Muninn - 01.12.1962, Blaðsíða 8

DREGGJAR
Regnið streymir niður, linnulaust. Það
seytlar niður gluggarúðurnar, safnast í polla
á gangstéttunum. Það rennur niður um
svelgi götunnar og sogar nreð sér hálfreykta
vindlinga og útbrunnar eldspýtur.
Glugginn minn veit út að götunni. Það
er fjölfarin gata, ein mesta umferðargata
bæjarins. I hvert sinn sem ég lít út um
gluggann, sé ég endalausar raðir alls konar
bifreiða. Þar eru stórar bifreiðir og litlar,
fallegar og ljótar, nýjar og gamlar. Á gang-
stéttinni er iðandi iíf: Mikilúðlegir brodd-
borgarar með vindil í munni, silfurbúinn
staf og pípuhatt. Ungar stúlkur, skríkjandi
af fögnuði yfir dásemdum lífsins. Strákar í
nýjum buxum, glottleitir og undirfurðuleg-
ir, stoltir og feimnir í senn. Ef til vill hvíla
augu þeirra á laglegri stúlku, sem gengur
á undan þeim; auðvitað þora þeir ekki að
nálgast hana.
Þetta margbreytilega mannlíf, sem blasir
við mér hverja stund, hefur þó engin áhrif
á mig, ég má ekki eyða tíma í að horfa á
það. Starf mitt er svo mikilvægt, að ég get
ekki látið neitt glepja mig frá því.
Já, starf mitt er mikilvægt, að minnsta
kosti álít égþað sjálfur. Ég glotti í kampinn,
þegar ég minnist þess. Ef til vill kæmi sá
dagur, að það starf, sem ég leysi af hendi
hér, innan þessara veggja, verði nreira rnetið
en starf alls þess nafnlausa rnúgs, sem hraðar
för sinni á gangstéttunum, berst við regn
og storm, æðir í blindni út í regnið, aðeins
til þess að skrapa sanran fyrir sínu daglega
brauði.
Já, kannske yrði ég einhvern tíma fræg-
ur, það lrafði mig alltaf dreymt unr. Auð-
vitað vissi ég, að sú braut, senr ég lrafði
ákveðið að ganga, var þyrnunr stráð. En
það skipti engu, ekkert skyldi fá nrig til
að vanrækja köllun nrína, ekkert.
Mig hafði alltaf dreynrt um að verða
skáld, frá því að ég nrundi fyrst til. Fyrstu
ritsmíðar nrínar fóru auðvitað beint í rusla-
körfuna. Svo fór ég að senda smásögur og
Ijóðtil tímarita, en fékk það allt endursent.
En ég gafst ekki upp. Allt varð að víkja
fyrir skáldskapnunr, námið, starfið, allt.
Loks lreppnaðist mér að fá birta eftir
mig snrásögu, og þá var ísinn brotinn. Síðan
lref ég getað dregið franr lífið nreð því að
skrifa í blöð, auðvitað lil’i ég engu kónga-
lífi, langt frá því.
En samt hefði þetta allt verið í lagi, ef
Amor liefði ekki konrið til sögunnar og
truflað nrig. Það er undarlegt lrvað ölvíma
einnar nætur getur dregið langan dilk á
eftir sér. Auðvitað gat ég ekki dregizt nreð
kvenmanninn. Ég varð að láta lrana sisfla
sinn sjó. En lrvað yrði unr krógann? Ja, lrún
gæti séð um hann á einhvern hátt.
Annars var Dísa ekki svo afleit, en það er
ónrögulegt fyrir skáld að láta bindast á klafa
heimilis og fjölskyldu. Nei, skáldin eiga að
vera frjáls og óháð, þeirn á að vera heimilt
að taka og njóta og sleppa síðan.
Annars höfðu ritsmíðar mínar hlotið all-
góða dónra, ég þurfti ekki að kvarta yfir
því. Nú senr stendur er ég einnritt með bók
á prjónunum og stend í samningum við út-
gefanda. Hann er ekki meira en svo fús
að leggja í fyrirtækið, heimtar tryggingu,
aftur tryggingu. Þessir útgefendur eru leið-
indafuglar og erfiðir viðfangs. En sanrt geta
skáldin ekki verið án þeirra, það var þó
hart.
Um þessar nrundir lifi ég allgóðu lífi. Ný-
lega birtist eftir mig saga í víðlesnu blaði,
hún gaf mér góðar tekjur. Auk þess þykir
nrér þægileg tilfinning að vita fólk snúa
sér við á götu, horfa á eftir nrér, benda og
hvísla sín á nrilli: „Þetta er skáldið.“
32 MUNINN