Muninn - 01.04.1957, Blaðsíða 4

4
MUNINN
gengur fram og sezt við flygilinn og leikur
skemmtilega íslenzk rímnalög. Sterkir tónar
og leikandi hljómfall höndla létta lund og
fjötra athyglina. Herði er mjög vel tekið,
og hann fær dynjandi lófaklapp.
Nú eru 1 jós slökkt, og niðamyrkur verður
í nlnum. Grafarþögn. Ljósstafur klýfur
myrkrið, og áhorfendum birtist sem af
himnum ofan tíguleg vera, búin ókunnug-
lega; með lárviðarsveig á höfði og hjarðstaf
í liendi. — Þalía, hin gríska gyðja gleðileiks-
ins. An gervis: Asthildur Erlýrjgsdóttir.
Heilir þér, herrar og frúr. . . . Avarp
gyðjunnar er prýðisvel flutt. Röddin hrein,
skær; hrynjandin góð. Ósjálfrátt verða allir
sein á hlýða, alvarlegir og hátíðlegir, og má
því búast við viðbrigðum, því að víst verð-
ur leikurinn skemmtilegur. Það vona allir.
Nú opnast sviðið. Þalía lýkur máli sínu
og líður burt. Dynjandi lófaklapp.
Sviðið lýsist: Heiður himinn, bátur í
nausti, fisktrönur, kofaskrifli, net til þerris.
Angandi skreiðarlykt berst út í salinn. Á
stampi situr búandkarl einn, hrumur að sjá.
Sjá er Jósep, bóndi á Brekku, ráðvandur
maður. Björn Ólafsson fer með hlutverk
Seppa, og er leikur hans, í einu orði sagt,
góður. Stirðlegur limaburður hins aldna
og lífsþreytta eljumanns, titrandi, mæðuleg
röddin og eðlileg svipbrigði samræmast
gervinu vel.
Prúðbúinn djákni, reigður sem hani, inn-
skeifur sem ungkálfur, kemur inn rétt í
þessu. Pétur heitir hann, í praksís Jón Sig-
urðsson. Djáknatetrið berst við virðuleik-
ann og h'tur vafalaust aldrei svo lágt, að
hann sjái sinn eigin fótaburð. — Leikur
Jóns er .öruggur, og virðist hann sviðvanur,
hvað hann og er. Persónan er hlægileg og
nýtur sín vel. Leikurinn er eðlilegur, lát-
bragð og talandi fara vel saman.
„Níeljónína, kölluð Nilla, kona Seppa:
Anna Katrín Emilsdóttir,“ segir leikskráin.
Og nú kemur sú gamla kjagandi inn á svið-
ið. Góðvild og einfeldni skín úr hrukkuðu
andlitinu. Varfæmar hreyfingar og blíðleg
rödd benda til hins sama. Önnu Katrinu
tekst vel í upphafi.