Muninn - 01.04.1957, Blaðsíða 8

8
MUNINN
LEIKARINN
1.
í sorgarinnar hofi
ég samdi mitt ljóð
um svarta nótt.
Slóttur míns hjarta
strengina bærði
stillt og rótt.
Og nóttin kyssti Ijóðið
og Ijóðið varð til,
ég fas það í dögun.
Á hvörmum hússins guða
glitruðu perlur.
Og perlurnar á pappír
penninn minn festi,
og milljón máríuerlur
í morgunkuli sungu
og báru iit um svefndrukkna
borgina:
„Krjúpið þið honum,
krjúpið þið honum,
krjúpið þið honum,
sem kvað um sorgina.“
2.
Svo klæddi ég hofið
kolsvörtum tjöldum
og kynnti rauðan eld.
Á langborðin bar ég
beizkan sorgarmjöð
þetta myrka kveld.
Og vinir mínir komu,
cg vinir mínir drukku,
og vinir mínir heyrðu
vísurnar um sorgina.
Og kurr fór um skála,
kurr fór um stræti,
og kurr fór um endilanga
borgina.
3.
Leifturskuggar dönsuðu
á dinunum hofsins veggjiun.
Einn sat ég eftir
og bikarnum í borðröndina
barði.
Svo greip ég ljóðið,
á Iangeldiim brá,
en öskuna gróf ég
útí garði.
Þá lagði ég saman
lygi »g glamur,
Iék mér að hjali.
Og Ijóðið um gleðina
leiftraði hlæjandi
um litverpa sali.
Og guðirnir þöglir
geispuðu og augun
aftur Iögðu,
máríuerlur
í morgunsins kuli
kúrðu sig, — og þögðu.
4.
En vinir mínir komu,
og vinir mínir heyrðu
vísurnar um gleðina,
og vinir mínir drukku mér til.
Vaknandi borgin
brosti fagnandi,
klappaði lófum,
og lýðurinn hrópaði,
skcllandi skoltum:
„Ég skil.“
Og þeir, sem áður
þungbúnir kímdu,