Muninn - 01.12.1962, Blaðsíða 9

En samt ætla ég mér veglegra hlutskipti
en skrifa fyrir þennan lítilsiglda lýð. Eg
liafði sett markið hærra, og ég myndi keppa
að þeim tindi ,sem við blasti.
Ég þríf pappír og penna. Nú er hugur
minn fullur af skáldlegum hugmyndum.
Penninn rennur viðstöðulaust áfram, og
brátt er komið ljóð á pappírinn. Ég velti
um stund vöngum yfir því, virði það fyrir
mér með velþóknun. Myndi þetta vekja at-
hygli? Jú, eflaust.
É<í stend á fætur 02: srens; fram o? aftur
urn gólfið. Innblásturinn er liðinn hjá.
Hu gur minn er einkennilega tómur og ó-
skáldlegur. Andinn rnegnar ekki lengur að
hefja sig til flugs.
Skyndilega birtist mér mynd fyrir liugar-
sjónum. I3að er mynd, sem ég þekki vel.
Hún er af ungri stúlku, sem heldur á smá-
barni á arminum. Augnaráð stúlkunnar er
ásakandi, en þó blíðlegt og undarlega seið-
andi. I bláu djúpi augna hennar les ég
djúpa hryggð, sem er ásökuninni sterkari,
þögla spurn: „Hvers vegna yfirgafstu mig?
Var ást þín ekki sterkari en þetta, þrátt
fyrir allar skáldlegu ástarjátningarnar?"
Barnið teygir fram handleggina eins og það
vilji faðma einhvern, í saklausum svip þess
les ég sömu ásökun, sömu spurn.
Sýnin hverfur, nú sé ég ekkert nerna grá-
an vegginn. Skyndilega finnst mér allt orð-
ið svo viðbjóðslegt. Hugur minn er í upp-
námi.hugsanir mínar allar á ringulreið. Ég
æði aftur og fram um gólfið eins og vitstola
maður. Skyndilega þríf ég handritið, sem
liggur á borðinu, tæti það sundur og treð
það undir fótum. Með fálmkenndum, ó-
styrkum handtökum opna ég skúffu á skrif-
borðinu mínu og dreg fram flösku, álímda
skrautlegum miða. Ég þeyti tappanum af
með ákefð, ber stútinn að vörunum og
drekk það, sem eftir er af innihaldi flösk-
unnar, eins og ég eigi líf mitt að leysa.
Nú eru hugsanir mínar skyndilega skýr-
ar og rólegar aftur. Ég stend nokkra stund
í sömu sporum og stari fjarrænum augum
á tóma flöskuna í hendi mér. Síðan 2;eng ég
hægt út að glugganum og opna hann. Svalt
kvöldloftið leikur um vanga minn, bless-
unarlega svalandi. Ég horfi á flöskuna falla
niður á gangstéttina og mölbrotna. Það
heyrist einkennilegt brothljóð, sem rninnir
á sárt kvein. Glerbrotin sáldrast um gang-
stéttina, dreifast út á götuna. Ég horfi um
stund þögull. Síðan reika ég frá glugganum,
iæt fallast niður á flet mitt og græt.
G. St.
GAMANKVÆÐI f GÖMLUM STÍL
(lag: Fagurt syngur svanurinn)
„Guð lét fögur vínber vaxa“,
og fór það mætavel.
Gamli Nói gerjaði þau
við kærleiksþel.
Enginn lifir af því að lepja
dauðann úr skel.
Árin liðu og aldir skriðu,
og fór það mætavel.
Menn fóru að brugga brenndan drykk
við kærleiksþel.
Enginn lifir etc.
Sitja nú ýmsir „öls við þel“,
og fór það mætavel.
Fæstir þó munu sopann sötra
við kærleiksþel.
Enginn lifir etc.
Ýmsum bruggar örlög vínið,
og fór það miður vel.
Veröld fláa fæstum sýnir
kærleiksþel.
Enginn lifir af því að lepja
dauðan úr skel.
— eff
MUNINN 33