Muninn - 01.02.1962, Blaðsíða 20

LAUSAVISNAÞATTU R
Enn hefur lausavísnaþátt.
Maður einn, sem ekki finnst gæta nógrar
lífsgleði lijá menntlingum, sendir þeint
þessa ádrepu:
Þó að liart sé heimi í
og harla lítið gaman,
leitumst við að leyna því
og lifum kátir saman.
Annar heiðursmaður, vel í meðallagi
kvenhollur, biður skólabræður sína að
muna, að
Þeir sem fljóði og fögrum óð
fjendur eru svarnir,
verða alla ævislóð
öðrum leiðigjarnir.
Svo bar til núna á dögunum, að maður
einn leitaði á fund stúlku nokkurrar. Þeg-
ar til kom, varð stúlkan honum ekki svo
leiðitöm, sem hann hefði kosið. Greip
hann í vandræðum sínum til þess að minna
hana á lyrri fundi þeirra:
Endurminning ein frá þér
á minn liuga sótti.
Þig að faðma man ég mér
mikil gleði þótti.
Þetta dugði þó ekki, svo að maðurinn
tók að skýra sinn málstað eftir föngum:
Þótt sýni ég þér svik og tál
í sollinn reyni að toga,
alltaf skal mitt ástarbál
á arni hjartans loga.
Stúlkan fór að láta undan síga, en mað-
urinn leitaði eftir sýnu fastar en áður:
Vona minna vænsta dís
vökukonan bjarta
hefir göfgi, eld og ís
og ást í sínu hjarta.
Varð nú samkomulagið svo sem bezt get-
ur orðið.
Hér er svo vísa eftir einn léttlyndan:
Þeir, sem ungir elska synd
engum haldnir trega,
teyga glaðir lífsins lind
og lifa bærilega.
Þetta er ort til broshýrrar stúlku (þær eru
það nú reyndar flestar):
Brosið þitt mér birtu veitir,
bjarta hrund, í sárum raunum.
Mér er sama, hvað þú heitir,
hljóti ég það að kvæðalaunum.
Hér kemur heilræði, sem maður skyldi
halda, að stærðfræðingar gætu lit'að eftir:
Lífinu skal lifa svo
að leynist hvergi brestir stórir.
Leggðu saman tvo og tvo
og tryggðu það að komi út fjórir.
Þessi vísa á við tíðarfarið, sem er ekki
sem bezt:
68 MUNINN