja myrkursins, ásamt öllum sjúkleika var full-
boininn. Trúin á þetta varS meira sameinuS mínu and-
leRa lífi. Ekkert er ómögulegt fyrir þann, sem trúir.
Ég hef fengið að reyna orð Páls postula í Post. 20:24,
Sem virkileika í lífi mínu: „En ég met lífið einskis virSi
fyrir sjálfan mig, ef ég bara má enda skeið mitt og
bjónustuna, er ég tók við af Drottni Jesú. að vitna um
fagnaðarerindið um Guðs náð.“
Sitfríður Á. JóiiKdóttír
Ó, hversu yndislegt var þá að biðja til Jesú, sem eitt
sinn hafði hastaS á vind og sjó, svo að það varð blíða-
logn.
I Matt. 25;1, er talað um visar og fávísar meyjar. Fimm
voru hyggnar en fimm fávísar. Allar höfðu þær lampa
og vissu að brúðguminn mundi koma, én aðeins fimrn
þeirra höfðu búið lampa sína og tekið olíu í ker sin.
En hinar fávísu tóku lampana, en enga olíu. Er brúSgum-
anum dvaldist syfjaði þær allar og þær sofnuðu. Um mið-
nætli var kallað: Sjá, brúSguminn kemur! GanffiS út til
móts við bann! I>á vöknuSu meviarnar allar ocr biuggu
lampa sína. Hvílík stund gleði og hamingju hefur það ver-
ið fyrir hinar hyggnu, en stund sorgar og örvæntingar
fyrir hinar fásvísu, er þær sáu hin olíulausu ker og vissu
að enga olíu var aS fá lengur.
BrúSguminn var kominn. Tíminn til undirbúnings var
liðinn. Veizlan var að befjast og dvrunum var lokað.
Þessi frásaga Riblíunnar, sem er líking upp á endur-
komu Krists, hafði mikil áhrif á mig. Eg gerði mér
grein fvrir að ég varS að eignast sjálf olíu á lamjia minn.
Ég skildi að Ijós annarra — trii og reynsia annarra, var
ekki mín trú og reynsla. Ég varð að trúa sjálf og taka
á móti Jesú og fyrirgefandi náS hans ef hún átti aS koma
mér að gagni.
Árin liðu. Ég stóð á krossgötum og varð að velia hverj-
um ég vildi þióna. í sál minni töluSu tvær raddir. Önnur
sagði mér að það væri nægur tími. Ég væri ung og hefði
allt lífið framundan til að athuga þetta mál og taka af-
stöðu til þess. ÞaS væru líka svo margir. sem litu niður
á þá, sem trúa og það væri ekki skemmtileg tilfinnipg
fyrir unga stúlku.
Hin röddin laðaði mig að gera Jesúm Krist að leið-
toga lífs míns, hvað sem aðrir segðu eða héldu um mig.
Ég skildi að tíminn er dýrmætur og að liðin stund kemur
ekki aftur. En samt sló ég vali mínu á frest. Ég þaggaði
niður þrá mína, þótt ég vissi að í fylgd með Jesú fengi
ég frið og hamingju.
77