Muninn - 01.04.1957, Blaðsíða 13

MUNÍNN
13
Hann hugði hana frá Bersa:
Illa gerjuð Asa-veig
er frá sunnan liersi.
Oðinn skeit, en ekki meig,
elsku, hjartans Bersi.
Auðólfur sendi vísu og kvað þá síðustu
eftir sig einnig:
o o
Þynnist ykkar andans hland,
úldin sunnan keita.
Neyð er ef að norðanlands
nú þarf slíku að beita.
Og Halldór af munni fram:
Aftur bregst þér andans mennt
á okkar fornu sögum.
Það er hverjum heigli hent
að henda að þér bögum.
Gísli bætti við:
Norðan sveitin sækir á
sigurs- beitir -gandi,
en sunnangeitur súpa þá
á sínu keitublandi.
Bersi gerðist all-krítískur:
Lepja norðan ljóðsmiðir
leirinn ekki valdan,
gerast harla höggstórir
en liitta alltof sjaldan.
Gísla varð fátt stórra högga milli:
Að sunnanmönniun setur grát
sókn fer mjög á reikí,
þeir verða allir orðnir mát
eftir næstu leiki.
■ Og-eftir langa þögfl kvað Halldór:
Nokkuð kekkjótt koma ljóð
frá köppum sunnan fjalla,
því Aui brá sér burt með fljóð,
en Bersi hrærist valla.
Bersi lét þó á sér kræla:
Enn ég hjari Halldór minn
og liampa kútnum rauða,
þótt eflaust kysirðu eyminginn
okkur hérna dauða.
Halldór reyndi hvað hann gat:
Löngum Bersi barmar sér
brestur sálma drenginn,
í þessum sökum sannast er
að Símon rengir enginn.
o o
Jón hljóp undir bagga með honum, og
kváðu þeir saman:
Ekki hræðast okkar menn,
þótt orðaræður fjúki
og miðhmgsskæður svífi senn
að sunnan læðipúki.
Bersi mælti þá:
Ég hef ekki enn þá náð mér,
einhver þrjótur hefur tjáð mér,
að Halldór sé fremstur hagyrðinga
í höfuðstað þeirra Norðlenrlinga.
Halldór sannaði það skjótt nreð stöku
jressari:
Alla jafna þegið þið,
hvort þreýtast skáldin ungu?
En aldrei hefur aumra lið
ort á Frónska tungu.
Auðólfur fékk nú ekki lengur hamið
kvensemina:
Aldrei get ég fengið frið,
freistar hiingaskorðari.
Ganiari væri áð glettast við
■ gásirnar að' norðan.