Muninn - 01.02.1962, Blaðsíða 11

PEBE
(BARNASAGA FYRIR FULLORÐNA).
„Ég segi ykkur satt, hann er alveg stór-
merkilegur. Frá því í gær hefur hann lært
ljölda orða og jafnvel heilar setningar, og
ég er þess fullviss, að hann hefur mikla
skynsemi til að bera.“
Búandkarlarnir litu til skiptis á Gronna
gamla og páfagaukinn, og svipur þeirra
lýsti efasemdum og jafnvel tortryggni, en
þá lagði páfagaukurinn kollhúfur og sagði.
„Mikla skynsemi til að bera.“ „Ég hef ekki
ennþá sagt ykkur, hvernig mér barst hann
í hendur',, hélt Gronni áfram. „í gærmorg-
un, þegar ég var að leggja af stað út á ak-
urinn, heyrðist mér bankað á útidyrnar.
Ég var ekki viss, en fór samt fram, og hvað
haldið þið að ég hali séð. Á tröppunum sat
Pebe, og livort sem þið trúið mér eða trúið
mér ekki, þá er það sannleikur, að ég sá
stóran stork fljúga burt.“ „Hversvegna Iieit-
ir liann Pebe?“, spurði einn búandkarlanna.
„Já, það er nú það einkennilegasta af því
öllu sarnan," Gronni lækkaði röddina, eins
og hann væri að segja frá leyndarmáli.
„Hann kynnti sig. Ég spurði um nafn, og
þá sagði hann blátt áfram Pebe. Þið kann-
ski trúið mér ekki, en það get ég svarið.“
„Pebe, það get ég svarið," sagði páfagaukur-
inn lágróma. Og nú trúðu allir búandkarl-
arnir. Þeir virtu Pebe fyrir sér með lotn-
ingu, þar sem liann sat í gluggakistunni og
horfði spekingslegur yfir bleika akrana og
undursamleg sólarlagslitbrigðin. „Er hann
ekki dásamlegt furðuverk?“, sagði Gronni,
en enginn svaraði honum, því svona löguð-
um spurningum þarf ekki að svara. Pebe
varð brátt frægur, og frægð hans óx með
degi hverjum, og til þess að Pebe fengi ein-
livern skerf þess vísdóms, sem í dag er mest
í hávegum hafður, keypti Gronni Þúsund
spakmæli, og las úr þeirn á hverju kvöldi
fyrir Pebe, er var hinn námfúsasti. Svo, þeg-
ar gestir komu í heimsókn, settist hann í
gluggakistuna og ruddi úr sér spakmælum
um lífið og tilveruna, um leið og hann virti
fyrir sér akrana, sem nú voru að taka á sig
blæ haustsins. Spekin gróf um sig í djúpi
hjarta þeirra, er á liann hlýddu. Og þegar
þeir koniu aftur til síns heima, sögðu þeir
öllum frá þessum stórmerkilega páfagauk.
Margir trúðu, en þó voru alltaf einhverjir
vantrúaðir, og héldu þeir sömu því fram, að
Pebe bergmálaði aðeins það, sem hann
hefði heyrt aðra segja.
Ut af þessu spruttu deilur, og var jafnvel
skrifað urn það í blöðin, bæði með og rnóti.
Það varð til þess, að vísindin skárust í leik-
inn, og prófessor nokkur, gáfaðasti maður
norðan Alpafjalla, var fenginn til að skera
úr um það, hvort Pebe hugsaði eða hugsaði
ekki.
Hann kom einn góðan veðurdag í steikj-
andi sólarhitanum með reg'nhlíf og klof-
stígvél og hóf þegar rannsóknir sínar. Yfir-
heyrði hann Pebe í sjö daga, liugsaði sig
um í aðra sjö daga og kvað þá upp úr um
það, að Pebe væri skynsemi gædd vera.
Hann hugsaði, en það svo mjög frumlega,
að enginn gæti skilið hann nema djúpvitur
og hálærður maður.
Svo fór prófessorinn og gleymdi regnhlíf-
inni sinni.
Árið leið, og þegar hér var komið sögu,
gat Pebe þrusað heilar ræður um hrossarækt
og mjólkurbú, en það fannst Gronna sár-
grætilegt, að allur lærdómur hans varð ekki
til neinna nota, og braut hann heilann mik-
ið um það, hvernig hann gæti haft fjárhags-
legt gagn af Pebe. Hann skrifaði því kvik-
myndafélögunum og sótti um leikarastarf
fyrir Pebe, en fékk það svar, að kvikmynda-
MUNINN 59