Muninn - 01.11.1961, Page 13

ÞER VISNU BLOÐ
SKÓR
& pabbi við nám
í bökkxun barðist
og fátækt af snerpu
og snilli varðist.
Þá mátti ei sjá
hvort mætti betur,
hvort hefðist það af
í heilan vetur.
Því hann fékk sér skó
svo skrambi góða,
ég vona samt
ykkur setji ekki hljóða:
Þeir kostuðu aðeins
krónur fimm.
(Hér fyrr á áriun
var framtíðin dimm.)
Og á þeim gekk hann
allan þann vetur,
í stríðinu hafði
heldur betur.
En meinið versta
vissu fáir:
Þeir voru aðeins
númeri of smáir!
Sterkbyggða tréð, sem stóð hjá húsi mínu.
Stolt þess alls, sem fannst í mínum garði.
Missti í gærkvöld, áður en það varði,
obbann af hinu mikla skrauti sínu.
Því stormur kom og stökka gula blaðið
stóðst eigi þetta mikla afl, sem veikti
böndin við sterka brúna tréð, og feykti
blómum vors sumars dreifðum niðrí svaðið.
Og þannig við feykjumst burt í haustsins hríðum
hrifin af köldum stormi, ótta slegin,
iðrandi þess; sem ei vannst tími að gera.
En berumst þó áfram lífsins lausnum fegin
til landsins, sem bíður allra himun megin.
KRISTINN JÓH.
Þeir kvöldu hann og píndu
og krepptu að tánum,
svo líktust þær ótal
íslenzkum fánum
og likþomin greru
sem laukar á vori.
Svo fékk hann sér vinnu
í fisk og slori.
Nú minnist hann þess:
Fyrir þrjátíu áriun
voru fætur hans allir
flakandi í sárum.
Nú mætast þar kynlegheit
mannlegra óra:
Hann notar skóna
númeri of stóra. — eff.
M U N I N N 13