Muninn - 01.02.1962, Blaðsíða 16

VIÐ, ÞESSIR LÆRÐU
Það var daginn, sem allt snerist við, dag-
inn þegar verkstjórinn kom á skrjóðnnm
og keyrði hcegt.
„Fjandinn, hvað er að núna,“ liugsaði ég,
„'hefur hann drepið mann?“
Hinir gláptu líka eins og ég. Núna tók
hann beygjuna hjá brúnni á öllum fjórum
hjólunum. Nei, það var eitthvað að.
Við lögðum frá okkur verkfærin og geng-
um niður að veginum, verkstjórinn kont
náfölur út úr „bílnum“ og blés þungan.
Svo fór hann upp á pallinn og bað okkur
að hjálpa sér með sprengiefnið . . .
Ég hafði verið að vinna þarna í hálfan
mánuð og var að gefast upp, nýkominn úr
skólanum og allur í harðsperrum og sina-
drætti um nætur. Við vorum að hreinsa
skurð fyrir nýja vatnsleiðslu, 5 kílómetra
langan, hér um bi! metra á dýpt. Vinnan
var samt ekki það versta, það voru karlarn-
ir, sem ég vann með. Ég var í þeirra augum
óæðri vera, því að ég var í skóla. „Þessi
lærði ', eins og ég var kallaður, fyrirlitlega.
Þess vegna var framtíðarstarf mitt sem búð-
arloka eða skrifstofublók. Og ée fékk að
heyra það, dylgjurnar voru of augljósar.
Svo voru þeir svo ósvífnir að spyrja, til
hvers ég „væri að læra þetta allt?“ Hvað
átti ég að segja? Útskýra fyrir þeim sínus,
lógaritma og konstanta? I æðislegum flýti
reyndi ég að finna skynsamlegt svar, en fann
ekkert. „Það er nú alltaf gott að kunna
margt“, sagði ég og reyndi að vera glað-
legur. Þá var ekki spurt frekar, en þýðingar-
miklar augnagotur vitnuðu um hugsanirn-
ar. —
„Er nokkur ykkar, sem kann að fara með
sprengiefni?" spurði verkstjórinn.
Karlarnir litu hver á annan og hristu
hausana. Ég vissi, að þeir voru allir ógur-
lega hræddir við sprengiefni, kunnu ótal
hryllingssögur af mönnum, sem misst höfðu
sjón, limi eða lífið við sprengingar. Þá var
það, að ég rétti úr mér og sagði: „Láttu mig
sjá um þetta, stjóri.“
Frá þeim degi hafði ég þá í vasanum, ég
heimtaði leiðslur, hnall, bor, benzín, olíu,
hvellhettur og annað, samkvæmt leiðbein-
ingum, sent fylgdu með. Þetta var gott
sprengiefni, alveg hættulaust (en það sagði
ég auðvitað engum), ég heimtaði hærra
kaup og tók mér við og við hádegisblund
í vinnutímanum, þó nóg væri að gera. Ég
fór að lesa eðlisfræðina upp aftur og brilli-
eraði nú sem óðast fyrir körlunum, enda
skriðu þeir nú fyrir mér og smjöðruðu fyr-
ir vizku minni og hæfileikum. I hvert skipti
sem ég þurfti að sprengja, og það var oft,
rak ég þá hæst upp í ljall, skjálfandi af
hræðslu, sjálfur var ég eins nálægt spreng-
ingunni og ég framast þorði. Einn daginn
voru þeir að skoða sprengiefnið, þegar ég
kom frá miðdegisblundi. Ég hljóp að þeim.
„Passið ykkur, þetta getur sprungið framan
í ykkur.“ Djöfull urðu þeir hræddir. Svo
fór ég að fylla holu nteð sprengiefninu.
„Þetta þolir ekki minnsta högg,“ sagði ég
og hamaðist við að þjappa því saman af öll-
um kröftum. Þeir hörfuðu frá. Ein túba
varð afgangs hjá mér, og ég henti henni til
baka í kassann rétt hjá þeim; þá tóku þeir
til fótanna.
Við drukkum kaffi saman, 02: einu sinni
spurði einn þeiiæa: „Hvað ætli séu nú mörg
tonn af rnold og grjóti komin upp úr þess-
um skurði?“
Ég þóttist reikna í huganum: „Svona
5000 tonn“, sagði ég.
Karlarnir gláptu, ég herti á:
„Og hvað ætli vatnsleiðslan gæti afkast-
að miklu, ef hún væri virkjuð? Ja, látum
okkur sjá, svona 100 kílówött". Þetta hafði
ég raunar reiknað út lieima með gífurlegri
fyrirhöfn.
Þetta var nóg. „Það er munur að vera
64 MUNINN