Afturelding - 01.01.1976, Blaðsíða 18

BARNABLESSUN
Oft er spurt hvort barnablessun sé eitthvað
sem kemur í staðinn fyrir „barnaskírn”. Langt
frá því. Það er allt annar hvati sem stendur á bak
við það. Tilefnið er einfaldlega það, að trúaðir
foreldrar óska þess að börn þeirra fái blessun
Guðs gegnum fyrirbæn safnaðarins, það er hjá
lifandi og sanntrúuðu fólki.
Barnablessunin er um leið þakkarhátíð til
Guðs, sem það er tækifæri til sambænar. Það
segir beinlínis, að Jesús hafi kallað börnin til sín
og mælt: , ,Leifíð börnunum að koma til mín
og bannið þeim það ekki, því að slíkra er
guðsríki.”
Sumir spyrja hvar sé fyrirmynd fyrir barna-
blessuninni.
Þegar við göngum út frá þeirri grundvallar-
reglu, að allt líf okkar er í hendi Guðs, þá
viljum við aðlagast vilja Guðs í öllu.
Liggur þá í hlutarins eðli, að þegar
sanntrúuð ung hjón, hljóta þá miklu gleði að
þeim gefst nýfætt barn, vilja þau að sjálfsögðu
þakka Guði fyrir sltka gjöf. Börn eru Guðs gjöf.
Nokkrar gjafir Guðs eru stærri og þýðingar-
meiri en aðrar. Sumar gefur hann okkur til þess
að við fáum að njóta þeirra um stutta stund.
Allar gjafir vill Guð að við ávöxtum.
Börn getum við sagt að sé hin dýrmætasta
gjöf, sem Guð gefur. Því er ástæða fyrir okkur
að biðja Guð að blessa slíka gjöf. Við vitum sem
er, að sumir foreldrar, verða að gefa þá dýru gjöf
aftur til baka, eftir stuttan tíma. Frá þeim
sársauka segir oftlega hin opna gröf. Aðrir njóta
gleðinnar, sem gafst þeim með gjöfmni, miklu
lengur.
Ábyrgðin er mikil, sem fylgir því, að Guð
gefur foreldrum velskapað barn. Hvernig fömm
við með þá ábyrgð? Getum við innt af hendi þá
umhyggju, fórnarlund og skyldurækni, sem til
er ætlast af foreldrum? Hvað er bezta uppeldið
og sannasta umönnunin?
1 svona ábyrgðarmiklum kringumstæðum er
eðlilegt að foreldrar snúi sér til Guðs. Jesús,
vinur barnanna, opnaði faðm sinn fyrir þeim.
Hann sagði að guðsríki heyrði þeim til. Það
leiðir okkur til þeirrar niðurstöðu, að þar skuli
staður barnanna vera, sem þeirra himneski faðir
er. Sá staður er helgidómurinn, meðal safnaðar
Guðs.
I söfnuðum okkar höfum við þann hátt á, að
við leggjum þarfir okkar fram sem bænaefni.
Það er meira en lítið trúarstyrkjandi að vera vitni
18