Afturelding - 01.04.1981, Qupperneq 15

fl'
Hefðir þú getað svarað?
Einn morguninn, þar sem við vörðumst árásum
óvinanna í skotgröfunum, lentum við í óvenju þéttri
kúlnahríð. Yfir vígstöðvunum grúfði svart skýja-
Þykkni, eins og kúlnaregn væri og sprengjubrot
þeyttust í áttina til okkar. Aumingja Berti — hann
féll eins og hundur. Litli Jim og annar náungi,
köstuðu sér niður og reistu Berta upp, en þeir sáu
strax að hann átti skammt eftir ólifað. í grennd við
skotgrafirnar var enga sjúkraaðstoð að fá og því
gripu Litli Jim og nokkrir aðrir náungar til tómra
sandpoka og gamals jakka og lögðu Berta síðan
ofan á þá á botni skotgrafarinnar.
Þeir héldu síðan aftur til skotpallsins, en höfðu
ekki verið þar nema stutta stund er Litla Jim varð
mjög brugðið, er hann heyrði rödd að baki sér segja:
..Getur þú sagt mér hver er leiðin til himins?“ Litli
Em stökk aftur niður, kraup við hlið hins deyjandi
manns og sagði: „Leiðin til himins? Mér þykir það
leitt. Ég þekki ekki leiðina, en ég skal spyrja hina
strákana og athuga hvort þeir geti hjálpað þér.“
Hann sneri aftur til skotpallsins, gekk að næsta
manni og spurði hann, en hann hafði ekkert svar.
Hann hélt því áfram og spurði þann næsta en allt
fór á sömu lund. Litli Jim fór því yfir til næstu
liðssveitar og spurði enn einn, en hann var engu
betri en við hinir. Sagan um hvað skeð hafði, og
spurningin, gekk nú frá manni til manns niður eftir
víglínunni og hafði hún nú verið borin upp við
sextán menn. Engjnn þeirra sem spurðir voru, vissi
hver væri leiðin til himins.
Hugsið þið ykkur bara! Sextán ungir menn, aldir
UPP í svokölluðu kristnu landi, en gátu þó ekki
komið deyjandi félaga til hjálpar. Samt voru þetta
heiðarlegir menn.
Menn sem hafa gegnt herþjónustu saman, farið
saman til ókunnra landa og staðið andspænis þeim
hættum og harðindum sem fylgja í kjölfar herþjón-
ustu, bindast oft kærleiksböndum og er þeir sjá
gamlan vin í andaslitrunum, tekur það virkilega á
að geta ekkert aðhafst. Á friðartímum hefðum við
bent honum á einhverja leið, en þegar vinur manns
er á vogarskálum lífs og dauða á vígvelli, þá virðast
manni gilda önnur lögmál. Það sem við hugsum,
búum til, eða getum okkur til um, nægir einfaldlega
ekki við slíkar kringumstæður. Ó nei, þegar maður
er að dauða kominn, þá vill hann hið raunverulega.
Engu að síður eru margir eins og þessir sextán okk-
ar.
Kæri lesandi, hefðir þú getað leiðbeint Berta um
leiðina til himins? Þú hefur einnig verið alinn upp í
kristnu landi, en í hreinskilni, veist þú um leiðina til
himins, þannig að þú gætir sagt það deyjandi
manni? Gætir þú opnað Biblíuna og bent mönnum
á Guðs veg til himinsins? Þar stendur svarið skrifað
skýrum stöfum.
Snúum okkur nú aftur að skotgröfunum. Sagan
gekk áfram til sautjánda hermannsins. „Berti er nær
dauða en lífi og vill fá að vita hver sé leiðin til
himins. Getur þú sagt mér það?“ Hermaðurinn
sneri sér við og svaraði brosandi: „Já, ég þekki
leiðina, en ég get ekki farið héðan. Ég þori ekki að
yfirgefa stöðvar mínar.“ Hann seildist í vasa sinn og
dró þaðan upp lítið gulbrúnt testamenti. Hann fletti
hratt upp í því og sagði: „Sjáðu hérna, þetta er
leiðin til himins, þetta vers sem ég hef dregið hring
utan um. (Jóh. 3:16) Ég brýt upp á blaðsíðuna og
þú setur þumalinn á þetta vers. Segðu honum að
þetta sé leiðin til himins.“
Skilaboðin ásamt testamentinu, gengu nú mann
frá manni, þar til þau bárust til Litla Jims. Hann
snerti axlir Berta og við það opnuðust augu hans.
„Ég hef svarið, gamli félagi,“ sagði Litli Jim.
„Héma er leiðin til himins: „Því að svo elskaði Guð
heiminn, að hann gaf son sinn eingetinn, til þess að
hver sem á hann trúir, glatist ekki, heldur hafi eilíft
líf.“
Augu Berta voru nú galopin og hann drakk í sig
hvert einasta orð. Þvílíkur viðburður! Litli Jim
krjúpandi á botni skotgrafarinnar, með lítið testa-
menti í annarri hendi og tár rennandi niður vanga
hans, lesandi aftur og aftur þessi lífgandi orð í eyru
Berta.
Friður færðist yfir andlit hins deyjandi manns,
þar sem hann muldraði fyrir munni sér: „hver sem
er.“ Eftir að hafa síðan legið þögull nokkra stund,
ljómaði andlit hans skyndilega af innri gleði og aft-
ur kom: „hver sem er,“ en það voru hans lokaorð.
Hann hafði yfirgefið vígvöllinn til að vera með
Framhald á bls. 30