Afturelding - 01.04.1981, Blaðsíða 4

Ingigerður Guðjónsdóttir írá Kirkjulækjarkoti.
Jesús beið
eftir mér
Fyrir rúmum þrjátíu árum fór ég með manninum
mínum til Vestmannaeyja á mót Hvítasunnu-
manna. Ég fór nú ekki eingöngu til að vera á mót-
inu, en langaði til að sjá og heyra hvað þar færi
fram. Ég var trúhneigð, trúði á Jesúm Krist, dauða
hans og upprisu, foreldrar mínir áttu þá trú, ég bar
virðingu fyrir Guðs orði eins og þau gerðu, en
frelsið hafði ég aldrei heyrt nefnt. Svo fór ég nú á
samkomu, þá í fyrsta sinn, og líkaði vel, trúði öllu
sem fólkið sagði þegar það fór að vitna og slíkan
söng hafði ég aldrei áður heyrt, hann heillaði mig.
Svo var boðið fram til fyrirbænar og þegar köllun-
arsálmurinn: „Blíðlega laðandi Kristur nú kallar“,
var sunginn, hafði hann svo mikil áhrif á mig að ég
var knúin til að fara fram. Þá kom til mín Ás-
mundur Eiríksson forstöðumaður Hvítasunnusafn-
aðarins í Reykjavík og spurði hvort ég tryði ekki
þessu. Ég sagði það vera. Þá bað hann fyrir mér en
ekkert gerðist nú þá með mig. Eftir samkomuna var
bænastund og var hún nokkuð hávær, þá kom nú
annað hljóð í mig, ég hugsaði: „Nei, hingað inn skal
ég aldrei oftar koma“. Það hneykslaði mig ekki þó
fólkið færi á hnén, en að biðja svona hátt, það hafði
eg aldrei áður heyrt. Guð heyrði nú þó ekki væri
haft svona hátt. Ég stóð nú ekki við það að fara ekki
á fleiri samkomur, en gerði það bara fyrir manninn
minn. Mér fannst hann nú hálfvegis eyðileggja fyrir
mér Eyjaferðina. Kunningjarnir voru að bjóða
okkur heim á kvöldin en hann neitaði öllum heim-
boðum, vildi ekkert annað fara en á samkomur.
Þegar heim frá Vestmannaeyjum var komið þótti
mér skrýtið að maðurinn minn las ekkert nema
Biblíuna, hann sem áður hafði lesið allt sem hann
náði í. Þótti mér þetta næstum því ekki heilbrigt.
Þegar kom fram á sumarið fór hann að tala um að
sig langaði til að fá fólkið í Hvítasunnusöfnuðinum í
Reykjavík til að koma til okkar og hafa samkomu.
Ég sagði að það væri í lagi, það mætti koma, ég
skyldi taka á móti því, mér kæmi ekkert við hvar
það stæði í trúmálum. Svo er það dag einn að það
hringir í mig kona og spyr mig hvort ég geti tekið á
móti sjö manns tiltekinn dag. Ég sagði það vera í
lagi. Fólkið kom svo seinnipart dags og þessi kona
með því. Hún segir þá við mig, það koma sjö í
viðbót í fyrramálið. Þá fór mér eins og Mörtu, ég fór
að hafa áhyggjur af fólkinu, ég ætti ekki nógan mat
handa öllu þessu fólki o.s.frv. og frv. En þegar ég fór
að útbúa hádegisverðinn þá bað ég Guð að drýgja
matinn og það gerði hann því það urðu leifar. Svo
kom að samkomunni, fólkið spilaði, söng og talaði
og ég fann að þetta fólk átti eitthvað meira en ég.
Svo liðu vikur og mánuðir og það var komið að
jólum, en þá var ég með áhyggjur út af ákveðnu
atviki. Þá er það eitt sinn sem ég sit inni í stofunni
hjá mér að í huga mér koma orð Krists, þegar hann
segir: „Komið til mín, allir þér, sem erfiðið og
þunga eruð hlaðnir, og ég mun veita yður hvíld“.
(Matteus 11:28.) Ég hugsaði, það er best ég noti mér
þetta núna því ég trúi þessu. Svo fór ég afsíðis,
kraup og talaði við Jesúm eins og maður talar við
mann. Ég bað hann að taka við þessum áhyggjum
mínum og leiða þetta eftir hans vilja. Ég bað hann
að fyrirgefa mér syndir mínar og frelsa mig. Ég
hafði áður hugsað um að allir menn væru syndugir
og ég yrði einhvern tíma áður en ég dæi að biðja
Guð að fyrirgefa mér, en ekkert lægi nú á meðan ég
væri heilbrigð og ekkert nærri dauðanum. Þegar ég
var búin að ljúka máli mínu við Frelsarann fylltist
ég friði og hvíld og áhyggjurnar hurfu eins og dögg
fyrir sólu og ég hef aldrei fundið fyrir þeim síðan.
Éftir nokkra daga uppgötvaði ég það að ég var alveg
hætt að blóta og sá ég þá að Drottinn hafði mætt
mér. Svo fór ég að lesa í Biblíunni og sá ég þá að mig
vantaði ýmislegt og þegar ég kom að niðurdýf-
ingarskíminni, þar sem Jesús segir í Markús 16:16:
„Sá sem trúir og verður skírður, mun hólpinn
Framhald á bls. 6