Good-Templar - 01.01.1897, Page 9

inu. Eg beiddi föður minn að lofa mér að far.i með hon-
um á samkomuna, og tók hann því fremur dauflega í
fyrstu. Þó fór svo að lokum, að hann lét tilleiðast, að
seðja þessa forvitni mína. Hann bjó sig til ferðár og
við urðum samferða til kirkjunnar. Mér er það minnis-
stætt, hvernig fólkið var á svipinn, þegar það var að
fara inn f kirkjuna; það skein út úr þvi forvitnin, að fá
nú að vita, hvað um yrði að vera.
Veitingamaðurinn sat út í horni og umhverfis hann
hópur af vinum bans og kunningjum. Presturinn laum-
aðist á bak við prédikunarstólinn, og var svo að sjá, sem
hann væri í efa um, hvort það ætti við, að hann léti sjá
sig i kirkjunni við þetta tækifæri.
Síðastir allra komu 2 menn inn í kirkjuna, gengu
upp að altarinu og námu þar staðar.
Þessir tveir menn voru mjög ólíkir hvor öðrum að
ytra útliti. Annar þeirra var stuttur og gildur, hinn hár
og vel vaxinn. Hinn yngri virtist vera prestur enda var
hann og þannig búinn. Hann var kringluleitur og
glaðlegur og góðmennskan skein út úr augum hans, þeg-
ar hann rendi þeim yfir söfnuðinn.
Eptir nokkra bið stóð yngri maðurinn upp, skýrði
frá tilgangi fundarins og spurði hvort nokkur prestur
væri þar viðstaddur, til að byrja fundinn með stuttri bæn.
Presturinn okkar sat grafkyr og lét ekkert á sér
bera. Ræðumaðurinn hélt því sjálfur stutia bæn og flutti
þar á eptir stutta ræðu, þvf næst spurði hann, hvort
nokkur þeirra, er viðstaddir væru, hefðu nokkuð að at-
huga við það, er sagt hefði verið.
Nú stóð presturinn upp og andmælti því, er ræðu-
maðurinn hafði sagt; voru það samskonar mótmæli, er
hann flutti, sem eg svo opt og iðulega hefi heyrt síðan.
Hann endaði með því, að lýsa vanþóknun siuni yfir þess-
um nýungasmiðum, þessum sérvitringum, sem eigi liefðu
annað fyrir stafni, en að útrýma gömlum oggóðum siðum
þjóðfélagsins og gjöra heiðvirðum og ráðvöndum samborg-
urum atvinnutjóu. Þegar hann hafði lokið máli sínu, lét
veitingamaðurinn og vinir hans í ljósi ánægju sina og
þakklæti hátt og í heyranda hljóði, og það var auðséð á