Afturelding - 01.12.1959, Blaðsíða 16

AFTURELDING
Georg bruggaði örlagarík launráð.
til Auca-ættkvíslarinnar í flugvél, til aS varpa niður
gjöfum.
Þegar flugvélin flaug lágt yfir Pálmaströndinni, þar
sem sandurinn huldi jarSneskar leyfar kristniboSanna, sá
hún sex Auca-indíána veifa vingjarnlega til flugvélar-
innar.
ViS tökum hér orSrétta frásögn frú Betty Elliott:
— Þetta var í fyrsta sinn, sem ég sá Auca-indíána.
I sömu svipan sá ég mann í hvítri skyrtu koma út úr
einum af kofum þeirra. ÞaS var Georg, ungi maSurinn,
sem hafSi hitt Jim og hina kristniboSana á Pálmaströnd-
inni. Hann hoppaSi upp í loftiS og veifaSi handleggjun-
um og virtist hrópa á okkur af öllum mætti. Ég brast í
grát. Ég fann aS ég elskaSi þetta fólk. Ég óskaSi aS ég
80
gæti stigiS út úr flugvélinni og talaS viS þaS. Ég sagði
aftur og aftur viS GuS: „Hér er ég, sendu mig til þessa
fólks.“ Ég skildi betur en nokkru sinni fyrr tilfinningar
félaganna fimm og hvers vegna þeir urSu að fara út til
Auca-indíánanna.
Vorið 1958 flutti Betty Elliott á Arajuno-kristniboðs-
stöðina, sem lá næst landsvæði Auca-indíánanna. Hún tók
með sér litla dóttir sína Valerie, ljóshærða, fallega stúlku
á barnsaldri.
Vormorgun einn hljómuðu orðin, sem Betty hafði
beðið eftir: „Auca-indíánarnir eru komnir. Þeir eru lijá
Quichua-ættflokknum!“
Betty stóð upp frá skrifborði sínu í skyndi. Berfætt og
léttklædd fylgdist hún með mönnunum tveimur, sem höfðu
flutt henni boðskapinn. í fimm og hálfa klukkustund brut-
ust þau gegn um þéttan frumskóginn þar til þau komu til
bækistöðva Quichua-indíánanna, sem sátu um það bil
fjörutíu saman í hóp utan um tvær hræddar Auca-konur.
Betty hrópaði af gleöi. Onnur þessara kvenna hafði
hitt Jim á Pálmaströndinni áður en kristniboðarnir voru
myrtir.
Betty settist hjá konunum og tók hendúr þeirra í sín-
ar um leið og hún reyndi að tala við þær á þeirra eigin
máli. Sjálf segir hún um þennan atburð: — „Við báðum
um kraftaverk og ég held að þaö hafi s'keð í þessu. Eg
kem til þeirra í nafni Guðs og frelsara míns, Jesú Krists.
Þess vegna er ég fullkomlega róleg. Ég hef mætt Auca-
indíánum eins og Jim mætti þeim. Ég hef ekki fundið til
ótta en samt hef ég verið spyrjandi, hvernig það yrði að
mæta þeim.“
Þessar tvær Auca-konur hélu Mankuma og Mintake.
Betty vann vináttu þeirra á tveimur dögum og ákvað að
senda litlu dóttur sína frá sér að svo stöddu til að geta
verið með þeim áfram.
Það liðu aðeins tveir dagar þar til óttavekjandi hróp
barst um bækistöðvar Quichua-indíánanna.
„Aucarnir, Aucarnir koma!“
Ogþ eir höfðu sannarlega verið á ferS. Tveir fiskimenn
frá Quichua-ættflokknum höfðu orðiS spjótum þeirra að
bráð.
Hér lesum við nokkrar línur úr dagbók Betty Elliotl
eftir þennan atburð:
„Ég trúi ekki að ég muni deyja fyrir spjótum Auca-
indíánanna. Guð, varðveittu Valerie eða leyfðu okkur að
deyja saman. Ég veit ekki hvað þessi stöðugu morð hafa
að þýða. En vegir Guðs eru órannsakanlegir og ég sé
ekki ástæðu til að draga mig út úr verkinu. Skynsemin
segir mér ef til vill að gera það, en Guð knýr mig.“
Betty ákvað þó að fara aftur til bækistöð’va sinna og